ՏԱՂԱՆԴՆ ԱՆՀԱՄԵՍՏ ՉԻ ԼԻՆՈՒՄ...

Տաղանդի հատկանիշներից մեկը ամոթխածությունն է, որ շիկնում է ոչ այնքան հավանություն չտվող խոսքից, որքան դրվատանքից և գովեստից: Որտեղ ապրում է ամբարտավանությունն ու հիվանդագին նեղացկոտությունը, այնտեղ տաղանդը չի կարող մինչև իսկ գիշերել: Տաղանդի բնավորությունը համեստությունն է, և համեստություն ասելով ես չեմ հասկանում ինքնաժխտման հասնող այն խեղճությունը, որ փաստորեն նշանակում է սեփական կարծիքի և սկզբունքի մերժում: Քա՛վ լիցի, ա՜յդ էր պակաս: Համեստություն ասելով չեմ հասկանում նաև այն փարիսեցիությունը, որ հաճախ հասցնում է քերականական առաջին դեմքի ջնջման՝ երբ «եսը», «ըստ իսն» ու «իմ կարծիքովը» քիչ է մնում ընկալվեն աղանդավորության պես մի բան, իսկ «մենք կարծում ենք» ու «մեզ թվում է»-ն՝ պարկեշտության նմուշ:

ԽՆՈՑԻ

Աշնան արևը ծուլորեն պարպում է իր ջերմության վերջին մնացորդները` ջանալով լույսով ցողել Աստծո ամեն մի արարածի: Առաքել պապը` կնճիռների արանքում սքողած նահապետական իմաստությունը, ճակատը` արևին դեմ-հանդիման, նստել է ծռված պատի մոտ` ցածրիկ աթոռին, և երկար ունքերի տակից նայում է տերևաթափ բակին` մտովի վերականգնելով երբեմնի շեն պարտեզը:
- Է՜հ,- բազմանշանակ արտաբերեց պապը և ափով ցավագին զարկեց ծնկին:
Ձեռքը սահեց տաբատի պատռվածքի վրայով. հիշեց պառավին... «Ո՞ւմ ա պետք մենակ մարդը, մի կարկտանի էղածն ինչ ա, առանց կնգա գլուխ չի գալի, էլ չասեմ հայաթը, տունը, մարագը...»,- ծերունական որովայնախոսությամբ քթի տակ մռթմռթաց Առաքել պապը ու ձգվեց դեպի հանգիստ օրորվող խնոցին:
- Հո ՜-պա ՜,- ծանրորեն վանկարկելով` ողջ մարմնով հրեց այն:

ՀԱՆԱՔ ԿԱ` ԴԱՆԱԿ Է...

Մարդը հոգևոր հովիվ է, Գյումրիում կրոնական հարանվանության առաջնորդ, ու նրան հարցնում են.
-Ձեր կրոնական կազմակերպություն աստղեր հաճախո՞ւմ են:
-Այո´, Հիսուս Քրիստոսը,-պատասխանում է և հռհռում ծիծաղում:
Բա ողբալու բան չէ՞՞՞:

«ՇՈՐՏԻԿ-ՄԱՅԿԱՅՈՎ» ԵԿԵՂԵՑԻ

Գիտեմ, շատերը գրածս պիտի փորձեն օգտագործել իմ և այն եկեղեցու դեմ, որի նվաստ սպասավորն եմ ես, բայց խնդրում եմ ընթերցողիս լայնախոհ լինել և ըմբռնել այն, ինչ ուզում եմ ասել:
«Մանանա» երիտասարդական-քրիստոնեական ծրագրի շրջանակներում ինձ պատիվ է վիճակվել մի քանի անգամ խոսելու «Եկեղեցի» թեմայի շուրջ և ամեն անգամ զրույցի ավարտին ինքս ինձ համար հաստատել եմ, որ «եկեղեցի» հասկացությունը բավականին աղճատված ու ոչ պարզ են հասկանում նույնիսկ եկեղեցական կյանքին մոտ շատ երիտասարդներ: Մի քանի օր առաջ տեղի ունեցած մի դեպք ինձ ստիպեց հարց ուղղել ինքս ինձ. «իսկ դու գիտես, ի՞նչ է Եկեղեցին»: Թերևս հարկ է, որ հիմա ես ջանքեր գործադրեմ ընթերցողին մատուցելու, թե ինչ բան է Քրիստոսի Եկեղեցին, սակայն գրելուս նպատակն այդքան էլ այդ չէ...
Դիլիջանում հանդիպեցի տեղի հոգևոր հովվին` Տեր Շավարշին, հետաքրքրվեցի տիրող հոգևոր վիճակով, ասաց, որ եկեղեցի դեռ չկա քաղաքում, շուտով կկառուցեն, իսկ ինքը ջանքեր է գործադրել ու քաղաքի կենտրոնին մոտ մի սենյակ վերածել է ժամանակավոր եկեղեցու: Շատ ուրախացա և որոշեցի հաջորդ օրն իսկ գտնել այդ աղոթատունը. գտանք, աղոթեցինք... Եկեղեցուց դուրս գալուց մի քանի քայլ հեռու մի մեծ խումբ մանուկներ տեսա, որոնց մեջ մի քանի միջին տարիքի օտարերկրացիներ: Խումբն առաջացավ ու տեղ գրավեց Առաքելական Եկեղեցուց 50 մետր հեռու գտնվող մի բացօթյա ամֆիթատրոն-սրահում: Ինձ խումբը տարօրիանկ թվաց, որովհետև օտարերկրացիները բավական արտառոց էին հագնաված` կիսատաբատներ, սպորտային վերնաշապիկներ, ներկած դեմքեր (մեկն անգամ կանաչ էր ներկել մորուքը):
Խմբին հասա, երբ երեխաներին պաղպաղակ էին բաժանում: Սկզբում կարծեցի, որ մանկատուն է կամ դպրոցական դասարան, հանդիպել են ուղղակի օտարերկրացիների, նրանք էլ զվարճացնում ու հյուրասիրում են երեխաներին (մոտ 8-15 տարեկան աղջիներ ու տղաներ էին): Բայց շուտով սկսվեց այն, ինչ ցույց կտամ ստորև.

ԱՐԺԵ՞ ԴԱՌՆԱԼ ԱՂԱՆԴԱՎՈՐ /ՄԱՍ 4/

Տես նաև`

 ԱՐԺԵ՞ ԴԱՌՆԱԼ ԱՂԱՆԴԱՎՈՐ /ՄԱՍ 1/

 ԱՐԺԵ՞ ԴԱՌՆԱԼ ԱՂԱՆԴԱՎՈՐ /ՄԱՍ 2/

 ԱՐԺԵ՞ ԴԱՌՆԱԼ ԱՂԱՆԴԱՎՈՐ /ՄԱՍ 3/

«ԱՂԱՆԴ» տերմինն այսօր ամենատարածվածն է «նոր կրոնական շարժումենրը» կարճ բնորոշող բառերից: Անվանեք այդ շարժումներն ինչպես կուզեք` հարանվանություն, դենոմինացիա, կոնֆեսսիա, կրոնական կազմակերպություն կամ մեկ այլ բան, անձամբ ես կգերադասեմ հաճախ օգտագործել սոսկ «աղանդ» կամ «աղանդավոր» բառերը` հարմարության, տարածվածության և կարճ լինելու, այլ ոչ գաղափարական տեսանկյունից: Առհասարակ «աղանդ» բառը հասարակության մեջ երկատված ազդեցություն ունի. ոմանք ատելություն են քաղում դրանից, զզված ու թթված դեմք ընդունում, անհանդուրժողականություն դրսևորում, մյուսները պաշտպանում են փոքրամասնական իրավունքները, խղճի և կրոնի ազատություն բարձրագոչում, ներկայացնում ու ներկայանում իբրև զոհ և հալածյալ: Անշուշտ, այս երկու ստվար բանակների կողմնորոշումների վրա իրենց ազդեցությունն ունեն մի շարք գործոններ, որոնց մասին «գաղափարակիրները» գուցե չեն էլ կասկածում, սակայն մի բան ակնհայտ է. մարդկանց աղանդների ծոցը քաշող ինչ-որ բան կա, որի հանդեպ անտարբեր չեն կարողանում մնալ ոչ աղանդավորները: Ահա այդ քարշակների դիտարկմանն է ուղղված փոքրիկ ակնարկների այս շարքը, որը ոչ այլինչ է, եթե ոչ սոսկ հեղինակիս մտահանգումների շարանը, մտքեր ու կարծիքներ, որոնք շատ հնարավոր է սուբյեկտիվությունից այն կողմ չանցնեն էլ, ուստի խնդրանքս է քեզ, ընթերցո´ղ, վիրավորական և անհարիր ոչինչ չնկատել այստեղ և շարքի հետագա գրություններում: Ամեն ակնարկի ավարտին պիտի խնդրեմ ուղղակի հարց ուղղես ինքդ քեզ . «Արժե՞ դառնալ աղանդավոր»:

SUPERMAN

«SuperMan»-ի կամ «Գերմարդու» մասին պատմող ֆանտաստիկ ֆիլմերից մանկությանս օրերից մի քանի վառ տպավորություններ են մնացել. շատ էի սիրում այդ կերպարին` ուժեղ, ամենակարող, անպարտելի... Նրան հաճախ կրկնօրինակում էի` մեջքիս որպես թիկնոց կարմիր ծածկոց գցելով և պատկերացնելով, թե սավառնում եմ երկնքով: Վստահ եմ բոլոր մարդիկ անխտիր մանկության օրերին ունեցել են իրենց ոգեշնչումների փոքրիկ կերպարները, որոնց ձգտել են նմանվել, որոնց ստեղծած երևակայական կերպարների մեջ տեղավորել են իրենք իրենց, երազել լինել ամենակարող, գերհզոր, մյուսներից տարբերվող: