Showing posts with label համեստություն. Show all posts
Showing posts with label համեստություն. Show all posts

7.10.13

ՓԽՐՈՒՆ ՀՍԿԱՆԵՐ ԷԼ ԵՆ ԼԻՆՈՒՄ (ՀԱՄԵՍՏ ՄԱՐԴԻԿ շարքից)

Ինձ ասում էին. - ...Նշանը, բանաստեղծ մի տղա է, Պատարագներին շուտ-շուտ է գալիս. Վարազդատի ընկերն է...
Չէի ճանաչում:
Ու մի օր շատ պատահական ծանոթացնում են եկեղեցում.
- Նշանն է...

Մարմնով շատ փոքրիկ է՝ ճնճղուկի նման, մի փոքր կողքի վրա կորացած, աչքերը, որ ակնոցի տակից պսպղում են ինչ-որ գերկենսական փայլով անընդհատ ներքև է հառում, խոսքը հանգիստ է, ժպիտը՝ մանկական: Չէ՛, թող ոչ ոք այս որոշիչների շարքում բացասական որակումներ չփնտրի: Բանաստեղծի կերպարում, ինչպես և նրա բերանի մեջ, աննշան մանրուքներն իսկ կոլորիտային շքեղության են վերածվում:

10.11.11

ՏԱՂԱՆԴՆ ԱՆՀԱՄԵՍՏ ՉԻ ԼԻՆՈՒՄ...

Տաղանդի հատկանիշներից մեկը ամոթխածությունն է, որ շիկնում է ոչ այնքան հավանություն չտվող խոսքից, որքան դրվատանքից և գովեստից: Որտեղ ապրում է ամբարտավանությունն ու հիվանդագին նեղացկոտությունը, այնտեղ տաղանդը չի կարող մինչև իսկ գիշերել: Տաղանդի բնավորությունը համեստությունն է, և համեստություն ասելով ես չեմ հասկանում ինքնաժխտման հասնող այն խեղճությունը, որ փաստորեն նշանակում է սեփական կարծիքի և սկզբունքի մերժում: Քա՛վ լիցի, ա՜յդ էր պակաս: Համեստություն ասելով չեմ հասկանում նաև այն փարիսեցիությունը, որ հաճախ հասցնում է քերականական առաջին դեմքի ջնջման՝ երբ «եսը», «ըստ իսն» ու «իմ կարծիքովը» քիչ է մնում ընկալվեն աղանդավորության պես մի բան, իսկ «մենք կարծում ենք» ու «մեզ թվում է»-ն՝ պարկեշտության նմուշ: