ԿԱՏԱՐԵԼՈՒԹՅԱՆ ՃԱՄՓԱՆ - ՄԵԾ ՊԱՀՔ (օր 7)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցվածքները չորսն են՝

Ղուկ. 4:43-5:11, Ես 33:2-22, Հռոմ. 12:1-13:10, Մատթ. 5:17-48, որոնք կարող եք կարդալ այստեղ:

Այսօր Մեծ Պահքի 2-րդ կիրակին է, որը կոչվում է «ԱՐՏԱՔՍՄԱՆ»: Այն ներկայացնում է մեզ, թե ինչպես նախածնողները՝ Ադամը եւ Եվան անհնազանդ գտնվեցին և արհամարհելով Աստծո պատվիրանը, թէ չարի եւ բարու գիտության ծառից մի ճաշակեք, դարձան մեղքի ծնողները: Մեղքը սիրելիներ, պարզորեն ասած՝ մարդու անհնազանդությունն է Աստծո հանդեպ: Քննենք մեր ներսում մեր մեղքերը. ի՞նչ են դրանք, եթե ոչ` Աստծո Խոսքի արհամարհանք: Բայց ինչո՞ւ է Ադամը և նրա օրինակով՝ նաև մենք ընտրում մեղքը, հակառակ որ դրա փոխարեն Աստված մեզ միլիոնավոր օրհնություններ և բարություններ է առաջարկում: Գաղտնիքը թաքնված է մեր մարդկային կամքի մեջ. որովհետև մենք կամենում ենք մեղքը. այն քաղցր է թվում մեր քիմքին, բայց իրականում թունավոր է հոգու համար: Մեկ խոսքով՝ մենք սիրում ենք մեղքը... Բայց արդյո՞ք Աստված ինձ մեղքի ու մեղավոր կյանքի համար է ստեղծել: Ոչ, ոչ և ես մեկ անգամ՝ ոչ: Աստված արարել է մարդուն սրբության և կատարելության համար.

«Կատարեալ եղէք դուք, ինչպէս ձեր երկնաւոր Հայրն է կատարեալ» (Հռոմ. 8:31):

Սիրելիներ, Մեծ Պահքի այս շրջանը մեզ մեր կամը զորացնելու, մեղքից փախչելու եւ դեպի կատարելություն քայլելու լավագույն առիթն է տալիս: Ինչո՞ւ լինենք արտաքսված, երբ Աստված իր Միածնի զոհաբերությամբ բացում է մեր առջև դրախտի կատարելության դարպասները: Այո, կատարելության հասնելը դյուրի ընթացք չէ, սակայն Նա ով կոչել է մեզ կատարյալ լինելու, վստահաբար պետք է օգնական լինի այդ ճանապարհի մեջ, միայն թե մենք իսկապես այդ կամենանք: Սկասենք ամենափոքրիկ քայլերից, որոնց օրինակները մեզ այսօր տալիս է Պողոս առաքյալը ասելով. «Սէր առանց կեղծիքի. ատելով չարը՝ ընթանալ բարու յետեւից. եղբայրասիրութեան մէջ միմեանց հանդէպ լինել գթասիրտ. պատիւ տալու մէջ միմեանց գերազանցել. ջանասիրութեան մէջ չլինել թուլասիրտ. հոգով եռացէք. Տիրոջը ծառայեցէք. յոյսով ուրախացէք. նեղութեան համբերեցէք, յաճախակի աղօթեցէք. հաղորդակից եղէք սրբերի կարիքներին. հետամուտ եղէք հիւրասիրութեան: Օրհնեցէք ձեզ հալածողներին. օրհնեցէք եւ մի՛ անիծէք. ուրախացողների հետ ուրախանալ, լացողների հետ լալ. համերաշխ եղէք միմեանց հետ. մի՛ մեծամտացէք, այլ խոնարհ եղէք խոնարհների հանդէպ. դուք ձեզ իմաստունի տեղ մի՛ դրէք. մէկի չարի փոխարէն չար մի՛ հատուցէք. խորհեցէք բարին բոլոր մարդկանց առաջ. ինչ չափով հնարաւոր է ձեզ համար, բոլոր մարդկանց հետ խաղաղութիւն պահեցէք. ինքներդ վրէժխնդիր մի՛ եղէք, սիրելինե՛ր, այլ թոյլ տուէք, որ Աստծոյ բարկութիւնը կատարի այն. որովհետեւ գրուած է. «Իմն է վրէժխնդրութիւնը, եւ ես կհատուցեմ»,– ասում է Տէրը. այլեւ՝ «Եթէ քաղցած է քո թշնամին, հաց տուր նրան, եւ եթէ ծարաւ՝ ջուր տուր նրան. այս անելով՝ կրակի կայծեր կկուտակես նրա գլխին»: Թոյլ մի՛ տուր, որ չարը յաղթի քեզ, այլ բարիով յաղթիր չարին»:

Այսօր աղոթենք Անտուան դը Սենթ Էքզյուպերիի «փոքրիկ քայլերի» աղոթքով, ու թող Աստված օգնական լինի բոլորիս մեր կամքը ուղղելու դեպի սրբության՝ Աստծո կամքը կատարելու կատարյալ ճամփան: 
Աղոթքը կարող եք գտնել  մեր այս աղոթագրքի մեջ (սեղմեք հղման վրա)։ Օրհնվեք...

ՍԻՐԵԼ ԹՇՆԱՄԻՆԵՐԻ՞Ն - ՄԵԾ ՊԱՀՔ (օր 6)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցվածքները չորսն են՝

Իմաստ. 8:19-9:5, Ես 62:6-9, Հռոմ. 8:28-39, Մատթ. 10:16-22, որոնք կարող եք կարդալ այստեղ:

Վերջին անգամ, սիրելիներ, խոսեցինք սիրո աղբյուր մեր Աստուծո մասին՝ հաստատելով այն պարզ ճշմարտությունը, որ Աստծուն սիրելու լավագույն ճանապարհը Նրա պատվիրանները պահելն է: Սրա հետևությամբ՝ «արքայական օրենքի» համաձայն պատվիրաններից մեծագույնը մեր նմանին սիրելն է: Դյուրին է մեր նմանին սիրելը, երբ հատկապես նա մեր ընկերն է, ծնողը, հարազատը, բարեկամը... Սակայն գրեթե անհնար է թվում սիրել նրան, ով մեր թշնամին է. թշնամուն ատել է պետք: Տեր Հիսուս, իր Լեռան քարոզի մեջ, սակայն, շեշտեց. «Լսել էք արդարեւ, թէ ինչ ասուեց. «Պիտի սիրես ընկերոջդ եւ պիտի ատես քո թշնամուն»։ Իսկ ես ձեզ ասում եմ. սիրեցէ՛ք ձեր թշնամիներին, օրհնեցէ՛ք ձեզ անիծողներին, բարութի՛ւն արէք ձեզ ատողներին եւ աղօթեցէ՛ք նրանց համար, որ չարչարում են ձեզ եւ հալածում, որպէսզի որդիները լինէք ձեր Հօր, որ երկնքում է. քանի որ նա իր արեգակը ծագեցնում է չարերի եւ բարիների վրայ եւ անձրեւ է թափում արդարների եւ մեղաւորների վրայ» (Մատթ. 5:43-45):

ՍԻՐՈ՞ւՄ ԵՆՔ ԱՍՏԾՈՒՆ - ՄԵԾ ՊԱՀՔ (օր 5)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցվածքները երեքն են՝

Բ Օրենք 6:4-7:10, 
Հոբ 6:2-7:13, 
Եսայի 40:1-8

Երբևիցե ինքդ քեզ հարցրե՞լ ես, թե սիրու՞մ ես արդյոք Աստծուն: Համաձայն եմ, շատ բարդ հարց է, և առավել բարդ է պատասխանը...
Այսօրվա ընթերցման մեջ, սակայն, Աստված ինքն է պատվիրում «ամենամեծ օրենքով»՝ 

«Քո Տէր Աստծուն պիտի սիրես քո ամբողջ հոգով, քո ամբողջ էութեամբ ու քո ամբողջ ուժով» (Բ Օրենք 6:5):

Ոչ մի բառ այն մասին, որ քո Տեր Աստծուն պիտի սիրես միայն խոսքերովդ: Ընդհակառակը՝ պիտի սիրես ՀՈԳՈՎ, ՈՂՋ ԷՈՒԹՅԱՄԲԴ, ԱՄԲՈՂՋ ՈՒԺՈՎԴ:
Սերը կատարելությունն է օրենքների, սերը անունն է մեր հավատքի, սերը շարժիչն ու մղումն է մեր ողջ կյանքի... Աստված ինքնին սեր է...
«Աստուած այնքան սիրեց աշխարհը, որ մինչեւ իսկ իր միածին Որդուն տուեց, որպէսզի, ով նրան հաւատում է, չկորչի, այլ ընդունի յաւիտենական կեանքը» (Հովհ. 3:16):
Իսկ մենք ինչպե՞ս ենք սիրում մեր Աստծուն:
«Ով իմ պատուիրաններն ընդունում եւ դրանք պահում է, նա՛ է, որ ինձ սիրում է. եւ ով ինձ սիրում է, պիտի սիրուի իմ Հօրից. ես էլ նրան պիտի սիրեմ եւ ինձ պիտի յայտնեմ նրան» (Հովհ. 14:20):

Ահավասիկ մի պարզ բանաձևում Աստծուն սիրելու. պահենք Նրա պատվիրանները, հաւատարիմ մնանք Նրա Խոսքին... Իսկ լավագույն պատվիրանապահությունը դարձյալ ու դարձյալ մնումէ սերը. «Սիրելինե՛ր, սիրենք միմեանց, քանի որ սէրն Աստծուց է. եւ ամէն ոք, ով սիրում է, Աստծուց է ծնուած եւ ճանաչում է Աստծուն։ Իսկ նա, ով չի սիրում, չի ճանաչում Աստծուն, քանի որ Աստուած սէր է։ Եւ սրանո՛ւմ երեւաց Աստծու սէրը մեր հանդէպ. այն, որ Աստուած իր միածին Որդուն աշխարհ ուղարկեց, որպէսզի նրանով կենդանի լինենք։ Սրանո՛ւմ է սէրը. մենք չէ, որ սիրեցինք Աստծուն, այլ նա՛ սիրեց մեզ եւ ուղարկեց իր Որդուն մեր մեղքերի քաւութեան համար։ Սիրելինե՛ր, եթէ Աստուած այսպէս սիրեց մեզ, ապա մենք եւս պարտաւոր ենք սիրել միմեանց։ Աստծուն ոչ ոք երբեք չի տեսել։ Եթէ միմեանց սիրենք, Աստուած բնակւում է մեր մէջ. եւ նրա սէրը մեր մէջ կատարեալ է» (Ա Հովհ. 4:7-12):

Այսկերպ միայն սիրած կլինենք Աստծուն ամբողջ հոգով, ամբողջ էությամբ ու ամբողջ ուժով:

Եկեք աղոթենք հենց այս սիրո համար, աղոթենք Սուրբ Շնորհալու «Հավատով խոստովանիմ»-ի 13-րդ աղոթքով (Աղոթքն ամբողջական գրաբար կամ աշխարհաբար կարող եք գտնել մեր այս աղոթագրքի մեջ (սեղմեք հղման վրա)։

Արքա՛ երկնավոր, տո՛ւր ինձ Քո արքայությունը, որ խոստացար Քո սիրելիներին, զորացրո՛ւ իմ սիրտը՝ ատելու մեղքը և միայն Քեզ սիրելու և Քո կամքը կատարելու. և ողորմի՛ր Քո արարածներին և ինձ՝ բազմամեղիս: 

Օրհնվեք...

ՇՆՈՐՀՈՎ ԱՌԱՋՆՈՐԴՎԵՆՔ - ՄԵԾ ՊԱՀՔ (օր 4)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցվածքը (Նամակ Հռոմեացիներին 6:3-17) կարդանք այստեղ։

«Օրէնքի տակ չէք, այլ՝ շնորհի» (Հռոմ. 6:14), - ընթերցումի վերջում հիշեցնում է Պողոս Առաքյալը: 

Առհասարակ, այսօրվա մեջբերումը շատ խորհրդավոր է և բազմաշերտ, սակայն Մեծ պահքի այս 4-րդ օրով, առաջարկում եմ խորհրդածենք այս փոքրիկ բայց զորեղ տողի շուրջ: Խոստովանենք կամ ոչ, մենք մարդիկս սիրում ենք ապրել ռոբոտացված կյանքով, սիրում ենք, երբ դպրոցում, աշխատավայրում, ամենուր հստակ գծվում են մեր պարտականությունները, անելիքների և չանելիքների սահմանները: Այո, դրանք երբեմն շատ կարևոր են առօրեա կյանքում, սակայն քրիստոնեական կյանքի մեջ կարող են անգամ վտանգավոր լինել: Հոգևոր մարզում քրիստոնյաներս երբեմն սահմանափակվում ենք Խօսքի միայն արտաքին կողմը՝ օրենքը, սրբորեն պահելով, սակայն բուն բովանդակությունը և հարցի հոգևար խորքը թողնում ենք անտեսված: Օրինակ տամ. պահքի բոլոր 40 օրերին սրբորեն ամենայն օրինապահությամբ պահում ենք կերակրի ժուժկալությունը, ամեն կիրակի եկեղեցում ենք ու աղոթաժողովներին, սակայն պահքը այդպես էլ անցկացնում ենք ոխով, բամբասանքով, նախանձով ու չարակամությամբ: Կամ մարդն ինքն իրեն անվանում է Աստծուն հավատացող, սակայն իր քրիստոնեական կյանքը սահմանափակում է սոսկ արտաքին բարեպաշտական ձևերով՝ անպայման մոմ է վառում եկեղեցում՝ չհասկանալով անգամ մոմավառության իմաստը, եկեղեցուց դուրս է գալիս խորանից մինչև դուռը ետ-ետ քայլելով ինքն էլ խորամուխ չլինելով դրա նպատակի մեջ... Այսքանը և վերջ. օրենքը, կարգը հարգված է և ոչինչ ավելին... 
Տեր Հիսուս սա անվանում էր ՓԱՐԻՍԵՑԻՈՒԹՅՈՒՆ, քանի որ հրեա օրենսգետներն ու փարիսեցիներն էին ապրում միայն օրենքի արտաքին կողմին հետևելով, ինչի համար Քրիստոս հաճախակի «վայեր» էր ուղղում նրանց հասցեին (Մատթ. 23 գլուխ):

ՀՈԳԵՎՈՐ ՄԻԱՍՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ - ՄԵԾ ՊԱՀՔ (օր 3)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցվածքները երկուսն են՝

Ելք 1:1-2:10,

Հովել 1:14-20

Այս ընթերցումներից վերջինը Հովել մարգարեն սկսում է բոլորիս Աստծո անունից ծոմի հրավիրելով (ծոմը շատ խիստ պահեցողության մի տեսակ է, որով մարդը հրաժարվում է ամեն տեսակ ուտելիքից և ըմպելիքից).

«Ծոմի օ՛ր նշանակեցէք, աղօ՛թք կազմակերպեցէք, հաւաքեցէ՛ք ծերերին, երկրի բոլոր բնակիչներին ձեր Աստծոյ տանը եւ աղօթեցէ՛ք Տիրոջը անկեղծ սրտով» (Հովել 1:14):

Տեսեք, մարգարեն խոսում է պահքի երկու երեսների՝ սննդային պահքի (ծոմ) եւ հոգևոր պահքի (աղոթք) մասին: Սակայն այս պահեցողությունը կատարյալ դարձնելու ևս մեկ հրահանգ է տալիս՝ հավաքվել և համախմբել երկրի բոլոր բնակիչների հետ Աստուծո տան մեջ:

Նկատե՞լ եք, որ աշխարհը օրըստօրե մարդուն ընկմում է միայնության, եսասապաշտության ճահիճի մեջ: Մարդը, որ հասարակական արարած է, այսօր ունի հազարավոր միջոցներ իր նմանի հետ հաղորդակցվելու, բայց միևնույն է, միշտ մնում է եսակենտրոն, ինքն իր մեջ պարփակված՝ մշտապես ձգտելով լինել ոչ թե հասարակության մի մասնիկը այլ՝ «բացառիկություն»... Նույնը նկատելի է նաև հոգևոր ասպարեզի մեջ. «Ինչո՞ւ եկեղեցի չեք գալիս» հարցին հաճախ տրվում է միևնույն պատասխանը «Ես իմ տանը ինձ համար աղոթքում եմ, եկեղեցու պետքություն չունեմ», «Հավատո՞ւմ ես Աստծուն» հարցին հաճախ անդրադարձնում են «Ես ու իմ Աստված. ես իմ հավատքն ունեմ, իմ ձևով եմ հավատում»...

ԱՂՈԹՔ ԱՆՀԱՎԱՏՈՒԹՅԱՆ ՎԵՐԱՑՄԱՆ ՀԱՄԱՐ - ՄԵԾ ՊԱՀՔ (օր 2)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցվածքը (Եզեկիել 18:20-23) կարդանք այստեղ։

Այսօր՝ Մեծ պահքի միասնական աղոթքների 2-րդ օրը, առաջարկում եմ մեր աղոթքները ուղղենք դեպի մեզանում առկա անհավատությունը: Հետաքրքրական տողեր կան Սաղմոսաց գրքում, ուր Դավիթ մարգարեն գրում է. «Անզգամն իր սրտում ասաց, թէ չկա Աստված» (Սաղմ. 13:1): Նման անզգամության երկակի դրսևորում կարող ենք նկատել մարդկության պատմության բոլոր ժամանակներում, բայց մեր օրերում, հատկապես, շատ են մարդիկ, ովքեր հրաժարվում են հավատալ Աստծուն (նրանց հաճախ անվանում ենք աթեիստներ) և ավելի շատ են մարդիկ, ովքեր ինչ-որ կերպ հավատում են Աստծուն, բայց հավատքն արտահայտող գործեր չեն անում (Աստծո առաջ նրանք թերահավատներ են): Այս երկու դեպքերում էլ, Աստծո խոսքը բավական խիստ բառեր է օգտագործում մեզ համար՝ անզգամության, անիրաւություն, անօրենություն...
Թե որքանով են այս բնորոշումները հատուկ հենց մեզ, յուրաքանչյուրս անկեղծորեն քննենք մեր ներսում, մեր աղոթքի մեջ, բայց եթե փորձենք հասկանալ անհավատության կամ թերահավատության, Աստծուն մերժելու բուն պատճառը, մեկ խոստովանություն պիտի կատարենք. «Աստված խանգարում է ինձ ապրել իմ կամքով...»:
Իսկ իրականում... Աստված կամենում է միմիայն խանգարել ու խափանել մեր մահացումը.

«Մի՞թէ ես մեղաւորի մահն եմ տենչում,– ասում է Տէր Աստուած,– եւ ոչ թէ այն, որ նա չար ճանապարհից յետ դառնայ ու ապրի» (Եզեկ. 18:23):

Մեծ պահքը հիանալի առիթ է, սիրելիներ, որպեսզի փորձենք շտկվել և ինչու ոչ, ջանանք նաև շտկել նրանց, ովքեր մեր շուրջն են և տառապում են աստվածմերժությամբ:
Աստված չի ուզում ոչ մեր, ոչ մյուսների կործանումն ու հոգևոր մահը, Աստված սպասում է մեր դարձին, միայն թե մենք էլ իրապես դառնան դեպքի մեր Արարիչն ու Փրկիչը եւ աղաղակենք. «Տեր, օգնիր անհավատությանս» (Մարկ. 9:23):

Աղոթենք մեր և մյուսների անհավատության համար Սուրբ Նարեկացու «Մատյանի» ողբով (Բան ԻԷ, ), որը գրաբար կամ աշխարհաբար կարող եք գտնել մեր այս աղոթագրքի մեջ (սեղմեք հղման վրա)։ Օրհնվեք...

ՄԵԾ ՊԱՀՔԸ՝ ՄԻԱՍԻՆ (օր 1)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցվածքը (Եսայի 1:16-20) կարդանք այստեղ։

Սիրելիներ, ահավասիկ Մեծ Պահքի մեջ ենք, եւ մեր առջեւ ավելի քան քառասնօրյա ճամփորդություն է ընկած, ճամփորդություն, որ լի կլինի հոգեւոր նորույթներով՝ օրհնություններով, փորձություններով, արտաքին աղքատացումով, բայց եւ ներքին հարստացմամբ։ Ո՞րն է այս ամենի նպատակը. վերափոխել մեր կյանքը, նորովի արժեւորել այն, արժեւորել Աստծո խոսքի լույսի ներքո եւ նորոգված ու նորացված, որպես ի վերուստ ծնված զավակներ` չարին ոտնակոխած հասնել Սուրբ Հարությանը (այս տարի կտոնենք ապրիլի 1-ին)։
Այս օրերին առավել քան երբեւէ Աստված հրավիրում է մեզ անկեղծորեն խոսել Իր հետ, մաքրվել հոգով եւ ապաշխարությամբ մաքրվել ամեն տեսակ չարությունից, անիրավությունից ու մեղքից:  Ինչ հիանալի է. Աստված ուզում է, որ մենք լինենք ձյան նման սպիտակ ու մաքուր, առանց արյունոտ մեղքերի.

«Եկե՛ք խոսենք իրար հետ, -ասում է Տերը.-եթե ձեր մեղքերը արյան պես կարմիր են, ապա ես ձյան պես ճերմակ կդարձնեմ, եթե որդան կարմիր լինեն, կսպիտակեցնեմ ինչպես բուրդ։ Եվ եթե հոժար լինեք ու լսեք ինձ, դուք կճաշակեք երկրի բարիքները» (Ես. 1:18-19):

Բարի եւ օրհնյալ պահքի ընթացք սիրելիներս, լի սիրով, համբերությամբ եւ աղոթքով 😇։

Այսօր աղոթենք Սուրբ Մեսրոպ Մաշտոցի հիանալի զղջման աղոթքով, որ կարող եք գտնել մեր այս աղոթագրքի մեջ (սեղմեք հղման վրա)։ Օրհնվեք...

ՆԱԽԱՆՁ

Հիվանդասենյակում 2 հիվանդ կար` մեկը պատուհանին շատ մոտ, մյուսը` բավական հեռու, ուստի նա, ով պատուհանի մոտ էր պառկած, ամեն օր հեռու պառկածի խնդրանքով պատմում էր, թե ի՛նչ է կատարվում դրսում:
- Հիասքանչ բնություն է` լեռներ, լանջերին` խիտ անտառներ, որոնց գրկում գետակն է անուշ խոխոջում: Ապա տարածվում են դաշտերը` ոսկի ցորենով ծփացող: Ուղիղ մեր դիմաց այգի է, մանուկներ են վազվզում: Ահա քիչ այնկողմ սիրահար զույգ է նստած` երազկոտ ու հմայիչ,- պատմում էր պատուհանի մոտ պառկած հիվադը` օր օրի թարմացնելով տեսարանները արևով, ջերմությամբ, խաղաղությամբ ու կյանքով:
Հեռվում պառկած հիվանդը պատկերացնում էր տեսարանները, մտովի վերապրում և արդյունքում բարելավվում էր նրա ինքնազգացողությունը:

ՊԱՀՔԻՆ ԸՆԴԱՌԱՋ

Նկարի աղբյուրը` www.armenianow.com

Պահքի և պահեցողության վերաբերյալ կարդացածս գրքերի ու հոդվածների թիվը, անկասկած, կգերազանցի մեկ տասնյակը, սակայն, ամենայն անկեղծությամբ եմ ասում, պահքի մասին երբևէ լսածս լավագույն մեկնաբանությունը հնչել է ընկերոջս 5-ամյա բալիկի շուրթերից` «Պահքը, էն ա, որ կարենաս Աստված պապիկին ավելի շատ սիրես, քան «սնիկերսը»»: Անշուշտ, շատերը հիմա կուրախանան, որովհետև «սնիկերս» այնքան էլ շատ չեն սիրում, սակայն եթե մեզ դիտելու լինենք առանց կեղծավորության շպարի, եթե մեր մարդկային էության արտացոլումը կարդանք Աստծո հայելու մեջ, պիտի խոստովանենք, որ բազմաթիվ «սնիկերսներ»`մոլություններ, գայթակղություններ ու կախվածություններ կան մեր կյանքում, որոնք սիրում ենք այնքան շատ, որ հանուն դրանց կուրանանք անգամ Աստծուն:

ՀԵՏԱՔՐՔԻՐ Է, ՉԷ՞…

«Սէր անուն Յիսուս»
/Արթուր սրկ. Սարգսյան/

ԹԱՐԳՄԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ՌՈՒՍԵՐԵՆ` ԱՅՍՏԵՂ

Երեկ երեկոյան Երևանում էի. սիրում եմ երեկոյան Երևանը, սակայն երեկ տհաճություն զգացի. Ավագ շաբաթ է` Մեծ Պահքի վերջին և ամենակարևոր շաբաթը, որ կոչվում է նաև «Չարչարանաց շաբաթ», Քրիստոսի չարչարանքների հիշատակի շաբաթ, մի փոքրիկ ու կարճ ժամանակաշրջան որից, սակայն, կախված էր ահռելի մեծության ու կարևորության, ժամանակներ ու տարածություն չճանաչող մի բան` մարդկության, այդ թվում իմ և քո փրկությունը: Իսկ մայրաքաղաքում այդ ամենի հանդեպ կատարյալ անտարբերություն նկատեցի, մշտական եռուզեռ, սեթևեթում, լպիրշություն ու չգիտեմ ինչ... /գուցե իրավունք էլ չունեմ մեղադրելու/: Մտածումների մեջ հիշեցի մի գեղեցիկ պատմություն, որ կարդացել էի շուրջ 2 տարի առաջ, կարդացել էի և հուզվել... Այժմ պատմությունը, որ քաղել եմ Lusamut.net կայքից, փոքրիկ ոճական և կետադրական փոփոխություններով ներկայացնում եմ ձեր ուշադրությանը: Սուրբ Հարության տոնից առաջ սույն նյութը առավել ուսանելի կլինի:

Սովորական մի կեսօր է, և դու գնում ես տուն։ Կարգավորում ես ռադիոն։ Նորությունները պատմում են ոչ կարևոր ինչ-որ բան. հեռավոր մի երկրում ինչ-որ համաճարակից, որի մասին երբևէ հայտնի չի եղել, երեք մարդ է մահացել։ Մեծ ուշադրություն չես դարձնում լսածիդ…
Երկուշաբթի, երբ արթնանում ես, լսում ես, որ արդեն ոչ թե երեք, այլ երեսուն հազար մարդ է մահացել Հնդկաստանի հեռավոր բլուրներում։ ԱՄՆ–ի առողջապահության վերահսկողության ծառայողները մեկնել են հետազոտելու երևույթը։
Երեքշաբթի օրը այս լուրը դառնում է լրատվամիջոցների գլխավոր թեման՝ գրված առաջին էջերում. համաճարակն արդեն ո՛չ միայն Հնդկաստանում է, այլ նաև Պակիստանում, Իրանում ու Աֆղանստանում… նորությունն արագորեն սփռվում է բոլոր լրատվամիջոցներով։ Այն սկսում են կոչել «Հանելուկային վարակ», և բոլորը հարց են տալիս՝ «ինչպե՞ս է այն կասեցվելու»։ Եվրոպայում խուճապի մեջ են. փակում են սահմանները։ Լուրերով լսում ես մի կնոջ, ով պատմում է հանելուկային վարակից հիվանդանոցում մահացած մի մարդու մասին։