ԲԱՐԻ ՃԱՆԱՊԱՐՀ ԶՈՐԱԿԻՑ

Շատերդ գիտեք` 2012-ի ապրիլից որպես այցելու հովիվ շաբաթական 2 օր փոքրիկ քարոզչություն եմ իրականացրել ԱՀԹ Մասիսի շրջանի Հայանիստ, Դարբնիկ և Զորակ գյուղերում: Ութ ամիսը լիովին բավարար էր մեծ փորձառություն ձեռք բերելու, սեփական ուժերը հավասարակշռելու և հասկանալու մի պարզ ճշմարտություն. Երևանից ցանկացած ուղղությամբ առնվազն 20 կիլոմետր հեռացիր ու կտեսնես, թե ինչքան է տարբեր կյանքը: Կան, շատ պակասություններ, կան` նյութական, բարոյական, սոցիալական, հոգևոր, բայց մի բանի պակաս մարդիկ ամենից շատն ունեն, ճիշտ էր նկատել Աստղիկ Հակոբյանը` մարդիկ ամեն ինչից շատ ՍԻՐՈ պակաս ունեն: Բավական է սիրո մի փոքր կայծ վառես, ու սերը չարքաշ կյանքից սրտնեղած այդ մարդկանցից անմիջապես անդրադառնում է քեզ: Չէի անի այս գրառումը (ինքնագովազդ չեմ սիրում), ուղղակի Զորակ գյուղի աշակերտների մատուցած հրաժեշտի անակնկալը ստիպեց ինձ հուզվել:

ՍԻՐՈ ԲԱՆԱՁԵՎԸ

Գաղափարական որ տեսանկյունից ուզում ես կյանքին նայիր, առանց սիրո, միևնույն է, կյանք չէր լինի, չկա ու չի լինի: Կամ, լավագուն դեպքում, կյանքը կյանքի նման չի լինի: Դպրոցական տարիներից հիշում եմ աղջիկների պատրաստած հուշատետրերը, որոնցում մշտական հարց էր` «Ձեր կարծիքով ի՞նչ է սերը»: Ինչպիսի՜ պատասխաններ էինք գրում, ի՜նչ ռոմանտիկություն և դեռևս չձևավորված աշխարհայացքների ինչպիսի՜ ինքնահաստատումներ այդ մեկ հարցի շուրջ... 

Երևի շատերին է հարցը, այնուամենայնիվ, դեռևս տանջում` «Ի՞նչ է սերը»: 

Հիսուս Տերն ասում է. «Ավելի մեծ սեր ոչ ոք չունի, քան այն, որ մեկն իր կյանքը տա իր բարեկամների համար» (Հովհ. 15:13): Կարճ ասած` ՍԵՐԸ ԶՈՀԱԲԵՐՈՒՄ Է. սա է սիրո միակ աքսիոմը... 

ՈՂՈՐՄՈՒԹՅՈ՞ՒՆ, թե ԶՈՀ

Ողորմություն եմ կամենում և ոչ` զոհ... 

(Մատթ. 12:7) 

Լսե՛լ ձայնագրությունը:

Այսօր պիտի մտորենք բոլորիս քաջ հայտնի ավետարանական մի հատվածի վերաբերյալ (Մատթ. 12:1-7): Հիսուս աշակերտների հետ անցնում էր ցորենի արտով, և օրը շաբաթ էր: Աշակերտները քաղցած էին, ուստի ցորենի մի քանի հասկ պոկելով` տրորեցին ձեռքերի մեջ և կերան: Հավանաբար մոտակայքում փարիսեցիներ կային կանգնած, ում աչքից այս եղելությունը չվրիպեց: Եվ քանի որ փարիսեցիները մշտապես առիթ էին փնտրում Փրկչին որևէ զանցառության մեջ բռնացնելու և հանդիմանելու համար, անմիջապես արձագանքեցին.

- Մի՞թե չգիտեք, որ օրինավոր չէ շաբաթ օրով նման աշխատանք կատարելը:

ՓԱՌՔ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՀԱՐՈՒԹՅԱՆԸ

Քրիստոս Յարեաւ ի մեռելոց. Մեզ եւ Ձեզ մեծ Աւետիս,

Օրհնեալ է Յարութիւնն Քրիստոսի

Անցալ տարի Աստվածորդու Սուրբ Հարության տոնի կապակցությամբ Սուրբ Գայանե վանքում կազմակերպվող ՄԱՆԱՆԱ ծրագրի երիտասարդների նախաձեռնությամբ ու ակտիվ մասնակցությամբ Նարեկացի Արվեստի Միությունում բեմադրվեց կարճ մի ներկայացում` «Ո՞վ է մեծ» վերտառությամբ, որին ներկաները արձագանքեց ջերմ ծափահարություններով ու գովեստի խոսքերով:

Ի՞ՆՉ ԱՆԵԼ, ԵՐԲ ԱՂ Է ԹԱՓՎԵԼ

Պատմում են, որ ժամանակին, երբ աղը բավականին թանկ համեմունք էր, այն ոչ խնայողաբար վատնելը մեծ շռայլություն էր նկատվում, իսկ անփութորեն թափելը կենցաղում կարող էր լուրջ վիճաբանությունների առիթ հանդիսանալ: Ահա այսպե՛ս են շատերը բացատրում «աղը թափվեց` կռիվ կլինի» սնահավատության նախապատմությունը և կռվից խուսափելու համար թափված աղի վրա անմիջապես խաչ են անում: Իմ անձնկան կարծիքով սնահավատության նման մեկնաբանությունը, թեև տրամաբանված, բայց և չափազանց միամիտ է հնչում, հետևաբար այն պետք է ունենա այլ բացատրություն ևս:

Օրիանակ (գուցե ոչ այնքան տիպիկ) 5-րդ դարի Հայոց Պատմիչ Փավստոս Բուզանդը, ներկայացնելով հայոց Արշակ և պարսից Շապուհ արքաների դաշինքի պատմությունը, մի նուրբ հանգամանք է նշում.