Օգոստոսի 10-ին կլրանի ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳԻՐՔ բլոգի 10-րդ տարեդարձը (իրականում նա ավելի մեծ է, քան աղջիկս 😊): 10 տարիների հաճելի աշխատանք, երբեմն ակտիվ, երբեմն պասիվ ընթացքով, որն այսօր հիմնականում տարվում է Facebookյան տիրույթում։ Նպատակը եղել և մնում է մեկը` ընթերցողներին փոքրիկ, բայց հաստատուն քայլերով մոտեցնել Աստծուն` Եկեղեցուն, հավատքին։ Որքանով է այդ ստացվում Աստված է դատավոր և դուք` սիրելի հետեւորդներ, իսկ ինձ համար փոքրիկ մխիթարություն է այս կայքի 1.000.000-ից ավել դիտումը և 15.000 հետեւորդները։ Հուսամ նույնքան էլ աղոթողներ ունեմ, կամ գոնե... կեսը 🙏։
Այս տարի ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳՐՔԻ տարեդարձը շատ յուրահատուկ կերպով ենք նշելու։ Երջանիկ պատահությամբ հենց այս օրերին է լույս աշխարհ եկել ձեր խոնարհ ծառայի նոր գիրքը, որը կոչվում է ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉԻ ԵՐԻՏԱՍԱՐԴՆԵՐԸ (60 պատմություն հոգևոր աճի համար)։Ահա ինձ համար (հուսամ ձեզ համար էլ) նշանակալից այս առիթով Սարկավագագիրք բլոգի տարեդարձի օրը տեղի կունենա նոր լույս տեսած գրքի շնորհանդեսը։ Կներկայացնեմ գիրքը, դրա բովանդակությունը, ստեղծման ընթացքը, ձեռք բերելու մանրամասնություները, կպատասխանեմ ձեր հարցերին։
Հաշվի առնելով ծառայության վայրիս հեռավորությունը Հայաստանից և արդի սանիտարահիգիենիկ իրավիճակը կապված Կորոնավիրուսի համաճարակի հետ՝ մեր շնորհանդեսը տեղի կունենա համացանցային տիրույթում՝ online, Սարկավագագրքի ֆեյսբուքյան էջի ուղիղ եթերում։ Ուրախ կլինեմ բոլորիդ վիրտուալ ներկայությանը և շնորհակալ, եթե կիսվեք ու հրավիրեք ձեր ընկերներին։
Ուրեմն՝ հանդիպում ենք օգոստոսի 20-ին, Երևանի ժամանակով ժամը 21։00-ին։
Սիրելի ընթերցողներ, հաշվի առնելով որ COVID19 համավարակի պատճառով 2020թ. Սուրբ Հարության տոնակատարություններին անմիջական մասնակցություն չեք կարող ունենալ, որոշեցի պատրաստել մի համեստ ուղեցույց։ Ճրագալույցի երեկոյան (ապրիլի 11-ին) Պատարագին առցանց հետեւելուց բացի այս ոչ պաշտոնական ուղեցույցի օգնությամբ կարող եք նաեւ ընտանեկան կամ անձնական աղոթական մի պահ ունենալ Զատկական ընթրիքից առաջ եւ այդպիսով ավարտված համարել ձեր պահեցողությունը։ Սուրբ Հաղորդություն ստանալու հնարավորություն կունենաք հաջորդող օրերին, ինչպես որ տնօրինել է Նորին Սուրբ Օծություն Վեհափառ Հայրապետը։ Այսպիսով ձեզ եմ ներկայացնում աղոթքներից, շարականներից եւ հոգեւոր ընթերցումներից բաղկացած ուղեցույցը՝ հուսալով որ այն կտարածեք եւ հասանելի կդարձնեք նաեւ Ձեր ընկերներին։
* * *
🕀 Հնարավորության դեպքում պատրաստեցեք ձեր խնկանոցը (կամ խնկարկության համար որեւէ հարմարանք), ածուխ ու խունկ եւ մոմեր (կարելի է՝ ընտանիքի անդամների թվով)։ Աղոթքը սկսելուց առաջ վառեք դրանք եւ ասեք Տերունական Աղոթքը՝
Հայր մեր որ յերկինս ես,
սուրբ եղիցի անուն Քո։
Եկեսցէ արքայութիւն Քո։
Եղիցին կամք Քո
որպէս յերկինս եւ յերկրի։
Զհաց մեր հանապազորդ
տուր մեզ այսօր։
Եւ թող մեզ զպարտիս մեր,
որպէս և մեք թողումք մերոց պարտապանաց։
Եւ մի տանիր զմեզ ի փորձութիւն
այլ փրկեա զմեզ ի չարէ։
Զի քո է արքայութիւն եւ զօրութիւն
եւ փառք յաւիտեանս.
Ամէն:
Հայ՛ր մեր, որ երկնքում ես,
սուրբ թող լինի Քո անունը,
Քո արքայութունը թող գա,
Քո կամքը թող լինի երկրի վրա, ինչպես որ երկնքում է:
/գրաբար/ Սուրբ Աստուած, Սուրբ եւ Հզօր, Սուրբ եւ Անմահ, որ յարեար ի մեռելոց, ողորմեա մեզ:
/աշխարհաբար/ Սուրբ Աստված, Սուրբ եւ Հզոր, Սուրբ եւ Անմահ, որ հարություն առար մեռյալներից ողորմիր մեզ։
🕀 Ապա ընթերցել Աստվածաշնչից հետեւյալ հատվածները՝ ԵՍԱՅՈՒ ՄԱՐԳԱՐԵՈՒԹՅՈՒՆ (գլուխ 53) Ո՞վ հավատաց Տիրոջ մասին մեր տված լուրին, եւ ո՞ւմ հայտնի դարձավ Տիրոջ բազուկը։ Նրա առաջ մենք հայտնվեցինք որպես մանուկ, որպես արմատ՝ ելած անջրդի հողից. ո՛չ տեսք ուներ նա եւ ո՛չ էլ վեհություն։ Նայեցինք մենք նրան, բայց նա ո՛չ տեսք ուներ եւ ո՛չ էլ գեղեցկություն։ Նրա տեսքն ավելի անարգ էր ու նսեմ, քան բոլոր մարդկանց որդիներինը։ Նա հարվածների ենթակա մի մարդ եղավ, որ ցավերին համբերել գիտե. իր երեսը դարձնելով՝ արհամարհվեց ու բանի տեղ չդրվեց։ Նա մեր մեղքերն էր վերցնում եւ մեզ համար չարչարվում, սակայն մենք նրա ցավերը, հարվածներն ու չարչարանքները համարեցինք իբրեւ Աստծուց եկած բան։ Բայց նա խոցվեց մեր մեղքերի համար եւ մեր անօրենությունների համար դատապարտվեց. մեր խաղաղության համար նա՛ պատիժ կրեց, եւ նրա՛ վերքերով մենք բժշկեցինք։Ամենքն էլ մոլորված ոչխարներ են. մարդն իր ճանապարհին մոլորվեց, բայց Տերը նրա՛ն մատնեց մեր մեղքերի համար։ Ու նա վշտից իր բերանն անգամ չի բացում։ Ինչպես ոչխար՝ նա մորթվելու տարվեց, եւ ինչպես գառ՝ անմռունչ կանգնած է խուզողի առաջեւ նրա նման իր բերանը չի բացում։ Խոնարհության շնորհիվ նրա դատաստանը վերացավ, եւ նրա ազգատոհմի մասին ո՞վ պիտի պատմի։ Երկրի վրա վերջ տվին նրա կյանքին. իմ ժողովրդի անօրենությունների պատճառով նա մահվան մատնվեց։ Նրա գերեզմանի համար՝ չարությամբ, իսկ նրա մահվան համար մեծամեծ հարվածներով պիտի վրեժխնդիր լինեմ, որովհետեւ նա անօրենություն չգործեց, եւ նենգությունը տեղ չգտավ նրա բերանում։Տերը կամենում է մաքրել նրան վերքերից։ Եթե մեղքերի համար հատուցում տաք, ապա երկարակյաց սերնդի կարժանանաք, որի միջոցով Տերը կցանկանա ազատել նրան իր ցավերից, ցույց տալ նրան լույս եւ օժտել իմաստությամբ, արդարացնել արդարին, որը հոժարակամ ծառայեց շատերին եւ իր վրա է վերցնելու նրանց մեղքերը։ Ահա թէ ինչու նա շատ բան պիտի ժառանգի եւ հզորների ավարը պիտի բաժանի, որովհետեւ նրա անձը մահվան մատնվեց, եւ նա հանցավորներին հավասար համարվեց։ Նա շատերի մեղքերը կրեց եւ նրանց անօրենությունների համար դատապարտվեց։ ՕՍԵԵԻ ՄԱՐԳԱՐԵՈՒԹՅՈՒՆ (գլուխ 6։1-3, 13։13-4) Իրենց նեղությունների մեջ կշտապեն ինձ մոտ եւ կասեն. «Գնանք եւ վերադառնանք մեր Տեր Աստծուն. որովհետեւ նա հարվածեց մեզ եւ ինքն էլ կբժշկի, վիրավորեց եւ կկապի մեր վերքերը։ Երկու օր հետո նա կկենդանացնի մեզ, եւ երրորդ օրը կելնենք կկանգնենք նրա առաջ, կճանաչենք Տիրոջը եւ հետամուտ կլինենք ճանաչելու նրան։ Մենք նրան պատրաստ կգտնենք ինչպես առավոտը, եւ նա կգա դեպի մեզ՝ ինչպես վաղ եւ ուշացած անձրեւը՝ դեպի հողը։ Ծննդկանի պես երկունք կպատահի նրան. դա է քո իմաստուն որդին. դրա համար այժմ նա չի կարող տոկալ քո որդիների կործանմանը։ Ես դժոխքից կազատեմ նրանց եւ մահից կփրկեմ նրանց։ Որտե՞ղ է քո հաղթանակը, մա՛հ, որտե՞ղ է քո խայթոցը, դժո՛խք։ ՊՈՂՈՍ ԱՌԱՔՅԱԼԻ ԱՌԱՋԻՆ ՆԱՄԱԿԸ ԿՈՐՆԹԱՑԻՆԵՐԻՆ (գլուխ 15։1-23) Եղբայրնե՛ր, հիշեցնեմ ձեզ իմ ավետարանը, որը քարոզեցի ձեզ, որը և ընդունեցիք, և որի մեջ հաստատ եք մնում. նրանով կփրկվեք էլ, եթե ամուր պահեք այն խոսքերը, որ քարոզեցի ձեզ. այլապես զուր հավատացած կլինեք. որովհետև ես ձեզ ավանդեցի նախ այն, ինչը ես ինքս ընդունեցի. թե՝ Քրիստոս մեռավ մեր մեղքերի համար՝ ըստ Գրքերի, և թե՝ թաղվեց, և թե՝ հարություն առավ երրորդ օրը՝ ըստ Գրքերի, և երևաց Կեփասին և ապա՝ տասներկուսին. ապա երևաց միանգամից ավելի քան հինգ հարյուր եղբայրների, որոնցից շատերը կան մինչև այժմ, ոմանք էլ ննջեցյալ եղան: Եվ ապա երևաց Հակոբոսին, ապա՝ բոլոր առաքյալներին: Ամենից հետո երևաց և ինձ՝ անարգիս, որովհետև ես իսկ եմ առաքյալների տրուպը. ես, որ առաքյալ կոչվելու արժանի իսկ չեմ, քանի որ հալածեցի Աստծո եկեղեցին: Բայց Աստծո շնորհով եմ, ինչ որ եմ, և իմ մեջ եղած նրա շնորհները զուր չանցան, այլ նրանցից բոլորից ավելի աշխատեցի. բայց՝ ոչ թե ես, այլ՝ Աստծո շնորհը, որ ինձ հետ էր: Արդ, թե՛ ես և թե՛ նրանք այսպես քարոզեցինք, և դուք այսպես հավատացիք: Իսկ եթե քարոզվում է, թե Քրիստոս մեռելներից հարություն է առել, ձեզնից ոմանք ինչպե՞ս են ասում, թե մեռելների հարություն չկա։ Եթե մեռելների հարություն չկա, ապա եւ Քրիստոս հարություն չի առել։ Եւ եթե Քրիստոս հարություն չի առել, ի զուր է մեր քարոզությունը, ի զուր է եւ ձեր հավատը։ Եւ Աստծու սուտ վկաները եղած կլինենք, քանի որ Աստծու մասին վկայեցինք, թե հարություն տվեց Քրիստոսին. արդարեւ, եթե հարություն չառնեին մեռելները, նրան հարություն չէր տա։ Իսկ եթե մեռելները հարություն չեն առնում, ապա Քրիստոս էլ հարություն չի առել։ Եւ եթե Քրիստոս հարություն չի առել, ի զուր է ձեր հավատը. եւ տակավին նույն մեղքերի մեջ եք։ Իսկ արդ, նրանք, որ ննջեցին ի Քրիստոս, կորա՞ն արդյոք։ Եթե միայն այս կյանքի համար ենք հույս դրել ի Քրիստոս, ողորմելի ենք, քան բոլոր մարդիկ։ Բայց արդ, մեռելներից հարություն է առել Քրիստոս՝ ննջեցեալների առաջին պտուղը. քանզի մի մարդով մահ եղավ եւ մի մարդով՝ մեռելների հարություն։ Ինչպես Ադամով բոլորը մեռնում են, նույնպես եւ Քրիստոսով ամենքը պիտի կենդանանան՝ յուրաքանչյուրն իր հերթին. նախ՝ Քրիստոս, եւ ապա՝ քրիստոսականները՝ նրա գալստյանը։
ՍՈՒՐԲ ԱՎԵՏԱՐԱՆ ԸՍՏ ՄԱՏԹԵՈՍԻ (գլուխ 28։1-20) Շաբաթ օրվա երեկոյան, երբ կիրակին լուսանում էր, Մարիամ Մագդաղենացին և մյուս Մարիամը եկան գերեզմանը տեսնելու: Եվ ահա մեծ երկրաշարժ եղավ, որովհետև Տիրոջ հրեշտակը, երկնքից իջնելով, մոտեցավ, դռնից վեմը մի կողմ գլորեց ու նստեց նրա վրա: Նրա տեսքը փայլակի նման էր, ու նրա զգեստը՝ սպիտակ, ինչպես ձյունը: Նրա ահից պահապանները խռովվեցին և մեռելների պես եղան: Հրեշտակը խոսեց ու կանանց ասաց. «Դուք մի՛ վախեցեք, գիտեմ, որ փնտրում եք Հիսուսին, որ խաչվեց. այստեղ չէ նա, քանի որ հարություն առավ, ինչպես ինքն ասել էր. եկեք տեսե՛ք այն տեղը, ուր պառկած էր: Եվ իսկույն գնացեք ասացե՛ք նրա աշակերտներին, թե հարություն առավ. և ահա նա ձեզնից առաջ գնում է Գալիլիա. այնտեղ նրան կտեսնեք: Ահա ասացի ձեզ»: Եվ իսկույն ահով և մեծ ուրախությամբ գերեզմանից դուրս ելնելով՝ վազեցին աշակերտներին պատմելու: Եվ հանկարծ Հիսուս նրանց դիմաց ելավ ու ասաց. «Ողջո՜ւյն ձեզ». և նրանք մոտենալով՝ նրա ոտքերին փարվեցին ու երկրպագեցին նրան: Այն ժամանակ Հիսուս նրանց ասաց. «Մի՛ վախեցեք. գնացեք ասացե՛ք իմ եղբայրներին, որ գնան Գալիլիա և այնտեղ ինձ տեսնեն»: 🕀 Ապա երգել, կարդալ կամ լսել «Քրիատոս ի մեջ մեր հայտնեցավ» շարականը եւ մեկմեկու փոխանցել ողջույնը, ինչպես Պատարագի ժամանակ։ https://www.youtube.com/watch?v=yvqGByujCls
/գրաբար/
Քրիստոս ի մէջ մեր յայտնեցաւ,
որ Էնն Աստուած աստ բազմեցաւ:
Խաղաղութեան ձայն հնչեցաւ,
սուրբ ողջունիս հրաման տուաւ:
Եկեղեցիս մի անձն եղաւ,
համբոյրս յօդ լրման տուաւ:
Թշնամութիւնն հեռացաւ,
սէրն ընդհանուրս սփռեցաւ:
Արդ պաշտօնեայք բարձեալ զձայն,
տուք օրհնութիւն ի մի բերան,
միասնական Աստուածութեանն
որում սրովբէքն են սրբաբան.
/աշխարհաբար/
Քրիստոսը մեր մեջ հայտնվեց,
Աստծու էությունը այստեղ բազմեց։
Խաղաղության ձայն հնչեց,
Սուրբ ողջույնին հրաման տրվեց։
Եկեղեցիս մի անձ դարձավ,
Համբույրս այդտեղ լրացում տվեց։
Թշնամությունը հեռացավ,
բոլորին սեր սփռվեց։
Հիմա պաշտոնյանները ձայն բարձրաձրեցին,
Միաբերան օրհնություն տվեցին,
Միասնական Աստվածությանը,
Որտեղ սրբաբան սերովբեներն են։
🕀 Ապա երեք անգամ ասել.
ՔՐԻՍՏՈՍ ՀԱՐՅԱՎ Ի ՄԵՌԵԼՈՑ
ՕՐՀՆՅԱԼ Է ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՔՐԻՍՏՈՍԻ
🕀 Ապա ավարտել աղոթքով.
/գրաբար/
Քում ամենազօր եւ հրաշալի Յարութեանդ, Քրիստոս Աստուած մեր, երկիր պագանեն զօրք հրեշտակաց. զի դու միայն ունիս զանմահութիւն բնակեալդ ի լոյս անմատոյց: Եւ մեք հողեղէն արարածքս խոնարհեալք երկիւղիւ երկիր պագանեմք, զսուրբ եւ զհրաշալի եւ զյաղթող զյարութիւնդ քո օրհնեմք եւ փառաւորեմք:
Եւ ընդ երկնային զօրսն մատուցանեմք զօրհնութիւն եւ զփառս՝ ընդ Հօր եւ ընդ Սրբոյ Հոգւոյդ. այժմ եւ միշտ եւ յաւիտեանս յաւիտենից. ամէն:
/աշխարհաբար/
Քրիստոս Աստված մեր, Քո ամենազոր եւ հրաշալի Հարությանը երկրպագում են հրեշտակային զորքերը, քանի որ Դու ես միայն անմահ, որ անմատչելի լույսի մեջ ես բնակվում։ Մենք եւս՝ հողողեն արարածներս, խոնարհվելով երկրպագում ենք Քեզ, օրհնում ու փառավորում ենք քո սուրբ, հրաշալի եւ հաղթող Հարությունը եւ երկնային զորքերի հետ միասին օրհնություն եւ փառք են ընծայում քեզ՝ Հոր եւ Սուրբ Հոգու հետ միասին. այժմ եւ միշտ եւ հավիտյանս հավիտենից, ամեն։
🕀 Եթե աղոթքը ընթրիքից առաջ է, ասել նաեւ Աղոթք ճաշից առաջ՝
/Գրաբար/
Ճաշակեսցուք խաղաղութեամբ զկերակուրս,
որ պարգեւեալ է մեզ ի Տեառնէ:
Օրհնեալ է Տէր ի պարգեւս իւր: Ամէն:
/Աշխարհաբար/
Խաղաղությամբ ճաշակենք այս կերակուրները, որ Տերը պարգեւել է մեզ։ Օրհնյալ է Տերն` իր պարգեւներով: Ամեն։
🕀 Սա էլ վայելելու համար😀։ Շնորհավոր Սուրբ Զատիկ. Քրիստոս Հարյավ ի մեռելոց՝
- Մի հատ «կոֆե» չխմե՞նք,- առավոտ ծեգին հողաթափերս ծուլորեն քստքստացնելով՝ մտնում եմ խոհանոց: Այնտեղ ինձ դիմավորողը օրվա ծանր օրակարգն արդեն իսկ ուսերին առած կինս է: Դիմավորում է ժպիտով: Ինչպես միշտ:
- Քեզ էի սպասում, որ խմենք,- ասում է ու ձեռնամուխ լինում առավոտյան արարողակարգին,- բայց «կոֆե» չէ, այլ՝ սուրճ, կուզե՞ս,- խնդում է:
- Եղավ-եղավ, ընկե՛ր Աղաբեկյան,- ծաղրում եմ աշակերտաբար,- ձեր տանը մսով լիցք էլ կունենաք:
- Դոլման երեկոյան,- պատասխանի հետ սուրճի սթափությունը հասնում է ռունգերիս: Կողքից անպայման ինչ-որ քաղցր բան կա, որպեսզի «մինչև կեսօր դիմանամ»:
...
- Սպիտակ վերնաշապիկս ո՞ւր է,- կանչում եմ ննջասենյակից:
- Արդուկած չէ, ուրիշը հագիր:
- Գտա...
- Չէ, դա մի՛ հագիր. ամոթ է, գործընկերներդ ի՞նչ կասեն:
- Կարևորը, թե դու ինչ կասես, ընկերները՝ հեչ...
- Ես ասում եմ՝ սա մի հագիր, դարակում ուրիշն ունես:
Նայում եմ հոգատարությամբ լեցուն հայացքին, տաքանում ու երկնքում թափահարելով խաղաղության ճերմակ վերնաշապիկը՝ հանձնվում:
Հովսեփը եղբայրներից գերության վաճառվելով տարվեց Եգիպտոս, որտեղ նրան իր տանը ծառայության վերցրեց փարավոնի ներքինիներից մեկը։ Կարճ ժամանակ հետո Աստծո ողորմությամբ երիտասարդը շահեց իր տիրոջ վստահությունը, նա էլ իր ամբողջ ունեցվածքի կառավարումը հանձնեց Հովսեփին։ Աշխատասեր և գործունյա լինելով՝ Հովսեփը նաև «դեմքով շատ գեղեցիկ էր ու վայելչակազմ», ինչը չվրիպեց ներքինու կնոջ աչքից։ Վերջինս, կրքով բորբոքվելով, ցանկացավ կենակցել երիտասարդի հետ։ Հակառակ կնոջ տևական և համառ ջանքերին, Հովսեփը, լեցուն ողջախոհությամբ, իսպառ մերժեց նրան։ Ի վերջո, չկարողանալով երիտասարդին քարշ տալ անկողին՝ կինն իր ամուսնու առջև ամբաստանեց Հովսեփին սեռական ոտնձգությունների մեջ, և արդյունքում Հովսեփը բանտարկվեց (Ծննդ. 37, 39 գլուխներ)։ Հովսեփը երիտասարդական ողջախոհության իրական օրինակ է։ Ողջախոհություն բառն ընդհանրապես մեկնաբանվում է երկու իմաստով՝
զգաստություն, սթափ մտածելակերպ և դատողություն
մաքրակենցաղություն, սեռական ձգտման՝ բղջախոհության կառավարում։
Հովսեփի այս պատմության մեջ երիտասարդը փայլեց այս առաքինության երկու երեսներով միաժամանակ։ Նրա սթափ դատողությունը թույլ չտվեց նրան ընթանալ տանտիրոջ պատիվը անարգելու ճանապարհով, ապա և չցանկացավ Աստծո առջև մեղանչել սեռական անօրեն մերձեցմամբ։ «Եթե իմ տերը իր տան ողջ ունեցվածքը վստահել է ինձ, և այս տանը ինձնից ավելի մեծ մարդ չկա, ու ինձ ոչինչ չի արգելված, քեզնից բացի, որովհետև նրա կինն ես, ապա ես ինչպե՞ս կարող եմ անել այդ չար ու սոսկալի բանը և մեղանչել Աստծու առաջ»(Ծննդ. 39:8-9),- եղավ նրա պատասխանը տարփալից կնոջը։
Իսահակը և Իր կյանքի մայրամուտին Եսավի և Հակոբի հայր Իսահակը, որ արդեն տկարացել և զրկվել էր տեսողությունից, կանչեց իր ավագ որդուն Եսավին և ասաց. «Ահա ես ծերացել եմ և չգիտեմ, թե երբ կմեռնեմ: Արդ, ա՛ռ քո զենքը՝ աղեղն ու կապարճը, գնա՛ դաշտ և ինձ համար ո՛րս արա, ինձ համար պատրաստի՛ր իմ սիրած խորտիկները և բե՛ր, մատուցի՛ր ինձ, որ ուտեմ և օրհնեմ քեզ, քանի դեռ կենդանի եմ» (Ծննդ. 27:2-4): Հակոբը, իմանալով այդ, մոր՝ Ռեբեկայի խորհրդով խորամանկորեն ներկայացավ հորը որպես Եսավ, և ինքը ստացավ փափագելի օրհնությունը։ Վախենալով, որ այդ մասին իմանալով եղբայրը իրեն կսպանի, Հակոբը փախավ Միջագետք, ուր հաստատվեց իր ազգական Լաբանի տանը։ Աստեղ նա սիրահարվեց Լաբանի կրտսեր դստերը՝ գեղեցկուհի Ռաքելին և նրան կնության առնելու դիմաց հանձն առավ 7 տարի որպես հովիվ ծառայել իր ապագա աներոջը։ Բարեխիղճ, նպատակասլաց ծառայությունից հետո ամուսնական գիշերը Հակոբը, կարծելով, թե կողակիցը Ռաքելն է, կենակցեց նրա քրոջ՝ Լիայի հետ (Միջագետքի ավանդությամբ ընտանիքում առաջինը պետք է ամուսնանար ավագ քույրը)։ Խաբվելով հանդերձ՝ Հակոբը ետ չկանգնեց իր նպատակից և հանուն Ռաքելի պատրաստակամություն հայտնեց ևս 7 տարի ծառայել Լաբանին։ Աստծո օրհնությամբ նրան այս էլ հաջողվեց և այս ընթացքում երիտասարդն իր աշխատասիրության և նպատակասլացության շնորհիվ մեծ հարստություն ստեղծեց՝ այլևս որևէ կախվածություն չունենալով Լաբանից (Ծննդ. 29, 30 գլուխներ)։
Ուշադրություն դարձնենք այս երիտասարդի բնավորությանը. նա երբեք չի հանձնվում։ Նա առանց ընկճվելու շրջանցում կամ լուծում է իր առջև ծառացած խնդիրները և միշտ շարժվում է առաջ՝ դեպի նպատակը։ Քանի՞ երիտասարդ է այսօր պատրաստ տասնչորս տարի շարունակ սպասել ու պայքարել իր նպատակի համար։ Կարծեմ՝ քչերը։ Հակոբի անկոտրում համառությունը լավագույն օրինակ է մեզ մեր բարի նպատակների իրականացման ճանապարհին։
Իսահակը և Ռեբեկան իրենց աղոթքներին ի պատասխան երկվորյակ զավակներ ունեցան։ Նախ ծնվեց Եսավը, ապա՝ Հակոբը (Ծննդ. 25:24-25)։ Եսավը տակավին երիտասարդական տարիքից աչքի էր ընկնում իր ուժով ու քաջությամբ և շատ հաջող որսորդ էր։ Նա վայելում էր սերը իր հոր՝ Իսահակի, որը և Եսավին էր խոստացել տալ «անդրանկության» պատիվը (Ծննդ. 25:24-28)։ Ստանալ անդրանիկ լինելու օրհնությունը՝ նշանակում էր լինել տոհմի առաջնորդը, ստանալ հայրական ժառանգության մեծագույն մասը և վայելել Աստուծո օրհնությունները։ Կյանքի մի փոքրիկ անհեռատես դիպված, սակայն, երիտասարդ Եսավին զրկեց այս ամենից և դարձավ նրա ձախողման ու անկման սկիզբը.
«Հակոբը մի անգամ ապուր էր եփել, երբ Եսավը դաշտից եկավ քաղցից թուլացած: Եսավն ասաց Հակոբին. «Այդ կարմրավուն ապուրից տուր ուտեմ, որովհետև քաղցից թուլացած եմ»: Հակոբն ասաց Եսավին. «Կտամ, եթե այսօր ինձ վաճառես քո անդրանկությունը»: Եսավը պատասխանեց. «Ես մեռնելու վրա եմ, էլ ինչի՞ս է պետք անդրանկությունը»: Հակոբն ասաց նրան. «Հենց այսօր երդվի՛ր ինձ»: Եվ նա երդվեց նրան: Եսավն իր անդրանկությունը վաճառեց Հակոբին, իսկ Հակոբը Եսավին տվեց հաց ու ոսպապուր: Սա կերավ, խմեց ու վեր կացավ գնաց: Այսպիսով Եսավն արհամարհեց իր անդրանկությունը» (Ծննդ. 25:29-34)։
Իսահակը Աբրահամ նահապետի որդին էր։ Բավական առատ պատմություններ կարելի է գտնել նրա մասին Աստվածաշնչի առաջին՝ Ծննդոց գրքի մեջ, սակայն դրանք առավելաբար վերաբերում են կա՛մ Իսահակի մանկության, կա՛մ արդեն ծերության շրջանին (Ծննդ. 22, 27 գլուխներ)։ Նրա երիտասարդության տարիների մասին հատկապես հայտնի է Ռեբեկայի հետ ամուսնության պատմությունը (Ծննդ. 24 գլուխ), որն, ի դեպ, իր փոքրիկ արտացոլանքն է գտել նաև Հայոց Եկեղեցու Պսակի խորհրդի մեջ, ուր ծիսակատար հոգևորականն աղոթում է. «Տեր Աստված հավիտենական, որ իրար ես միացնում և անբաժանելիորեն կապում ամուրիներին, Իսահակի և Ռեբեկայի պես օրհնիր և քո խոստման ժառանգորդներ դարձրու նաև պսակադրվող այս զույգին…»: Ինչպիսի՞ օրհնության և ի՞նչ խոստման մասին է այս խոսքը: Հակառակ որ երիտասարդ այս զույգը ամենասուրբ սիրով էր կապված, մեկ բան, սակայն, պակասում էր ընտանեկան երջանկության ամբողջության համար. Իսահակը և Ռեբեկան չէին կարողանում զավակներ ունենալ: Աստված, սակայն խոստացել էր, որ Աբրահամի սերունդը երկնքի աստղերի չափ պիտի շատանար, և Իսահակը երբեք չէր կորցնում հույսը. չէ՞ որ ինքն էլ աստվածային հրաշքի ծնունդ էր։ Ուստի «Իսահակն աղաչեց Տիրոջը իր կին Ռեբեկայի համար, որովհետև սա ամուլ էր։ Աստված լսեց նրան, և նրա կին Ռեբեկան հղիացավ» (Ծննդ. 25:22):
