Showing posts with label սեր. Show all posts
Showing posts with label սեր. Show all posts

7.7.12

ՈՂՈՐՄՈՒԹՅՈ՞ՒՆ, թե ԶՈՀ



Ողորմություն եմ կամենում և ոչ` զոհ... 
(Մատթ. 12:7) 


Այսօր պիտի մտորենք բոլորիս քաջ հայտնի ավետարանական մի հատվածի վերաբերյալ (Մատթ. 12:1-7): Հիսուս աշակերտների հետ անցնում էր ցորենի արտով, և օրը շաբաթ էր: Աշակերտները քաղցած էին, ուստի ցորենի մի քանի հասկ պոկելով` տրորեցին ձեռքերի մեջ և կերան: Հավանաբար մոտակայքում փարիսեցիներ կային կանգնած, ում աչքից այս եղելությունը չվրիպեց: Եվ քանի որ փարիսեցիները մշտապես առիթ էին փնտրում Փրկչին որևէ զանցառության մեջ բռնացնելու և հանդիմանելու համար, անմիջապես արձագանքեցին.
- Մի՞թե չգիտեք, որ օրինավոր չէ շաբաթ օրով նման աշխատանք կատարելը:

8.4.12

ՓԱՌՔ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՀԱՐՈՒԹՅԱՆԸ

Քրիստոս Յարեաւ ի մեռելոց. Մեզ եւ Ձեզ մեծ Աւետիս,
Օրհնեալ է Յարութիւնն Քրիստոսի

Անցալ տարի Աստվածորդու Սուրբ Հարության տոնի կապակցությամբ Սուրբ Գայանե վանքում կազմակերպվող ՄԱՆԱՆԱ ծրագրի երիտասարդների նախաձեռնությամբ ու ակտիվ մասնակցությամբ Նարեկացի Արվեստի Միությունում բեմադրվեց կարճ մի ներկայացում` «Ո՞վ է մեծ» վերտառությամբ, որին ներկաները արձագանքեց ջերմ ծափահարություններով ու գովեստի խոսքերով:

13.3.12

Ի՞ՆՉ ԱՆԵԼ, ԵՐԲ ԱՂ Է ԹԱՓՎԵԼ

Պատմում են, որ ժամանակին, երբ աղը բավականին թանկ համեմունք էր, այն ոչ խնայողաբար վատնելը մեծ շռայլություն էր նկատվում, իսկ անփութորեն թափելը կենցաղում կարող էր լուրջ վիճաբանությունների առիթ հանդիսանալ: Ահա այսպե՛ս են շատերը բացատրում «աղը թափվեց` կռիվ կլինի» սնահավատության նախապատմությունը և կռվից խուսափելու համար թափված աղի վրա անմիջապես խաչ են անում: Իմ անձնկան կարծիքով սնահավատության նման մեկնաբանությունը, թեև տրամաբանված, բայց և չափազանց միամիտ է հնչում, հետևաբար այն պետք է ունենա այլ բացատրություն ևս:
Օրիանակ (գուցե ոչ այնքան տիպիկ) 5-րդ դարի Հայոց Պատմիչ Փավստոս Բուզանդը, ներկայացնելով հայոց Արշակ և պարսից Շապուհ արքաների դաշինքի պատմությունը, մի նուրբ հանգամանք է նշում.

9.3.12

ՇՈւՆՆ ու ԿԱՏՈւՆ ՄԵՐ ՕՐԵՐՈւՄ

Ականջդ կանչի մե՛ծդ Թումանյան. տեսնես նման բան կպատկերացնեի՞ր, երբ գրում էիր.

Էն օրվանից մինչև օրս էլ 
Շունն էս բանը չի մոռացել,
Մըտքում հըլա դեռ պահում ա,
Որտեղ Կատվին պատահում ա,
Վեր ա թըռչում, վըրա վազում,
Իրեն մորթին ետ ա ուզում.

Իսկ սևերես Կատուն հանկարծ
Ետ ա դառնում ու բարկացած
Փըշտացնում ա. մըթամ նոր եմ
Ցըրցամ տըվել, թե որ կարեմ
:

Կից ֆիլմը, որ տեսագրել են Սուրբ Գայանե վանքի միանձնուհիները, ներկայացնում է Ջեք շան և Վանիկ կատվի ընկերութունից մի պատառիկ, որից սակայն, մենք` homo sapiens-ներս, որ նաև Աստծո պատկերը կրողներն ենք, միանշանակ սովորելու շատ բան ունենք` սեր, հանդուրժողականություն, ձերբազատում կարծրատիպերից, թշնամանքից ու մի «գդակի» պատճառով միմյանց ստելուց, իրար միս ուտելուց, մեկմեկու ատելուց...
Հակառակությունն ատելություն է գրգռում, բայց սերը ծածկում է ամեն մի ներհակություն (Առակ. 10:12)։ 

19.2.12

ՊԱՀՔԻՆ ԸՆԴԱՌԱՋ



pahq
Նկարի աղբյուրը` www.armenianow.com
Պահքի և պահեցողության վերաբերյալ կարդացածս գրքերի ու հոդվածների թիվը, անկասկած, կգերազանցի մեկ տասնյակը, սակայն, ամենայն անկեղծությամբ եմ ասում, պահքի մասին երբևէ լսածս լավագույն մեկնաբանությունը հնչել է ընկերոջս 5-ամյա բալիկի շուրթերից` «Պահքը, էն ա, որ կարենաս Աստված պապիկին ավելի շատ սիրես, քան «սնիկերսը»»: Անշուշտ, շատերը հիմա կուրախանան, որովհետև «սնիկերս» այնքան էլ շատ չեն սիրում, սակայն եթե մեզ դիտելու լինենք առանց կեղծավորության շպարի, եթե մեր մարդկային էության արտացոլումը կարդանք Աստծո հայելու մեջ, պիտի խոստովանենք, որ բազմաթիվ «սնիկերսներ»`մոլություններ, գայթակղություններ ու կախվածություններ կան մեր կյանքում, որոնք սիրում ենք այնքան շատ, որ հանուն դրանց կուրանանք անգամ Աստծուն: