ՄԵՐ ՆՈՐ ՀՈԳԵՎՈՐ ՀՈՎԻՎԸ

Արդեն մեկ շաբաթ է անցել այն օրից, ինչ այն մարդը, ում մասին գրելու եմ, քահանա է ձեռնադրվել:
Տեր Ներսես Խանանյանի հետ ես ծանոթացել եմ դեռևս այն ժամանակ, երբ նա սարկավակ էր և կրում էր Դանիել անունը:
Տեր Ներսեսը միշտ ակնածանք է առաջացրել մեզ մոտ: Չափազանց բարի, հասկացող ու անկեղծ մարդ, որն անբողջությամբ նվիրված է Աստծուն և իր կոչումին: Ամեն անգամ նրան տեսնելուց սիրտս լցվում էր մի անբացատրելի զգացումով: Ուրախ էի մտքից, որ մեր եկեղեցին ունի այդպիսի սպասավորներ: Սակայն չէի համարձակվում մոտենալ և խոսել նրա հետ:
Ես երբեք չեմ մոռանա այն օրը, երբ առաջին անգամ զրույցի բռնվեցի Տեր Ներսեսի հետ: Այն տևեց մի քանի ժամ: Ժամերն անցնում էին, իսկ ես չէի ուզում ընդհատել նրան: Առաջին իսկ զրույցի ժամանակ ես պատմեցի իմ ամենանվիրական ու թանկ ապրումների մասին: Այդպես երևի միայն հոգևոր հորս հետ էի կարողանում անկեղծանալ: Հիմա նաև Տեր Ներսեսի: Դժվար է բառերով նկարագրել այն ապրումներն ու զգացումները, այն հոգևոր թռիչքը, որն ես ապրեցի Տեր Հոր հետ առաջին անգամ խոսելիս:

ՆԱ ՔԱՀԱՆԱ Է - ՏԵՐ ՀԵԹՈՒՄ ՔՀՆ. ԹԱՐՎԵՐԴՅԱՆ

Երբ թվում էր, որ այլևս հույս չկա, երբ ևս մի քանի տարի և ամեն բան պիտի կորսվի, Աստված նրան ուղարկեց մեզ համար` հույսի ու փրկության ճանապարհը վերագտնելու:
Յոթանասուն տարիներ ավել քահանա չունեինք: Մեր քաղաքի փոքրիկ եկեղեցին կարոտ էր ժամերգության ու պատարագի ձայնին:
Եվ ահա եկավ օրը, երբ պիտի հանդիպեինք մեր քահանային առաջին անգամ: Բոլորս էլ սրտի թրթիռով էին սպասում, քանզի մեզ համար շատ կարևոր պահ էր:
Հանդիպեցինք... երիտասարդ, ավյունով լի, խելացի այդ մարդուն, ով պիտի փոխեր համայնքի կյանքն ամբողջովին...
Դեռ շաբաթներ չանցած` եկեղեցին լի էր հավատացյալներով, բոլորը գալիս էին լսելու նրա քարոզները, որոնք նա ջանասիրաբար թարգմանում էր հավատացյալներին հասկանալի լեզվով, քանզի նրանց մեծ մասը հայերեն չգիտեն, և ոմանք էլ հայ չեն:
Ծաղկում է մեր համայնքն ամեն օր... մթնոլորտը բուրում է հայերեն, մարդիկ խոսում են հայերեն և, որ ամենակարևորն է, բոլորիս հոգիները լի են հավատքով, առ Աստված մեր սերն էլ ավելի է զորացել, ամրացել, կայունացել, քանզի մեր Տեր Հայրը ոչինչ չի խնայում, դրան հասնելու համար...
Տերը ողորմած գտնվեց Ռումինիայի հայոց թեմի Պիտեշտ քաղաքի հայ համայնքի նկատմամբ... Թերևս անկարելի է այդ վերածնունդը բառերով նկարագրել...

ԱՍՏԾՈ ԿԵՆԴԱՆԻ ՏԱՃԱՐ (ՏԵՐ ԵՐԵՄԻԱ ԱԲԵՂԱ ԱԲԳԱՐՅԱՆ)

Ահա եկան մարգարեները և մարգարեացան աշխարհի փրկչի մասին, հետո եկան առաքյալները և փրկչի մասին կենդանի վկայություն տվեցին: Աշխարհում Աստծո ներկայությունը Սուրբ Հոգին է, որ բնակվում է Աստծո սուրբ տաճարում և մարդկանց հոգիներում: Տեր Հիսուսն ասում է. «Չգիտէ՞ք, որ Աստծու տաճար էք դուք, եւ Աստծու Հոգին է բնակւում ձեր մեջ: Եթէ մէկն Աստծու տաճարն ապականի, Աստուած էլ նրան պիտի ապականի. որովհետեւ սուրբ է Աստծու տաճարը, որը ԴՈՒՔ էք» (Ա ԿՈՐՆԹ. 3:16-17):
Հաճախ տխրում եմ, որ աշխարհի վախճանը գալու է. Տերն ասում է. «Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, որ չի անցնի այս սերունդը, մինչեւ որ այս բոլորը կատարուեն:

ՆԱ ՔԱՀԱՆԱ Է - ՏԵՐ ԱՐԱՄ ՔՀՆ. ՂԱԶԱՐՅԱՆ

Նա քահանա է, իսկ երբ ծանոթացանք դեռևս սարկավագ էր. Սեյրան սարկավագը…
Մարդկային եզակի որակով ու հատկանիշներով օժտված մի մարդ, Աստծուն ծառայելու յուրահատուկ նվիրում ու ավյուն ունեցող հոգևորական, բառիս բուն և լայն իմաստով հոգևորական…
Երկար մտածում էի, թե ինչպես ճիշտ բնորոշել Տեր Հորը. նրբանկատ է, նկատում է այն, ինչ շատերը լայն բացած աչքերով էլ չեն տեսնի, համեստ է դրսևորումներում, անմիջական և ջերմ՝ շփման մեջ, լիասիրտ եռանդուն և անձնվեր՝ մարդկանց հոգևորապես օգնելու և Աստծուն առաջնորդելու գործում, դե իսկ նրա հումորի արտակարգ սուր զգացումի մասին նույնիսկ ավելորդ է խոսել. մեծ գիտակ է այդ հարցում… Նրա մասին կարելի է երկար խոսել, բայց ես կարճ կլինեմ, որովհետև չեմ կարծում, թե որևէ դեպքի պատմություն կամ որևէ բառ կասի նրա մասին ավելին, քան աստվածաշնչյան այն խոսքը, որը շատ տեղին է այս պարագայում. «Ծառը պտղից է ճանաչվում»։ Անհնար է ասել «Մանանա» (խոսքս «Մանանա» երիտասարդական-քրիստոնեական ծրագրի մասին է) և չհիշել Տեր Արամին, ով այս ծրագրի հիմնադիրներից է։ «Մանանա»-ի միջոցով շատ երիտասարդներ իրենց ուղին գտան և դեռ գտնում են դեպի Մայր Եկեղեցի, դեպի Աստված։

ՏԵՐ ԳՐԻԳՈՐ ԲԵԿՆԱԶԱՐՅԱՆԸ

Ինչպե՞ս ճիշտ սկսել Աստծով ապրելու իմ պատմությունը: Մի անգամ ես եկա եկեղեցի՞: Թե՞ մի անգամ Աստված ինձ բերեց իր մոտ: Երևի երկուսն էլ: Հոգևոր կյանքում անհրաժեշտ են Աստծո կամքն ու մարդկային ցանկությունը: Եվ այսպես, մի օր ես հայտնվեցի Մոսկվայի Սուրբ Հարություն եկեղեցում:
Հենց այդ ժամանակ էլ ես նկատեցի մի մարդու, ում անունը Մհեր Բեկնազարյան էր ( հիմա արդեն` Տեր Գրիգոր):
Ես տեսել էի, որ նա բարձրանում է Խորհան, և որոշեցի նրան խնդրել պատմել Սուրբ Պատարգի մասին: Զարմացած էի, թե ինչ եռանդով և ոգևորվածությամբ էր պատմում իր ծառայության, եկեղեցու և Սուրբ Գրքի մասին: Զրույցի ավարտին Տեր Գրիգորն ինձ առաջարկեց դառնալ Հայ Առաքելական Եկեղեցու «ՆՈՒՌ» երիտասարդաց միության անդամ:

ՆԱ ՔԱՀԱՆԱ Է - ՏԵՐ ԶԳՈՆ ՔՀՆ. ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ (slide)

«ՆԱ ՔԱՀԱՆԱ Է» մրցույթին ներկայացված հերթական ստեղծագործությունը բացառիկ է ոչ միայն այն առումով, որ իր ձևաչափով է յուրահատուկ, այլ նաև այն բանով, որ հեղինակը ամենից երիտասարդն է բոլոր մասնակիցների մեջ՝ ընդամենը 12 տարեկան: 

Շատ ողջունելի է:

Միքայել Հախվերդյան

Նյութը ներկայացված է «ՆԱ ՔԱՀԱՆԱ Է» 

մրցույթի շրջանակներում:

ՀՐԱ՜ՅՐ ԿԱՄ ԱԼ ԳՈՒՑԵ ՀԱ՜ՅՐ ՄԵՍՐՈՊ

Օրհնութիւն Ձեզի, քանի դուք հաւատացիք՝ թէ Հայց. Եկեղեցին քաղցր եւ հարազատ հաստաութիւն մըն է՝ Աստուծոյ գերագույն պարգեւը հայութեան: Թէ Հայց. Եկեղեցին ոգի է, ուժ է, լույս է. անոր ջահակիրներըէ Լուսաւորիչ եւ Ներսէս, Սահակ եւ Մեսրոպ, Նարեկացի եւ Շնորհալի, Խրիմեան եւ Զարեհ Սքանչելի «Լուսավորեցին մռայլ մեր պատմութեան, բացուելով անոր մութերուն վրա, եւ լուսավորելով մեր պատմութեան ուղին»: Եւ թէ Հայց. Եկեղեց տապանակ ուխտին է, ուր դրած ենք հայ հաւատքին մանանան, ոսկի սափորր հայ արեուստին, հայ գրչին, հայ ծէսին եւ աղօթքին, գումարը այն հոգեկան եւ մտաւոր իրագործումներուն, որոնք հայ ուղին կը յատկանշեն Աստուծոյ մերձեցումին:

Մեսրոպ Արքեպիսկոպոս Աշճյան 

Դուրս եկա պատշգամբ: Արևն այնքան գեղեցիկ էր, փռել էր իր արքայական շողերը՝ փորձելով մեղմացնել մարդկանց հոգիները՝ կարոտ ջերմության: Ժպտադեմ հայացքով հետևվում է ամպի փոքրիկ ծվեններին, և փորձում պատկերացնել ինձ ծանոթ կամ գուցե անծանոթ պատկերներ մարդակնց: Եվ հենց այդ ժամանակ էր, որ տեսա ինձ հարազատ մի հոգևորականի պատկեր՝ կարմիր պատմուճանը հագին, և մի հաղթական թագ գլխին: Իհարկե՛, ա՜խ ինչպես կարող էի մոռանալ նրան: Շատ փոքր էի, երբ նա հյուր եկավ մեր տուն, սակայն հիշում եմ նրա բարի ժպիտը, անգին մարգարիտները, որոնք շաղ էր տալիս շուրթերից, նրա մեծ սերը մարդկանց հանդեպ և նվիրվածությունն ու հավատարմությունը՝ Աստծուն: Իսկույն տուն վազեցի: Վերձրեցի թուղթն ու գրիչը և առանձնացա սենյակումս:

ԿՈՄԻՏԱՍԻՆ

Ինչպես Մաշտոցը մեկենասությամբ

Արքայի հայոց

Ընծայաբերեց իր ժողովրդին տառերի ոսկին`

Մտահայեցմամբ, տքնանքով ոգու,

Այնպես էլ մի օր հայոց մեղեդին

Մեծն Կոմիտասի ձեռքով սրբագրվեց

Ու նոտայագիր հանձնվեց դատին իր ժողովրդի,

Տառերի պես, տաղերի ոսկին` անխառն ու մաքուր,

Հնչում է հիմա իբրև երկնքից իջած մանանա,

Աղոթահյուս շարականների լուսապսակով

Մտնում տուն ու դուռ ու եկեղեցի,

Խոնարհվում մաքուր սնար ու բարձի,

Մե՛կ մոլորյալին բերում է դարձի,

Մե՛կ շնորհյալին թևեր է տալիս անհունի, բարձրի,

Մե՛կ Կռունկ դառնում,մե՛կ էլ Անտունի...

Հովիվ ու գեղջուկ խաղիկը առած,

Պարապ-անպարապ, շուրթով ծարաված`

Տնետուն բերին ու... անցյալից` ներկա,

Մինչ ճեմարանական լույսերով օծուն

Պատանի ձայնն ու շնորհը հանկարծ

Լսողին գերեց,

Հմայեց այնքան,

Մինչև նա արդեն խաղիկների մեջ խայտանքն էր փնտրում

Իր հող ու ջրի,

Ցոլանքը` լույսի,

Կամուրջը` հույսի,

Մեղեդին այնքան պարզ էր, անաչառ,

Ասե՛ս ծաղկումն էր թևավոր բույսի,

Ասե՛ս թռիչքն էր հեգ տատրակների`

Արտերի միջով,

Ուր ցել էր անում գութանն իր տիրոջ`

Հորովելի տակ...

Հորովե՜լ, ջա՜ն հորովել...