Showing posts with label Մարինե Մկրտչյան. Show all posts
Showing posts with label Մարինե Մկրտչյան. Show all posts

20.2.14

ԿՈՄԻՏԱՍԻՆ

Ինչպես Մաշտոցը մեկենասությամբ
Արքայի հայոց
Ընծայաբերեց իր ժողովրդին տառերի ոսկին`
Մտահայեցմամբ, տքնանքով ոգու,
Այնպես էլ մի օր հայոց մեղեդին
Մեծն Կոմիտասի ձեռքով սրբագրվեց
Ու նոտայագիր հանձնվեց դատին իր ժողովրդի,
Տառերի պես, տաղերի ոսկին` անխառն ու մաքուր,
Հնչում է հիմա իբրև երկնքից իջած մանանա,
Աղոթահյուս շարականների լուսապսակով
Մտնում տուն ու դուռ ու եկեղեցի,
Խոնարհվում մաքուր սնար ու բարձի,
Մե՛կ մոլորյալին բերում է դարձի,
Մե՛կ շնորհյալին թևեր է տալիս անհունի, բարձրի,
Մե՛կ Կռունկ դառնում,մե՛կ էլ Անտունի...
Հովիվ ու գեղջուկ խաղիկը առած,
Պարապ-անպարապ, շուրթով ծարաված`
Տնետուն բերին ու... անցյալից` ներկա,
Մինչ ճեմարանական լույսերով օծուն
Պատանի ձայնն ու շնորհը հանկարծ
Լսողին գերեց,
Հմայեց այնքան,
Մինչև նա արդեն խաղիկների մեջ խայտանքն էր փնտրում
Իր հող ու ջրի,
Ցոլանքը` լույսի,
Կամուրջը` հույսի,
Մեղեդին այնքան պարզ էր, անաչառ,
Ասե՛ս ծաղկումն էր թևավոր բույսի,
Ասե՛ս թռիչքն էր հեգ տատրակների`
Արտերի միջով,
Ուր ցել էր անում գութանն իր տիրոջ`
Հորովելի տակ...
Հորովե՜լ, ջա՜ն հորովել...