ՇՂԹԱՅՎԱԾ ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆ

Դռնապանը ոտաձայներ լսեց ու թեև արբած էր խոզի նման, ոլորուն քայլերով մոտեցավ դռան պատուհանիկին` գինու գավը թաքցնելով մեջքի ետևում:

- Պո՛չդ խուզիր այստեղից, ողորմելի՛ ճիճու,- դիմեց նա մոտեցող ցնցոտիավորին, թե չէ...

Լուսինը ցոլացրեց պատուհանիկից ներս նետված 3 ոսկեդրամները, որոնց զրնգոցը իսկույն կտրեց բանտապանի հայհոյանքները:

- Ա՛յ սա ուրիշ բան,- ոգևորված մռմռաց նա և մեծավ ոգևորությամբ բաց արեց դուռը,- միայն թե արագացրո՛ւ, թե չէ...

Եկվորն առանց դեմքը ցույց տալու, արագ քայլերով  ուղղվեց դեպի մեկուսարանը:

«Տարօրինակ են այս մարգարեի աշակերտները. աղքատությունից ողջ օրը ոչինչ չեն ուտում, բայց պատրաստ են օրական մի քանի անգամ վճարել իրենց ուսուցչին տեսնելու համար... Ոչինչ չեն ուտում, դրա համար էլ հարուստ են, ողորմելի լինելու չափ հարուստ»,- իր իսկ սրամտության վրա խնդմնդաց դռնապանը:

SUPER «ՄԱՐՇՐՈՒՏԿԱ»

Գուշակել անգամ չէի կարող, որ երթուղայինը, որն արգելակեց ճիշտ կանգառի համար նախատեսված դեղին գծերի վրա, հերթական գրառման հերոս պիտի դառնար…
Սրահն անհավանականորեն մաքուր էր, առանց փոշու և մեքենայի յուղի հետքերի: Անգամ օդափոխության համակարգ էր գործում: Թավշապատ նստատեղերը ևս մաքուր էին, առանց պատռվածքների, հարմարավետ: Վարորդի դեմքին նայելով միանգամից կպատկերացնեիր, որ կիրթ արտաքինով այդ մարդը մաքրության և կոկիկության մարմնացում էր՝ սափրված դեմքով, ճերմակ վերնաշապիկով և փայլեցված կոշիկներով: Փողկապն էր պակասում, և եթե այն էլ լիներ, ես կհավատայի, թե երթուղայինի վարորդն առնվազն նախարար է: Չնայած այն, որ ամրագոտին կապված էր, և ինքը՝ վարորդը, խստորեն պահպանում էր երթևեկության կանոնները, արդեն իսկ «բյուրոկրատական վերնախավի» ներկայացուցչի վարքագիծ չէր:

ԲԵՌԼԻՆ

Արագ քայլերս ինձ հինգ րոպեում հասցրեցին կանգառ:

«Լա՛վ է,- մտածեցի,- ավտոբուսը դեռ չի շարժվել»:

Բոլոր նստատեղերը զբաղված էին, կանգնելու տեղ գրեթե չկար: Ինչ-որ կերպ մի ոտքի տեղ գտնելով տեղավորվեցի անհասկանալի պարունակությամբ հսկա պարկերի և տանջահար դեմքով մի հողագործ գյուղացու միջև: Սովետական «ПАЗ» մակնիշի դեղին ավտոբուսը իր «սովորության» համաձայն մռնչաց առյուծի նման, ապա գնացքի պես ցնցվելով՝ պոկվեց տեղից: Ներս խուժած այրված գազի հոտն էլ ավելի ուժգնացրեց հեղձուկը:

Ավտոբուսը կանգ առավ կես ճանապարհին: Դռներն աղմուկով բացվեցին: Չնայած ուղևորների՝ վարորդին հասցեագրված բողոքին, երկու հոգի ներս խցկվեցին: Առաջինը սողոսկեց միջին տարիքի մի կին: Նա ճարպկորեն անցավ ուղևորների միջով՝ իր ետևից քաշելով տարիքն առած մեկին: Կանգնելով դիմացս՝ կինը մի ստուգող հայացք պտտեց ավտոբուսով մեկ՝ հայացքն ի վերջո կանգնեցնելով կողքի նստարանի երիտասարդի վրա: Երիտասարդը, կարծես թե հասկանալով նրա հանդիմանող ակնարկը, ելավ տեղից՝ առաջարկելով նստել:

- Ապրես, ազի՛զ,- հապճեպորեն ասաց կինը և իր գիրուկ մարմնին հատուկ շարժուձևով տեղավորվեց ազատված տեղում:

ԻՄ ԱՌԱՋԻՆ ՆԱՄԱԿԸ ԴՍՏԵՐՍ

Եվա՛, գեղեցկուհի՛ս, ես գիտեմ, որ դու հիմա չես կարող կարդալ այս նամակը, գիտեմ, որ բառերը ի զորու չեն քեզ ոչինչ հասկացնելու, սակայն մյուս կողմից վստահ եմ, որ մարդկային զգացմունքների ամենամեծ թարգմանը` բռնցքաչափ սիրտը, առատորեն քեզ պիտի փոխանցի այն սերը, հուզումը, ջերմությունն ու հոգատարությունը, որոնք ես` քո հայրը, այս պահին համարձակվում եմ սահմանափկել սոսկ տառերի ու բառերի մեջ:

Ես (ու թերևս մայրիկդ ևս) այս մի քանի օրերի ընթացքում դեռևս չեմ հասցրել ըստ ամենայնի գիտակցել ու ընկալել, թե ի՛նչ բան է ծնող լինելը, բայց մի գաղափար, այն, որ Աստված մեզ` ծնողներիդ, շնորհ արեց մասնակից լինելու Իր արարչագործությանը, միայն երջանկության ու երախտագիտության արցունք է ծնում իմ աչքերում:

ԳԵԹՍԵՄԱՆԻԻ ԱԿԱՆԱՏԵՍԸ

Նվիրում եմ եղբորս`

Տ. Մարկոս քահանա Մանգասարյանին

Դուռն ուժգին բախում էին:

- Մարիա՛մ, բացի՛ր. գիտեմ` ներսում են,- բղավում էր տղամարդու խռպոտ ձայնը:

Հովհաննեսը վեր թռավ քնից: Բռունցքներով տրորեց աչքերը` զատորոշելու համար երազի ու իրականության սահմանը: Լսեց մոր անհանգիստ ձայնը: Զգուշավոր քայլերով մոտեցավ տանիքի եզրին և մինչև գոտկատեղը ձգվեց առաջ: Դռան շեմին Վարդապետի աշակերտներից մեկն էր` Սիմոնի որդին, նրա հետ մի քանի զինվորներ` սրերով և մահակներով:

- Ի՞նչ է պատահել, Հուդա՛,- տարակուսած հարցրեց Մարիամը` դուռը բանալով,- ի՞նչ են նշանակում այս զինվորները...

- Եղբայրներն ո՞ւր են,- հարցրեց Հուդան` կարծես չլսելով Մարիամի հարցը. Իսկարիովտացու հայացքը խուսափում էր կնոջ աչքերից:

- Դուրս են եկել մի քանի րոպե առաջ: Դու նրանց հետ չէի՞ր:

- Ո՛չ,- կոպտորեն վրա բերեց Իսկարիովտացին,- Հիսո՞ւսն էլ նրանց հետ է,- շարունակեց նա` փորձելով դռան շեմից ներս խուժել: