26 Վեցերորդ ամսին Գաբրիել հրեշտակն Աստծու կողմից ուղարկվեց Գալիլեայի Նազարեթ քաղաքը,
27 Մարիամ անունով մի կույսի մոտ, որ նշանված էր Դավթի տնից Հովսեփ անունով մի մարդու հետ։
28 Հրեշտակը, գալով նրա մոտ, ասաց. «Ուրախացի՛ր, ո՛վ շնորհընկալ, Տերը քեզ հետ է»։
29 Իսկ նա այս խոսքերի վրա խռովվեց և մտքում խորհում էր, թե ի՛նչ բան էր այս ողջույնը։
30 Եվ հրեշտակը նրան ասաց. «Մի՛ վախեցիր, Մարիա՛մ, որովհետև Աստծուց շնորհ գտար։
31 Եվ ահա կհղիանաս ու կծնես մի որդի և անունն էլ Հիսուս կդնես։
32 Նա մեծ կլինի և Բարձրյալի որդի կկոչվի։ Եվ Տերը՝ Աստված, նրան կտա նրա հոր՝ Դավթի աթոռը, և նա հավիտյան կթագավորի Հակոբի տան վրա,
33 ու նրա թագավորությունը վախճան չի ունենա»։
34 Իսկ Մարիամը հրեշտակին ասաց. «Ինչպե՞ս կպատահի ինձ այդ, քանի որ տղամարդ չեմ ճանաչում»։
35 Հրեշտակը պատասխանեց և նրան ասաց. «Սուրբ Հոգին կգա քեզ վրա, և Բարձրյալի զորությունը հովանի կլինի քեզ, որովհետև նա, որ քեզնից է ծնվելու, սուրբ է և Աստծու Որդի պիտի կոչվի։
36 Եվ ահա քո ազգական Եղիսաբեթը. նա ևս հղի է իր ծերության մեջ, և սա ամուլ կոչվածի հղիության վեցերորդ ամիսն է,
37 որովհետև Աստծու համար անկարելի բան չկա»։
38 Այդժամ Մարիամն ասաց. «Ահավասիկ Տիրոջ աղախինն եմ, թող քո խոսքի համաձայն լինի ինձ»։ Եվ հրեշտակը հեռացավ նրանից։
Դեռ չխոսած Հիսուսի մասին, հարկ էր լրացնել Կարապետի պատմությունը, բայց Ղուկասը, հետևելով ժամանակագրությանը, դնում է Մարիամի ավետումը: Մենք ևս պահում ենք այդ նույն կարգը:
Զաքարիայի ավետման վեցերորդ ամսին, որ ընկնում է հռովմեական 749 թվականի ապրիլ ամսվա սկզբին, Գաբրիել Հրեշտակապետը նոր առաքելությամբ ուղարկվում է ոչ թե Հրեաստանի Քեբրոն, այլ` Գալիլիայի Նազարեթ քաղաքը (այժմ Նասարա), որտեղ ներկայանում է Մարիամ անունով մի կույսի, որը նշանված էր Դավթի ցեղից մեկի` Հովսեփի հետ: Թե՛ Մարիամի, և թե Հովսեփի մասին Ավետարանը որևէ բացատրություն չի տալիս, չի նշում, թե ովքեր են և ինչ հանգամանքներում էին ապրում: Սակայն այս տեղեկությունները լրացնում են քրիստոնյա բոլոր եկեղեցիներում հավասարապես ընդունելություն գտած ավանդությունները:
5 Հրեաստանի Հերովդես թագավորի օրոք, Աբիայի քահանայական ընտանիքից Զաքարիա անունով մի քահանա կար, որի կինը Ահարոնի դուստրերից էր՝ Եղիսաբեթ անունով։
6 Երկուսն էլ Աստծու առաջ արդար էին ու անարատ կերպով ընթանում էին Տիրոջ բոլոր պատվիրանների և օրենքների ճանապարհով։
7 Նրանք որդի չունեին, որովհետև Եղիսաբեթը ամուլ էր, և երկուսն էլ արդեն առաջացած տարիքում էին։
8 Եվ մինչ Զաքարիան Աստծու առջև իր քահանայական պաշտոնն էր կատարում, իր կարգի օրերը հասած լինելով՝
9 ըստ քահանայության օրենքի վիճակը նրան ընկավ՝ Տիրոջ տաճար մտնելու և խնկարկելու։
10 Եվ խնկարկության ժամին ժողովրդի ամբողջ բազմությունը դրսում աղոթքի էր կանգնած։
11 Տիրոջ հրեշտակը հանկարծ երևաց նրան՝ խնկարկության սեղանի աջ կողմում կանգնած։
12 Երբ Զաքարիան նրան տեսավ, խռովվեց, և վախ ընկավ նրա մեջ։
13 Տիրոջ հրեշտակը նրան ասաց. «Մի՛ վախեցիր, Զաքա՛րիա, որովհետև քո աղոթքը լսելի եղավ. քո կինը՝ Եղիսաբեթը, որդի կծնի քեզ, և նրա անունը Հովհաննես կդնես։
14 Նա քեզ համար ուրախություն և ցնծություն կլինի, և շատերը կուրախանան նրա ծննդյամբ,
15 որովհետև նա Տիրոջ առաջ մեծ կլինի, գինի և օղի չի խմի ու մոր որովայնից սկսած՝ Սուրբ Հոգով կլցվի,
16 Իսրայելի որդիներից շատերին էլ կդարձնի դեպի իրենց Տիրոջը՝ Աստծուն։
17 Նա Եղիայի հոգով և զորությամբ պիտի գնա Տիրոջ առաջից, որպեսզի հայրերի սրտերը որդիներին դարձնի, ու անհնազանդներին՝ արդարների իմաստությանը՝ Տիրոջ համար պատրաստ մի ժողովուրդ կազմելու»։
18 Զաքարիան ասաց հրեշտակին. «Ես ինչպե՞ս վստահ լինեմ, քանի որ ծեր եմ, և կինս էլ տարիքն առել է»։
19 Հրեշտակը պատասխանեց և ասաց նրան. «Ես Գաբրիելն եմ, որ կանգնում եմ Աստծու առաջ. ես ուղարկվեցի խոսելու քեզ հետ և այդ բանը քեզ ավետելու։
20 Եվ ահա, համր կլինես և չես կարողանա խոսել մինչև այն օրը, երբ այդ կատարվի, քանի որ դու չհավատացիր իմ խոսքերին, որ պիտի իրականանան իրենց ժամանակին»։
21 Իսկ ժողովուրդն սպասում էր Զաքարիային. զարմանում էին, որ տաճարում նա ուշանում է։
22 Երբ նա դուրս եկավ, չէր կարողանում խոսել նրանց հետ։ Եվ նրանք իմացան, թե տաճարում տեսիլք էր տեսել. և նա նշանացի էր խոսում նրանց հետ ու մնում էր պապանձված։
23 Եվ երբ պաշտամունքի իր օրերը լրացան, գնաց իր տունը։
24 Այդ օրերից հետո նրա կինը՝ Եղիսաբեթը, հղիացավ։ Հինգ ամիս նա թաքնվում էր և ասում.
25 «Այս ի՞նչ արեց Տերն ինձ իմ այս օրերին, երբ նայեց ինձ վրա՝ վերացնելով իմ նախատինքը մարդկանց միջից»։
Ղուկասն ընդարձակորեն պատմում է այն, ինչի մասին լռում է Հովհաննեսը: Հերովդես Մեծի օրոք ապրում էր Զաքարիա անունով մի քահանա, որի կինը Եղիսաբեթն էր: Նա ևս Ահարոնյան քահանայական ցեղից էր: Սրանք եղան Կարապետի ծնողները: Ժամանակը ճիշտ տարիներով չի տրվում, սակայն, իմանալով Հովհաննեսի և Հիսուսի ծնունդների վեցամսյա տարբերությունը (Ղուկ. 1։26), Հիսուսի ծննդյան ժամանակը համարելով Հռոմեական 750 թվականի հունվարի 6-ը, Զաքարիայի ավետումը կլինի 748 թվականի սեպտեմբերի վերջերին: Բայց Զաքարիան սրանից շատ առաջ էլ էր ապրում, որովհետև այդ թվականին արդեն իր օրերն ապրած մի ծերունի էր: Ոմանք կարծեցին, թե Զաքարիան մեծ քահանայապետ էր, բայց Ղուկասը չի նպաստում այդ կարծիքին և հայտնապես ասում է, որ Զաքարիան Աբիայի դասակարգից մի պարզ քահանա էր:
1 Սկզբից էր Բանը և Բանն Աստծու մոտ էր և Բանն Աստված էր։
2 Նա սկզբից Աստծու մոտ էր։
3 Ամեն ինչ նրանով եղավ, և առանց նրա չեղավ ոչինչ, որ եղել է։
4 Կյանքը նրանով էր, և այդ կյանքը մարդկանց համար լույս էր։
5 Եվ լույսը խավարի մեջ լուսավորում է, և խավարը նրան չնվաճեց։
6 Կար մի մարդ՝ Աստծուց ուղարկված, նրա անունը՝ Հովհաննես։
Ավետարանը Հիսուսի գործերի պատմությունն է և վարդապետությունների ամփոփումը: Ղուկասն իր Ավետարանի նախաբանում հայտնում է այդ մասին, և նրան, ում գործերը և խոսքերը պիտի գրեր, անվանել է ԲԱՆ: Ըստ Ղուկասի, Բանը անձ էր, քանզի նրան տեսնողները և հետևողներ էին եղել. ինչպես գրում է. «Խոսքի (Բանի) ականատեսներն ու սպասավորները եղան» (Ղուկ. 1։2): Ո՞վ էր ուրեմն Բանը:
Այս հարցին պատասխանում է Հովհաննեսը, գրելով, թե Բանը սկզբից էր, այսինքն` հավիտենականությունից: Աշխարհի համար ասված է, թե այն Աստված ստեղծեց սկզբում, այսինքն` աշխարհը չկար` և եղավ: Սակայն Բանը սկզբից էր, այսինքն` միշտ էր, և չեղավ մի ժամանակ, երբ նա չլիներ: Ավելի բացահայտելու համար Հովհաննեսն ավելացնում է, թե` Բանն Աստծո հետ էր, և Աստված էր. Բանը բոլոր արարածների ստեղծողն էր և առանց Բանի ոչինչ չի ստեղծվել, ամեն ինչի կյանքը Բանն է, լույսն է մարդկանց, և խավարից անսահման է, և խավարը Նրան ո՛չ ճանաչում է, ոչ էլ` ընդունում:
Այսպես պարզ է դառնում, որ Հիսուս Քրիստոսն է, Քրիստոս` Բանն է, և Բանն էլ` Աստված է: Այս կերպ Ղուկասն ու Հովհաննեսն իրենց Ավետարանների սկզբում որոշակիորեն հայտնում և վկայում են Քրիստոսի Աստվածությունը, որն էլ մեծապես օգտակար է` ճանաչելու համար ավետարանական պատմությունների և վարդապետությունների բուն ոգին ու իսկությունը:
Հիսուսի պատմությունն սկսելուց առաջ, պետք է նախ Նրա Կարապետի պատմությունն սկսել, որը թե՛ ժամանակով էր առաջ, և թե Նրա գործերի ու վարդապետությունների ճանապարհը բացողն էր: Հովհաննես Ավետարանիչը պարզապես ակնարկում է Կարապետին, հայտնում նրա անունը` Հովհաննես, սակայն նրա ծննդյան և ծագման մասին լռում է:
1 Քանի որ շատերը ձեռնարկեցին վերաշարադրել մեզանում իրականացած դեպքերի պատմությունը,
2 ինչպես մեզ ավանդեցին նրանք, որ սկզբից Խոսքի ականատեսներն ու սպասավորները եղան,
3 ես էլ, որ սկզբից ամենայն ճշմարտությամբ հետամուտ եղա ամեն բանի, կամեցա կարգով շարադրել քեզ համար, ո՛վ գերազանցդ Թեոփիլոս,
4 որպեսզի ճանաչես ճշմարտությունն այն խոսքերի, որոնց աշակերտեցիր։
Ամեն գրքի հեղինակ սկզբում ազդարարություն դնելու սովորություն ունի, որտեղ բացատրում է, թե ի՛նչ նպատակով, ի՛նչ միջոցներով և ի՛նչ ուղղվածությամբ է գրել գիրքը: Ավետարանիչներից միայն Ղուկասն ունի այդպիսի առաջաբան: Հին հեղինակների սովորության համաձայն, նա իր անունը չի հիշատակում, սակայն վկայում է. «սկզբից ամենայն ճշմարտությամբ հետամուտ եղա ամեն բանի»: Այսինքն, ինքը սկզբից ևեթ հետևել է Քրիստոսին` իր տեսածը և իմացածը գրի առնելով: Համաձայն ընդհանուր կարծիքի, Ղուկասն Անտիոքում ուսանած մի հրեա էր, բժիշկ ու նկարիչ, որը, վերադառնալով Երուսաղեմ, հետևել էր Քրիստոսին և դարձել յոթանասուներկու աշակերտներից մեկը: Նա հիշատակում է, որ ուրիշները ևս, իրենից առաջ, գրել են Քրիստոսի պատմությունը, իսկ ինքը, բացի իր իմացածից, նաև լսել ու հավաքել և ի մի է բերել Քրիստոսի առաքյալներին վերաբերող ավանդությունները, որոնք «սկզբից Խոսքի ականատեսներն ու սպասավորները եղան»: Սակայն, ինքը հատուկ մտադրությամբ ուզում է ամեն ինչ «կարգով շարադրել»: Այսինքն` թե՛ նախնական գրվածքները, և թե իր իմացածներն ու լսածներն ամփոփելով, կամենում է կանոնավոր մի պատմություն կազմել: Կարծես թե Ղուկասը նույնպես մտադիր է եղել մեր ծրագրած ձևով մի «ՀԱՄԱՊԱՏՈՒՄ» կազմել:
Ղուկասն իր Ավետարանն ուղղում է Թեոփիլե անունով մեկին, որը հետագայում աշակերտել է Քրիստոսի ճշմարիտ վարդապետությանը: Թեոփիլեն հունարեն բառ է և թարգմանվում է Աստվածասեր: Շատերը կարծեցին թե Ավետարանիչն իր խոսքն ընդհանրապես ուղղում է բոլոր նորադարձ քրիստոնյաներին: Սակայն «գերազանցդ Թեոփիլե» (Օրմանյանի մոտ՝ «Քաջ Թեոփիլե» /Սրկ./) կոչումն ավելին է ասում: «Քաջ» ածականը գործածվում է քաջատոհմիկ կամ ազնվական իմաստով, որ մատնացույց է անում յուրահատուկ, որոշակի և պատվավոր մի անձնավորության: Այս ենթադրությունն է՛լ ավելի կզորանար, եթե Նոր Կտակարանի որևէ հատվածում այդ անունով մեկը հիշված լիներ: Սակայն, այդպիսի բան չկա: Միայն ավանդություննն է, որ մեզ ծանոթացնում է Կեսարիայի կապադովկիացիների առաջին և առաքելաշավիղ եպիսկոպոս Թեոփիլոսի հետ: Ենթադրվում է, թե նա Անտիոքում բժշկապետ էր ու Ղուկասի ուսուցիչն էր, ում շնորհիվ էլ քրիստոնեություն էր ընդունել: Ղուկասը նույն Թեոփիլեին է նվիրում նաև իր երկրորդ գրվածքը, այսինքն` Գործք Առաքելոցը (Գործք 1։1), սակայն, այստեղից ևս հնարավոր չէ որևէ ստույգ և որոշակի տեղեկություն քաղել Թեոփիլեի ինքնության մասին:
Նոր Կտակարանի պատմությունից հայտնի է, որ Ղուկասը եղել է Պողոս առաքյալի հավատարիմ և անբաժան գործակիցը, այնպես որ մյուս գործակիցների ու աշակերտների հեռանալուց հետո էլ Ղուկասը մնացել է Պողոսի մոտ (2 Տիմ. 4։10-11): Ավանդությամբ պատմվում է, որ Ղուկասն իր Ավետարանը գրել է Պողոսի հրամանով և Պողոսի համար, ինչպես և վկայում է Նախաբանը: Նույն ինքը` Պողոսը, հիշատակում է, թե Ղուկասի «համբավը Ավետարանի քարոզչության գործում ծանոթ է բոլոր եկեղեցիներին» (2 Կորն. 8։18): Շատ մեկնիչներ Պողոսի «իմ Ավետարանը» (1 Կորնթ. 15։1) խոսքի տակ նույն Ղուկասի Ավետարանն են հասկանում: Մյուս կողմից էլ գիտենք, որ Պողոսը, լինելով հռոմեական քաղաքացի, ուսյալ և պատվավոր անձնավորություն էր և իրավամբ կարող էր «քաջ» պատվանունով հիշվել: Արդյոք ճիշտ չի՞ լինի կարծել, թե Թեոփիլեն հենց ինքը` Պողոսն է: Իմանալով, որ Ղուկասը յոթանասուներկուսից մեկն էր, Պողոսն իրոք, նրանից հետո, աշակերտած կլինի ճշմարտությանը: Մեր կարծիքն առավել համոզիչ կդառնար, եթե Գործք Առաքելոցն ավելի հստակ ակնարկեր այդ մասին: Առայժմ, կարծիքներից մեկն էլ սա է, որ հայտնում ենք առանց պնդելու:
Վերջին մի քանի տարիներին ամենուր «մոդա» ընկած կարմիր թելը՝ կապված դաստակին ոչ մի ընդհանրություն չունի քրիստոնեության հետ եւ ուղղափառ հավատքի հետ։ Ընդհակառակը՝ լինելով այլ կրոնական շարժումներին՝ կաբալիզմին, օկուլտիզմին հատուկ առարկա այն բացարձակապես անընդունելի պետք է լինի քրիստոնյայի համար։ Դրան էլ գումարենք սնահավատական մեկնաբանությունները, որ վերագրվում են այս ընդամենը թելի կ
տորին, պարզից էլ պարզ կդառնա, որ այդ թելը կապողները քարկապում են իրենց հավատքը։ Ինչեւէ, ստորեւ բերված տեսանյութի մեջ, մանրամասնորեն անդրադառնում եմ, թե ինչու է այս սնահավատությունը վտանգավոր մեզ համար։ Խնդրում եմ դիտել, մեկնաբանել եւ կիսվել։
Ձեր ուշադրությանն եմ հանձնում մի տեսագրություն՝ հարստացված փաստացի այլ տեսանյութերով, որը բացատրում է, թե ինչ է Լեզվախոսության շնորհը (կամ պարգեւը), ի՞նչ է այդ մասին գրված Աստվածաշնչում եւ ինչ վերաբերմունք պետք է քրիստոնյան ունենա դրա հանդեպ։ Շնորհակալ կլինեմ, եթե կիսվեք եւ տարածեք։
Մատաղը հայերիս մեջ ամենատարածված բարեպաշտական սովորություններից մեկն է։ Խորհրդային աթեիստական տարիներին, անգամ, հայերը չէին հրաժարվում մատաղ անելուց եւ, թերեւս այն դարձել էր ներքին հավատքը արտաքնապես արտահայտելու մի ձեւ։ Բայց, ցավոք, այսօր մատաղի ճիշտ ընկալումը եւ այն անելու ձեւը շատերի մոտ եւ շատերի համար աղավաղված է։ Երբեմն կարելի է տեսնել կիսահեթանոսական, սնոտիապաշտական եւ մատաղի գաղափարի հետ բացարձակ կապ չունեցող երեւույթներ, զազրելի գինարբուքներ եւ պիղծ մեկնաբանություններ մատաղի մասին։
Դրա համար որոշեցի մի տեսանյութ պատրաստել եւ հնարավորինս մանրամասնել մատաղ անելու նշանակությունը եւ կարեւորությունը։
Ստորեւ մի բացատրողական տեսահոլովակ մեր YouTube ալիքից՝ պատրատված «Ճանաչե՛ք ճշմարտությունը...» շարքի համար։ Այս շարքի մյուս տեսագրությունները կարող եք դիտել այստեղ։
Համացանցից օգտվողներս հաճախ ենք նամակներ ստանում կամ հանդիպում կիսասպառնալից գրառումներ, թե իբր այդ նամակը օրհնություն է բերում եւ այն պետք է ուղարկել 10 կամ 100 հոգու եւ լինել օրհնված, հակառակ դեպքում... Աստված հեռու տանի։ Դրանք մարդկային սնոտիապաշտություններ են, որոնք իրական հավատքի հետ բացարձակ կապ չունեն։ Ստորեւ մի բացատրողական տեսահոլովակմեր YouTube ալիքից՝ պատրատված «Ճանաչե՛ք ճշմարտությունը...» շարքի համար։
Այս շարքի մյուս տեսագրությունները կարող եք դիտել այստեղ։
Օգոստոսի 10-ին կլրանի ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳԻՐՔ բլոգի 10-րդ տարեդարձը (իրականում նա ավելի մեծ է, քան աղջիկս 😊): 10 տարիների հաճելի աշխատանք, երբեմն ակտիվ, երբեմն պասիվ ընթացքով, որն այսօր հիմնականում տարվում է Facebookյան տիրույթում։ Նպատակը եղել և մնում է մեկը` ընթերցողներին փոքրիկ, բայց հաստատուն քայլերով մոտեցնել Աստծուն` Եկեղեցուն, հավատքին։ Որքանով է այդ ստացվում Աստված է դատավոր և դուք` սիրելի հետեւորդներ, իսկ ինձ համար փոքրիկ մխիթարություն է այս կայքի 1.000.000-ից ավել դիտումը և 15.000 հետեւորդները։ Հուսամ նույնքան էլ աղոթողներ ունեմ, կամ գոնե... կեսը 🙏։
Այս տարի ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳՐՔԻ տարեդարձը շատ յուրահատուկ կերպով ենք նշելու։ Երջանիկ պատահությամբ հենց այս օրերին է լույս աշխարհ եկել ձեր խոնարհ ծառայի նոր գիրքը, որը կոչվում է ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉԻ ԵՐԻՏԱՍԱՐԴՆԵՐԸ (60 պատմություն հոգևոր աճի համար)։Ահա ինձ համար (հուսամ ձեզ համար էլ) նշանակալից այս առիթով Սարկավագագիրք բլոգի տարեդարձի օրը տեղի կունենա նոր լույս տեսած գրքի շնորհանդեսը։ Կներկայացնեմ գիրքը, դրա բովանդակությունը, ստեղծման ընթացքը, ձեռք բերելու մանրամասնություները, կպատասխանեմ ձեր հարցերին։
Հաշվի առնելով ծառայության վայրիս հեռավորությունը Հայաստանից և արդի սանիտարահիգիենիկ իրավիճակը կապված Կորոնավիրուսի համաճարակի հետ՝ մեր շնորհանդեսը տեղի կունենա համացանցային տիրույթում՝ online, Սարկավագագրքի ֆեյսբուքյան էջի ուղիղ եթերում։ Ուրախ կլինեմ բոլորիդ վիրտուալ ներկայությանը և շնորհակալ, եթե կիսվեք ու հրավիրեք ձեր ընկերներին։
Ուրեմն՝ հանդիպում ենք օգոստոսի 20-ին, Երևանի ժամանակով ժամը 21։00-ին։
Սիրելի ընթերցողներ, հաշվի առնելով որ COVID19 համավարակի պատճառով 2020թ. Սուրբ Հարության տոնակատարություններին անմիջական մասնակցություն չեք կարող ունենալ, որոշեցի պատրաստել մի համեստ ուղեցույց։ Ճրագալույցի երեկոյան (ապրիլի 11-ին) Պատարագին առցանց հետեւելուց բացի այս ոչ պաշտոնական ուղեցույցի օգնությամբ կարող եք նաեւ ընտանեկան կամ անձնական աղոթական մի պահ ունենալ Զատկական ընթրիքից առաջ եւ այդպիսով ավարտված համարել ձեր պահեցողությունը։ Սուրբ Հաղորդություն ստանալու հնարավորություն կունենաք հաջորդող օրերին, ինչպես որ տնօրինել է Նորին Սուրբ Օծություն Վեհափառ Հայրապետը։ Այսպիսով ձեզ եմ ներկայացնում աղոթքներից, շարականներից եւ հոգեւոր ընթերցումներից բաղկացած ուղեցույցը՝ հուսալով որ այն կտարածեք եւ հասանելի կդարձնեք նաեւ Ձեր ընկերներին։
* * *
🕀 Հնարավորության դեպքում պատրաստեցեք ձեր խնկանոցը (կամ խնկարկության համար որեւէ հարմարանք), ածուխ ու խունկ եւ մոմեր (կարելի է՝ ընտանիքի անդամների թվով)։ Աղոթքը սկսելուց առաջ վառեք դրանք եւ ասեք Տերունական Աղոթքը՝
Հայր մեր որ յերկինս ես,
սուրբ եղիցի անուն Քո։
Եկեսցէ արքայութիւն Քո։
Եղիցին կամք Քո
որպէս յերկինս եւ յերկրի։
Զհաց մեր հանապազորդ
տուր մեզ այսօր։
Եւ թող մեզ զպարտիս մեր,
որպէս և մեք թողումք մերոց պարտապանաց։
Եւ մի տանիր զմեզ ի փորձութիւն
այլ փրկեա զմեզ ի չարէ։
Զի քո է արքայութիւն եւ զօրութիւն
եւ փառք յաւիտեանս.
Ամէն:
Հայ՛ր մեր, որ երկնքում ես,
սուրբ թող լինի Քո անունը,
Քո արքայութունը թող գա,
Քո կամքը թող լինի երկրի վրա, ինչպես որ երկնքում է:
/գրաբար/ Սուրբ Աստուած, Սուրբ եւ Հզօր, Սուրբ եւ Անմահ, որ յարեար ի մեռելոց, ողորմեա մեզ:
/աշխարհաբար/ Սուրբ Աստված, Սուրբ եւ Հզոր, Սուրբ եւ Անմահ, որ հարություն առար մեռյալներից ողորմիր մեզ։
🕀 Ապա ընթերցել Աստվածաշնչից հետեւյալ հատվածները՝ ԵՍԱՅՈՒ ՄԱՐԳԱՐԵՈՒԹՅՈՒՆ (գլուխ 53) Ո՞վ հավատաց Տիրոջ մասին մեր տված լուրին, եւ ո՞ւմ հայտնի դարձավ Տիրոջ բազուկը։ Նրա առաջ մենք հայտնվեցինք որպես մանուկ, որպես արմատ՝ ելած անջրդի հողից. ո՛չ տեսք ուներ նա եւ ո՛չ էլ վեհություն։ Նայեցինք մենք նրան, բայց նա ո՛չ տեսք ուներ եւ ո՛չ էլ գեղեցկություն։ Նրա տեսքն ավելի անարգ էր ու նսեմ, քան բոլոր մարդկանց որդիներինը։ Նա հարվածների ենթակա մի մարդ եղավ, որ ցավերին համբերել գիտե. իր երեսը դարձնելով՝ արհամարհվեց ու բանի տեղ չդրվեց։ Նա մեր մեղքերն էր վերցնում եւ մեզ համար չարչարվում, սակայն մենք նրա ցավերը, հարվածներն ու չարչարանքները համարեցինք իբրեւ Աստծուց եկած բան։ Բայց նա խոցվեց մեր մեղքերի համար եւ մեր անօրենությունների համար դատապարտվեց. մեր խաղաղության համար նա՛ պատիժ կրեց, եւ նրա՛ վերքերով մենք բժշկեցինք։Ամենքն էլ մոլորված ոչխարներ են. մարդն իր ճանապարհին մոլորվեց, բայց Տերը նրա՛ն մատնեց մեր մեղքերի համար։ Ու նա վշտից իր բերանն անգամ չի բացում։ Ինչպես ոչխար՝ նա մորթվելու տարվեց, եւ ինչպես գառ՝ անմռունչ կանգնած է խուզողի առաջեւ նրա նման իր բերանը չի բացում։ Խոնարհության շնորհիվ նրա դատաստանը վերացավ, եւ նրա ազգատոհմի մասին ո՞վ պիտի պատմի։ Երկրի վրա վերջ տվին նրա կյանքին. իմ ժողովրդի անօրենությունների պատճառով նա մահվան մատնվեց։ Նրա գերեզմանի համար՝ չարությամբ, իսկ նրա մահվան համար մեծամեծ հարվածներով պիտի վրեժխնդիր լինեմ, որովհետեւ նա անօրենություն չգործեց, եւ նենգությունը տեղ չգտավ նրա բերանում։Տերը կամենում է մաքրել նրան վերքերից։ Եթե մեղքերի համար հատուցում տաք, ապա երկարակյաց սերնդի կարժանանաք, որի միջոցով Տերը կցանկանա ազատել նրան իր ցավերից, ցույց տալ նրան լույս եւ օժտել իմաստությամբ, արդարացնել արդարին, որը հոժարակամ ծառայեց շատերին եւ իր վրա է վերցնելու նրանց մեղքերը։ Ահա թէ ինչու նա շատ բան պիտի ժառանգի եւ հզորների ավարը պիտի բաժանի, որովհետեւ նրա անձը մահվան մատնվեց, եւ նա հանցավորներին հավասար համարվեց։ Նա շատերի մեղքերը կրեց եւ նրանց անօրենությունների համար դատապարտվեց։ ՕՍԵԵԻ ՄԱՐԳԱՐԵՈՒԹՅՈՒՆ (գլուխ 6։1-3, 13։13-4) Իրենց նեղությունների մեջ կշտապեն ինձ մոտ եւ կասեն. «Գնանք եւ վերադառնանք մեր Տեր Աստծուն. որովհետեւ նա հարվածեց մեզ եւ ինքն էլ կբժշկի, վիրավորեց եւ կկապի մեր վերքերը։ Երկու օր հետո նա կկենդանացնի մեզ, եւ երրորդ օրը կելնենք կկանգնենք նրա առաջ, կճանաչենք Տիրոջը եւ հետամուտ կլինենք ճանաչելու նրան։ Մենք նրան պատրաստ կգտնենք ինչպես առավոտը, եւ նա կգա դեպի մեզ՝ ինչպես վաղ եւ ուշացած անձրեւը՝ դեպի հողը։ Ծննդկանի պես երկունք կպատահի նրան. դա է քո իմաստուն որդին. դրա համար այժմ նա չի կարող տոկալ քո որդիների կործանմանը։ Ես դժոխքից կազատեմ նրանց եւ մահից կփրկեմ նրանց։ Որտե՞ղ է քո հաղթանակը, մա՛հ, որտե՞ղ է քո խայթոցը, դժո՛խք։ ՊՈՂՈՍ ԱՌԱՔՅԱԼԻ ԱՌԱՋԻՆ ՆԱՄԱԿԸ ԿՈՐՆԹԱՑԻՆԵՐԻՆ (գլուխ 15։1-23) Եղբայրնե՛ր, հիշեցնեմ ձեզ իմ ավետարանը, որը քարոզեցի ձեզ, որը և ընդունեցիք, և որի մեջ հաստատ եք մնում. նրանով կփրկվեք էլ, եթե ամուր պահեք այն խոսքերը, որ քարոզեցի ձեզ. այլապես զուր հավատացած կլինեք. որովհետև ես ձեզ ավանդեցի նախ այն, ինչը ես ինքս ընդունեցի. թե՝ Քրիստոս մեռավ մեր մեղքերի համար՝ ըստ Գրքերի, և թե՝ թաղվեց, և թե՝ հարություն առավ երրորդ օրը՝ ըստ Գրքերի, և երևաց Կեփասին և ապա՝ տասներկուսին. ապա երևաց միանգամից ավելի քան հինգ հարյուր եղբայրների, որոնցից շատերը կան մինչև այժմ, ոմանք էլ ննջեցյալ եղան: Եվ ապա երևաց Հակոբոսին, ապա՝ բոլոր առաքյալներին: Ամենից հետո երևաց և ինձ՝ անարգիս, որովհետև ես իսկ եմ առաքյալների տրուպը. ես, որ առաքյալ կոչվելու արժանի իսկ չեմ, քանի որ հալածեցի Աստծո եկեղեցին: Բայց Աստծո շնորհով եմ, ինչ որ եմ, և իմ մեջ եղած նրա շնորհները զուր չանցան, այլ նրանցից բոլորից ավելի աշխատեցի. բայց՝ ոչ թե ես, այլ՝ Աստծո շնորհը, որ ինձ հետ էր: Արդ, թե՛ ես և թե՛ նրանք այսպես քարոզեցինք, և դուք այսպես հավատացիք: Իսկ եթե քարոզվում է, թե Քրիստոս մեռելներից հարություն է առել, ձեզնից ոմանք ինչպե՞ս են ասում, թե մեռելների հարություն չկա։ Եթե մեռելների հարություն չկա, ապա եւ Քրիստոս հարություն չի առել։ Եւ եթե Քրիստոս հարություն չի առել, ի զուր է մեր քարոզությունը, ի զուր է եւ ձեր հավատը։ Եւ Աստծու սուտ վկաները եղած կլինենք, քանի որ Աստծու մասին վկայեցինք, թե հարություն տվեց Քրիստոսին. արդարեւ, եթե հարություն չառնեին մեռելները, նրան հարություն չէր տա։ Իսկ եթե մեռելները հարություն չեն առնում, ապա Քրիստոս էլ հարություն չի առել։ Եւ եթե Քրիստոս հարություն չի առել, ի զուր է ձեր հավատը. եւ տակավին նույն մեղքերի մեջ եք։ Իսկ արդ, նրանք, որ ննջեցին ի Քրիստոս, կորա՞ն արդյոք։ Եթե միայն այս կյանքի համար ենք հույս դրել ի Քրիստոս, ողորմելի ենք, քան բոլոր մարդիկ։ Բայց արդ, մեռելներից հարություն է առել Քրիստոս՝ ննջեցեալների առաջին պտուղը. քանզի մի մարդով մահ եղավ եւ մի մարդով՝ մեռելների հարություն։ Ինչպես Ադամով բոլորը մեռնում են, նույնպես եւ Քրիստոսով ամենքը պիտի կենդանանան՝ յուրաքանչյուրն իր հերթին. նախ՝ Քրիստոս, եւ ապա՝ քրիստոսականները՝ նրա գալստյանը։
ՍՈՒՐԲ ԱՎԵՏԱՐԱՆ ԸՍՏ ՄԱՏԹԵՈՍԻ (գլուխ 28։1-20) Շաբաթ օրվա երեկոյան, երբ կիրակին լուսանում էր, Մարիամ Մագդաղենացին և մյուս Մարիամը եկան գերեզմանը տեսնելու: Եվ ահա մեծ երկրաշարժ եղավ, որովհետև Տիրոջ հրեշտակը, երկնքից իջնելով, մոտեցավ, դռնից վեմը մի կողմ գլորեց ու նստեց նրա վրա: Նրա տեսքը փայլակի նման էր, ու նրա զգեստը՝ սպիտակ, ինչպես ձյունը: Նրա ահից պահապանները խռովվեցին և մեռելների պես եղան: Հրեշտակը խոսեց ու կանանց ասաց. «Դուք մի՛ վախեցեք, գիտեմ, որ փնտրում եք Հիսուսին, որ խաչվեց. այստեղ չէ նա, քանի որ հարություն առավ, ինչպես ինքն ասել էր. եկեք տեսե՛ք այն տեղը, ուր պառկած էր: Եվ իսկույն գնացեք ասացե՛ք նրա աշակերտներին, թե հարություն առավ. և ահա նա ձեզնից առաջ գնում է Գալիլիա. այնտեղ նրան կտեսնեք: Ահա ասացի ձեզ»: Եվ իսկույն ահով և մեծ ուրախությամբ գերեզմանից դուրս ելնելով՝ վազեցին աշակերտներին պատմելու: Եվ հանկարծ Հիսուս նրանց դիմաց ելավ ու ասաց. «Ողջո՜ւյն ձեզ». և նրանք մոտենալով՝ նրա ոտքերին փարվեցին ու երկրպագեցին նրան: Այն ժամանակ Հիսուս նրանց ասաց. «Մի՛ վախեցեք. գնացեք ասացե՛ք իմ եղբայրներին, որ գնան Գալիլիա և այնտեղ ինձ տեսնեն»: 🕀 Ապա երգել, կարդալ կամ լսել «Քրիատոս ի մեջ մեր հայտնեցավ» շարականը եւ մեկմեկու փոխանցել ողջույնը, ինչպես Պատարագի ժամանակ։ https://www.youtube.com/watch?v=yvqGByujCls
/գրաբար/
Քրիստոս ի մէջ մեր յայտնեցաւ,
որ Էնն Աստուած աստ բազմեցաւ:
Խաղաղութեան ձայն հնչեցաւ,
սուրբ ողջունիս հրաման տուաւ:
Եկեղեցիս մի անձն եղաւ,
համբոյրս յօդ լրման տուաւ:
Թշնամութիւնն հեռացաւ,
սէրն ընդհանուրս սփռեցաւ:
Արդ պաշտօնեայք բարձեալ զձայն,
տուք օրհնութիւն ի մի բերան,
միասնական Աստուածութեանն
որում սրովբէքն են սրբաբան.
/աշխարհաբար/
Քրիստոսը մեր մեջ հայտնվեց,
Աստծու էությունը այստեղ բազմեց։
Խաղաղության ձայն հնչեց,
Սուրբ ողջույնին հրաման տրվեց։
Եկեղեցիս մի անձ դարձավ,
Համբույրս այդտեղ լրացում տվեց։
Թշնամությունը հեռացավ,
բոլորին սեր սփռվեց։
Հիմա պաշտոնյանները ձայն բարձրաձրեցին,
Միաբերան օրհնություն տվեցին,
Միասնական Աստվածությանը,
Որտեղ սրբաբան սերովբեներն են։
🕀 Ապա երեք անգամ ասել.
ՔՐԻՍՏՈՍ ՀԱՐՅԱՎ Ի ՄԵՌԵԼՈՑ
ՕՐՀՆՅԱԼ Է ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՔՐԻՍՏՈՍԻ
🕀 Ապա ավարտել աղոթքով.
/գրաբար/
Քում ամենազօր եւ հրաշալի Յարութեանդ, Քրիստոս Աստուած մեր, երկիր պագանեն զօրք հրեշտակաց. զի դու միայն ունիս զանմահութիւն բնակեալդ ի լոյս անմատոյց: Եւ մեք հողեղէն արարածքս խոնարհեալք երկիւղիւ երկիր պագանեմք, զսուրբ եւ զհրաշալի եւ զյաղթող զյարութիւնդ քո օրհնեմք եւ փառաւորեմք:
Եւ ընդ երկնային զօրսն մատուցանեմք զօրհնութիւն եւ զփառս՝ ընդ Հօր եւ ընդ Սրբոյ Հոգւոյդ. այժմ եւ միշտ եւ յաւիտեանս յաւիտենից. ամէն:
/աշխարհաբար/
Քրիստոս Աստված մեր, Քո ամենազոր եւ հրաշալի Հարությանը երկրպագում են հրեշտակային զորքերը, քանի որ Դու ես միայն անմահ, որ անմատչելի լույսի մեջ ես բնակվում։ Մենք եւս՝ հողողեն արարածներս, խոնարհվելով երկրպագում ենք Քեզ, օրհնում ու փառավորում ենք քո սուրբ, հրաշալի եւ հաղթող Հարությունը եւ երկնային զորքերի հետ միասին օրհնություն եւ փառք են ընծայում քեզ՝ Հոր եւ Սուրբ Հոգու հետ միասին. այժմ եւ միշտ եւ հավիտյանս հավիտենից, ամեն։
🕀 Եթե աղոթքը ընթրիքից առաջ է, ասել նաեւ Աղոթք ճաշից առաջ՝
/Գրաբար/
Ճաշակեսցուք խաղաղութեամբ զկերակուրս,
որ պարգեւեալ է մեզ ի Տեառնէ:
Օրհնեալ է Տէր ի պարգեւս իւր: Ամէն:
/Աշխարհաբար/
Խաղաղությամբ ճաշակենք այս կերակուրները, որ Տերը պարգեւել է մեզ։ Օրհնյալ է Տերն` իր պարգեւներով: Ամեն։
🕀 Սա էլ վայելելու համար😀։ Շնորհավոր Սուրբ Զատիկ. Քրիստոս Հարյավ ի մեռելոց՝
