ԳԵԹՍԵՄԱՆԻԻ ԱԿԱՆԱՏԵՍԸ

Նվիրում եմ եղբորս`

Տ. Մարկոս քահանա Մանգասարյանին

Դուռն ուժգին բախում էին:

- Մարիա՛մ, բացի՛ր. գիտեմ` ներսում են,- բղավում էր տղամարդու խռպոտ ձայնը:

Հովհաննեսը վեր թռավ քնից: Բռունցքներով տրորեց աչքերը` զատորոշելու համար երազի ու իրականության սահմանը: Լսեց մոր անհանգիստ ձայնը: Զգուշավոր քայլերով մոտեցավ տանիքի եզրին և մինչև գոտկատեղը ձգվեց առաջ: Դռան շեմին Վարդապետի աշակերտներից մեկն էր` Սիմոնի որդին, նրա հետ մի քանի զինվորներ` սրերով և մահակներով:

- Ի՞նչ է պատահել, Հուդա՛,- տարակուսած հարցրեց Մարիամը` դուռը բանալով,- ի՞նչ են նշանակում այս զինվորները...

- Եղբայրներն ո՞ւր են,- հարցրեց Հուդան` կարծես չլսելով Մարիամի հարցը. Իսկարիովտացու հայացքը խուսափում էր կնոջ աչքերից:

- Դուրս են եկել մի քանի րոպե առաջ: Դու նրանց հետ չէի՞ր:

- Ո՛չ,- կոպտորեն վրա բերեց Իսկարիովտացին,- Հիսո՞ւսն էլ նրանց հետ է,- շարունակեց նա` փորձելով դռան շեմից ներս խուժել:

Մարիամի կեցվածքն արգելեց նրա մուտքը:

- Ես ստելու առիթ չունեմ, բա՛ր Շիմոն,- բարկացավ կինը,- նրանք երգելով ուղղվեցին դեպի Ձիթենյաց լեռը... Ինչո՞ւ տասնմեկի հետ չես:

- Ավելորդ հարցեր մի՛ տուր,- զայրույթով մռմռաց Հուդան:

- Իսկ զինվորնե՞րը... Սիրտս վատ բան է կանխազգում...

- Զինվորները... զինվորները Վարդապետի ապահովության համար են. նրան վտանգ է սպառնում:

- Ի՞նչ վտանգ, ինչո՞ւ,- հուզվեց կինը:

- Ավելորդ հարցեր մի՛ տուր,- հապճեպ հեռանալով` կրկնեց Իսկարիովտացին,- գնա՛նք. ես գիտեմ որտեղ է Նա:

Զինվորները հետևեցին Հուդային:

Հովհաննեսը շտապով անկողնու միջից խլեց սավանը, գցեց վրան և կատվի ճարպկությամբ տանիքից ցատկելով` վազեց դեպի Գեթսեմանիի պարտեզ:

- Մարկո՛ս...- հետևից հնչեց մոր աղերսագին ձայնը. պատանին ինքնամոռաց սուրում էր:

Ձիթենիների սաղարթի ներքո գիշերն անտեսանելի էր... Հիսուսին գտնելը, սակայն, Հովհաննեսի համար մեծ դժվարություն չեղավ: Վարդապետը ծնկաչոք աղոթում էր: Երբեմնի խաղաղ ու կարեկից աչքերի մեջ առկայծում էր խուճապը, մահվան ստվերը վարագուրել էր սիրո քարոզչի դեմքը, և խավարը անկարող էր թաքցնել այդ: Վարդապետը լարումից ցնցվում էր, քրտինքը արցունքների հետ ակոսում էր երեսը:

 Ոտքի կանգնեց... Երերուն քայլերով առաջացավ դեպի մոտակա բարձրուղեշ ձիթենին, կանգնեց մի քանի վայրկյան, ապա ետ դարձավ:

«Պետք է սպասել, պետք չէ խանգարել»,- մտածեց Հովհաննեսը` թաքնվելով մոտակա թփերի մեջ:

Քրիստոսը դարձյալ ծնկեց, գլուխը ցավագին հպեց սառը գետնին և առավ ափերի մեջ:

- Աբբա՛, Հա՛յր, ամեն ինչ քեզ կարելի է. այս բաժակը ինձնից հեռացրո՛ւ, բայց ոչ թե ինչպես ե՛ս եմ կամենում, այլ՝ ինչպես դո՛ւ ես կամենում*,- արցունքների միջից արտաբերեց Քրիստոսը։

Անբացատրելի մի լուսավորություն ծագեց Վարդապետի շուրջը: Հովհաննեսը այլայլված տրորեց աչքերը: Լույսն այլևս չկար:

Վարդապետը գիրթ ոտքի կանգնեց և վճռական քայլերով դիմեց դեպի ծառի տակ ննջող առաքյալները:

- ... Օ՛ն, վե՛ր կացեք գնանք, որովհետև ահա մոտեցավ նա, ով ինձ մատնելու էր**,- Հովհաննեսի ականջներին հասավ Հիսուսի ձայնը:

Լսելով մատնության մասին` Հովհաննեսը դուրս թռավ թաքստոցից, բայց... Իսկարիովտացին ուղեկից զինվորների հետ հայտնվեց իր ու Վարդապետի միջև: Պատանին կրկին արագորեն թաքնվեց թփերում:

- Ռաբբի՛, ռաբբի՛,- անսքող կեղծավորությամբ բացականչեց Հուդան, և մատնության համբույրը դրոշմվեց Վարդապետի այտին:

Այն, ինչ կատարվեց այնուհետև, ակնթարթի նման էր: Հովհաննեսը սթափվեց միայն այն ժամանակ, երբ իր թաքստոցի դիմացով փախան ահաբեկված առաքյալները: Զինվորների հսկողության ներքո անցավ նաև շղթայված Ուսուցիչը: Իսկարիովտացին չկար...

«Ես չկարողացա, ես չհասցրեցի,- դառնորեն ինքնախոստովանեց Հովհաննեսը,- պետք է ազատել Վարդապետին»,- վճռեց նա և զգուշավոր քայլերով հետևեց զինվորներին:

Զինվորները դեռ չէին հասել քաղաքի դարպասներին, երբ երիտասարդները խբին հետևող մի պատանու նկատեցին `իր մերկ մարմնի վրա մի սավան գցած։ Երիտասարդները նրան բռնեցին, և նա թողնելով հագի կտորը՝ մերկ փախավ նրանցից։
Եվ Հիսուսին տարան Կայիափա քահանայապետի մոտ***:

*Մարկ. 14:36,  ** Մարկ. 14:41-42,  *** Մարկ. 14:51-53

Հուսիկ քհն.

Ավագ Շաբաթ, 2012