Չեն ամոքում, չեն սփոփում ինձ,
Պակասում է լոկ մի՛ նվագ`
Կարապի երգ մայրամուտիս:
 |
| «...ԵՍ...» /Արթուր սրկ. Սարգսյան/ |
Ջերմ չեն այևս ու գոյող.
Վաճառվել է վաղուց հոգիս
Ու վախճանս է մի բուռ հող:
Ո՛չ խինդ-ծիծաղ, ոչ էլ ժպիտ
Շարժ չեն բերում դեմքիս տղմոտ,
Կավակերտ գուղձ-գերեզմանիս
Չի բուսնի անգամ մոլախոտ:
Ո՛չ տուն, ո՛չ սյուն, ո՛չ ընտանիք
Չեն պաշտպանի բքից այնքան,
Որքան փայտե մի սպառնալիք`
Իրար գամված չորս հատ տախտակ:
Ե՛վ ցավ, և՛ մահ, և՛ հուր-դժոխք
Երազում է վաղուց հոգիս,
Զի կորցրել է զղջում-աղոթք,
Ողբ է ձոնում անկյալ կյանքիս.
Կորուստ անդարձ, գայթակղություն
Եվ հուսահատ խո՜ր տառապանք.
Արժան չեմ Քեզ, Անմահությո՛ւն,
Չկա հոգուս զիջում` … փրկանք…
(2008թ.)
