Արդեն մեկ շաբաթ է անցել այն օրից, ինչ այն մարդը, ում մասին գրելու եմ, քահանա է ձեռնադրվել:
Տեր Ներսես Խանանյանի հետ ես ծանոթացել եմ դեռևս այն ժամանակ, երբ նա սարկավակ էր և կրում էր Դանիել անունը:
Տեր Ներսեսը միշտ ակնածանք է առաջացրել մեզ մոտ: Չափազանց բարի, հասկացող ու անկեղծ մարդ, որն անբողջությամբ նվիրված է Աստծուն և իր կոչումին: Ամեն անգամ նրան տեսնելուց սիրտս լցվում էր մի անբացատրելի զգացումով: Ուրախ էի մտքից, որ մեր եկեղեցին ունի այդպիսի սպասավորներ: Սակայն չէի համարձակվում մոտենալ և խոսել նրա հետ:
Ես երբեք չեմ մոռանա այն օրը, երբ առաջին անգամ զրույցի բռնվեցի Տեր Ներսեսի հետ: Այն տևեց մի քանի ժամ: Ժամերն անցնում էին, իսկ ես չէի ուզում ընդհատել նրան: Առաջին իսկ զրույցի ժամանակ ես պատմեցի իմ ամենանվիրական ու թանկ ապրումների մասին: Այդպես երևի միայն հոգևոր հորս հետ էի կարողանում անկեղծանալ: Հիմա նաև Տեր Ներսեսի: Դժվար է բառերով նկարագրել այն ապրումներն ու զգացումները, այն հոգևոր թռիչքը, որն ես ապրեցի Տեր Հոր հետ առաջին անգամ խոսելիս:
Երբ թվում էր, որ այլևս հույս չկա, երբ ևս մի քանի տարի և ամեն բան պիտի կորսվի, Աստված նրան ուղարկեց մեզ համար` հույսի ու փրկության ճանապարհը վերագտնելու:
Յոթանասուն տարիներ ավել քահանա չունեինք: Մեր քաղաքի փոքրիկ եկեղեցին կարոտ էր ժամերգության ու պատարագի ձայնին:
Եվ ահա եկավ օրը, երբ պիտի հանդիպեինք մեր քահանային առաջին անգամ: Բոլորս էլ սրտի թրթիռով էին սպասում, քանզի մեզ համար շատ կարևոր պահ էր:
Հանդիպեցինք... երիտասարդ, ավյունով լի, խելացի այդ մարդուն, ով պիտի փոխեր համայնքի կյանքն ամբողջովին...
Դեռ շաբաթներ չանցած` եկեղեցին լի էր հավատացյալներով, բոլորը գալիս էին լսելու նրա քարոզները, որոնք նա ջանասիրաբար թարգմանում էր հավատացյալներին հասկանալի լեզվով, քանզի նրանց մեծ մասը հայերեն չգիտեն, և ոմանք էլ հայ չեն:
Ծաղկում է մեր համայնքն ամեն օր... մթնոլորտը բուրում է հայերեն, մարդիկ խոսում են հայերեն և, որ ամենակարևորն է, բոլորիս հոգիները լի են հավատքով, առ Աստված մեր սերն էլ ավելի է զորացել, ամրացել, կայունացել, քանզի մեր Տեր Հայրը ոչինչ չի խնայում, դրան հասնելու համար...
Տերը ողորմած գտնվեց Ռումինիայի հայոց թեմի Պիտեշտ քաղաքի հայ համայնքի նկատմամբ... Թերևս անկարելի է այդ վերածնունդը բառերով նկարագրել...
Ահա եկան մարգարեները և մարգարեացան աշխարհի փրկչի մասին, հետո եկան առաքյալները և փրկչի մասին կենդանի վկայություն տվեցին: Աշխարհում Աստծո ներկայությունը Սուրբ Հոգին է, որ բնակվում է Աստծո սուրբ տաճարում և մարդկանց հոգիներում: Տեր Հիսուսն ասում է. «Չգիտէ՞ք, որ Աստծու տաճար էք դուք, եւ Աստծու Հոգին է բնակւում ձեր մեջ: Եթէ մէկն Աստծու տաճարն ապականի, Աստուած էլ նրան պիտի ապականի. որովհետեւ սուրբ է Աստծու տաճարը, որը ԴՈՒՔ էք» (Ա ԿՈՐՆԹ. 3:16-17):
Հաճախ տխրում եմ, որ աշխարհի վախճանը գալու է. Տերն ասում է. «Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, որ չի անցնի այս սերունդը, մինչեւ որ այս բոլորը կատարուեն:
Նա քահանա է, իսկ երբ ծանոթացանք դեռևս սարկավագ էր. Սեյրան սարկավագը…
Մարդկային եզակի որակով ու հատկանիշներով օժտված մի մարդ, Աստծուն ծառայելու յուրահատուկ նվիրում ու ավյուն ունեցող հոգևորական, բառիս բուն և լայն իմաստով հոգևորական…
Երկար մտածում էի, թե ինչպես ճիշտ բնորոշել Տեր Հորը. նրբանկատ է, նկատում է այն, ինչ շատերը լայն բացած աչքերով էլ չեն տեսնի, համեստ է դրսևորումներում, անմիջական և ջերմ՝ շփման մեջ, լիասիրտ եռանդուն և անձնվեր՝ մարդկանց հոգևորապես օգնելու և Աստծուն առաջնորդելու գործում, դե իսկ նրա հումորի արտակարգ սուր զգացումի մասին նույնիսկ ավելորդ է խոսել. մեծ գիտակ է այդ հարցում… Նրա մասին կարելի է երկար խոսել, բայց ես կարճ կլինեմ, որովհետև չեմ կարծում, թե որևէ դեպքի պատմություն կամ որևէ բառ կասի նրա մասին ավելին, քան աստվածաշնչյան այն խոսքը, որը շատ տեղին է այս պարագայում. «Ծառը պտղից է ճանաչվում»։ Անհնար է ասել «Մանանա» (խոսքս «Մանանա» երիտասարդական-քրիստոնեական ծրագրի մասին է) և չհիշել Տեր Արամին, ով այս ծրագրի հիմնադիրներից է։ «Մանանա»-ի միջոցով շատ երիտասարդներ իրենց ուղին գտան և դեռ գտնում են դեպի Մայր Եկեղեցի, դեպի Աստված։
Ինչպե՞ս ճիշտ սկսել Աստծով ապրելու իմ պատմությունը: Մի անգամ ես եկա եկեղեցի՞: Թե՞ մի անգամ Աստված ինձ բերեց իր մոտ: Երևի երկուսն էլ: Հոգևոր կյանքում անհրաժեշտ են Աստծո կամքն ու մարդկային ցանկությունը: Եվ այսպես, մի օր ես հայտնվեցի Մոսկվայի Սուրբ Հարություն եկեղեցում:
Հենց այդ ժամանակ էլ ես նկատեցի մի մարդու, ում անունը Մհեր Բեկնազարյան էր ( հիմա արդեն` Տեր Գրիգոր):
Ես տեսել էի, որ նա բարձրանում է Խորհան, և որոշեցի նրան խնդրել պատմել Սուրբ Պատարգի մասին: Զարմացած էի, թե ինչ եռանդով և ոգևորվածությամբ էր պատմում իր ծառայության, եկեղեցու և Սուրբ Գրքի մասին: Զրույցի ավարտին Տեր Գրիգորն ինձ առաջարկեց դառնալ Հայ Առաքելական Եկեղեցու «ՆՈՒՌ» երիտասարդաց միության անդամ: