Այսօր առավոտից ցանկություն ունեմ թղթին հանձնել մտքերս, կարծում եմ քչերն են ճանաչում մեր հոգևորականներին և ցավն այնն է, որ չեն էլ փորձում ճանաչել: Ամեն մարդու մեջ պետք է փորձենք տեսնել այն լույսը, որը Աստծո կողմից բոլորին է շնորհված: Անկախ հոգեվորականի հոգեվոր աստիճանից, բոլորի մոտ նկատել եմ առաջի շփման սառնությունը: Նախկինում դա ինձ շատ էր շփոթեցնում, հիմա երբ շատերին եմ ճանաչում մեր հոգեվորականներից, հասկանում եմ, որպես մեր հոգիները բժշկողներ, իրենք ակամայից սեփական հոգին փակի տակ են դնում: Իրենց հոգիներում է պարփակվում բոլորիս տվայտանքները, բոլորիս մարմնավոր և հոգեվոր ցավերը, հավատացեք մեր ցավերն իրենց հանձնելով, մենք խաղաղվում ենք, խաղաղվում ենք մեր ցավի բեռն իրենց ուսերին դնելով: Չենք էլ պատկերացնում, թե մեր թեթևության համար հոգեվորականն ինչ գին է վճարում հավիտենականության մեջ: Եվ ինչքան բարձր է հոգեվորականի աստիճանն, այնքան մեծ է իր ուսերի բեռը:
Տեր Եզնիկ քահանա Մալխասյանին ես դեռ բախտ չեմ ունեցել հանդիպելու, բայց հույս ունեմ մեր բոլորիս աղոթքների շնորհիվ կրկին կտեսնենք այս հոգեվոր հովվին Սուրբ Պատարագ մատուցելիս: Ես տասնյակից ավել քահանա եմ ճանաչում և կդժվարանաի ընտրել ում մասին գրեմ, եթե Տեր Եզնիկը միտքս չգար: Անձամբ չճանաչելով նրան՝ ցավ եմ ապրում նրա ներկայիս անօգնական վիճակի համար, կարծես հարազատ եղբայրս է: Եղբայրս՝ ում ապաքինմանը օժանդակելու համար կանեմ ամեն հնարավորը հույսով, որ Աստված էլ կանի մեզ համար անհնարին թվացողը: Իր մասին լսել եմ մեր հավատացյալ քույրերից, երբ Տեր Հոր առողջական վիճակի կտրուկ վատացումից նեղված ընկերուհիս խնդրեց աղոթքներում հիշեմ Տեր Եզնիկին:
