ՆԱ ՔԱՀԱՆԱ Է - ՏԵՐ ԶԳՈՆ ՔՀՆ. ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ (slide)

«ՆԱ ՔԱՀԱՆԱ Է» մրցույթին ներկայացված հերթական ստեղծագործությունը բացառիկ է ոչ միայն այն առումով, որ իր ձևաչափով է յուրահատուկ, այլ նաև այն բանով, որ հեղինակը ամենից երիտասարդն է բոլոր մասնակիցների մեջ՝ ընդամենը 12 տարեկան: 

Շատ ողջունելի է:

Միքայել Հախվերդյան

Նյութը ներկայացված է «ՆԱ ՔԱՀԱՆԱ Է» 

մրցույթի շրջանակներում:

ՀՐԱ՜ՅՐ ԿԱՄ ԱԼ ԳՈՒՑԵ ՀԱ՜ՅՐ ՄԵՍՐՈՊ

Օրհնութիւն Ձեզի, քանի դուք հաւատացիք՝ թէ Հայց. Եկեղեցին քաղցր եւ հարազատ հաստաութիւն մըն է՝ Աստուծոյ գերագույն պարգեւը հայութեան: Թէ Հայց. Եկեղեցին ոգի է, ուժ է, լույս է. անոր ջահակիրներըէ Լուսաւորիչ եւ Ներսէս, Սահակ եւ Մեսրոպ, Նարեկացի եւ Շնորհալի, Խրիմեան եւ Զարեհ Սքանչելի «Լուսավորեցին մռայլ մեր պատմութեան, բացուելով անոր մութերուն վրա, եւ լուսավորելով մեր պատմութեան ուղին»: Եւ թէ Հայց. Եկեղեց տապանակ ուխտին է, ուր դրած ենք հայ հաւատքին մանանան, ոսկի սափորր հայ արեուստին, հայ գրչին, հայ ծէսին եւ աղօթքին, գումարը այն հոգեկան եւ մտաւոր իրագործումներուն, որոնք հայ ուղին կը յատկանշեն Աստուծոյ մերձեցումին:

Մեսրոպ Արքեպիսկոպոս Աշճյան 

Դուրս եկա պատշգամբ: Արևն այնքան գեղեցիկ էր, փռել էր իր արքայական շողերը՝ փորձելով մեղմացնել մարդկանց հոգիները՝ կարոտ ջերմության: Ժպտադեմ հայացքով հետևվում է ամպի փոքրիկ ծվեններին, և փորձում պատկերացնել ինձ ծանոթ կամ գուցե անծանոթ պատկերներ մարդակնց: Եվ հենց այդ ժամանակ էր, որ տեսա ինձ հարազատ մի հոգևորականի պատկեր՝ կարմիր պատմուճանը հագին, և մի հաղթական թագ գլխին: Իհարկե՛, ա՜խ ինչպես կարող էի մոռանալ նրան: Շատ փոքր էի, երբ նա հյուր եկավ մեր տուն, սակայն հիշում եմ նրա բարի ժպիտը, անգին մարգարիտները, որոնք շաղ էր տալիս շուրթերից, նրա մեծ սերը մարդկանց հանդեպ և նվիրվածությունն ու հավատարմությունը՝ Աստծուն: Իսկույն տուն վազեցի: Վերձրեցի թուղթն ու գրիչը և առանձնացա սենյակումս:

ԿՈՄԻՏԱՍԻՆ

Ինչպես Մաշտոցը մեկենասությամբ

Արքայի հայոց

Ընծայաբերեց իր ժողովրդին տառերի ոսկին`

Մտահայեցմամբ, տքնանքով ոգու,

Այնպես էլ մի օր հայոց մեղեդին

Մեծն Կոմիտասի ձեռքով սրբագրվեց

Ու նոտայագիր հանձնվեց դատին իր ժողովրդի,

Տառերի պես, տաղերի ոսկին` անխառն ու մաքուր,

Հնչում է հիմա իբրև երկնքից իջած մանանա,

Աղոթահյուս շարականների լուսապսակով

Մտնում տուն ու դուռ ու եկեղեցի,

Խոնարհվում մաքուր սնար ու բարձի,

Մե՛կ մոլորյալին բերում է դարձի,

Մե՛կ շնորհյալին թևեր է տալիս անհունի, բարձրի,

Մե՛կ Կռունկ դառնում,մե՛կ էլ Անտունի...

Հովիվ ու գեղջուկ խաղիկը առած,

Պարապ-անպարապ, շուրթով ծարաված`

Տնետուն բերին ու... անցյալից` ներկա,

Մինչ ճեմարանական լույսերով օծուն

Պատանի ձայնն ու շնորհը հանկարծ

Լսողին գերեց,

Հմայեց այնքան,

Մինչև նա արդեն խաղիկների մեջ խայտանքն էր փնտրում

Իր հող ու ջրի,

Ցոլանքը` լույսի,

Կամուրջը` հույսի,

Մեղեդին այնքան պարզ էր, անաչառ,

Ասե՛ս ծաղկումն էր թևավոր բույսի,

Ասե՛ս թռիչքն էր հեգ տատրակների`

Արտերի միջով,

Ուր ցել էր անում գութանն իր տիրոջ`

Հորովելի տակ...

Հորովե՜լ, ջա՜ն հորովել...

ԱՌԱՎՈՏՅԱՆ ԽՆԿԱՐԿՈՒՄԻՑ ՄԻՆՉԵՎ ԵՐԵԿՈՅԱՆ ԱՂՈԹՔ (15 լուսանկար)

Առավոտյան աղոթքի ու արևաշող խորհրդավորության մեջից լսվում է Նրա ձայնը. օրհնություն, աղոթք, գոհություն... Օրվա նման Նա էլ լուսավոր է: Մի Անկեզ մորենի իր համայնքի համար: Ու երբ քայլում ես այս Բարի ու Կարեկից հոգևորականի կողքով, անկախ ամեն ինչից դառնում ես խոնարհ ու կարեկից, սիրառատ քրիստոնյայի նման հոգիդ ցնծում է: Գոհաբանական ժպիտդ չի իջնում դեմքիցդ, երբ բոլորը՝ մանուկներ, երիտասարդներ ու տարեցներ շտապում են դեպի Նա՝ օրհնությունն ստանալու, և ինչպես Հայրը, այնպես էլ այս հոգևորականը օրհնում է, խրատում....
Ո՞րն է Նրա առաքելությունը. լինել Քահանա: Քահանա՝ կարգված Ամենասուրբ Երրորդության անունով, քահանա, ոչ միայն խոսքով, այլ՝ գործով, հոգով և մտքով: Եվ մտքերի մեջ խորասույզ՝ եկեղեցու բակ մտնելիս, երկնքից ասես լույս իջնի վար: Եդեմական խաղաղության ու աստվածային լռության մեջ՝ համատարած օդ դարձած լսվում է Տեր Հոր զորավոր աղոթքը: Նրա՝ եկեղեցի ամեն մուտքի հետ, Աստծո այս գողտրիկ ու համեստ տունը՝ եկեղեցին, բացվում է նորովի, Աստծո ծառան դառնում է յուրաքանչյուրի մի մասը: Ինչպես Մատթեոս Ավետարանիչն է նշում. Հիսուսի խոսքերն իր առաքյալներին, թե՝ «Դուք եք երկրի աղը» (Մատթ. 5:13), այսօր իր համայնքի աղն ու լույսը առատորեն բաժանողն է Տեր Հայրը, դեպ Աստծուն ձայնողը:

ՆԱՀԱՏԱԿ ՔԱՀԱՆԱՅԻ ՇՈՒՆՉԸ

Ամեն մեկը հավատքին գալու իր պատմությունն ունի: Այսօր երջանիկ ենք այնքանով, որ մեր հայրենիքում ազատ ենք եկեղեցի գնալու,Սուրբ Պատարագին մասնակցելու,ամեն ժամ և ամեն տեղ Աստծուն փառաբանելու …
21-րդ դարում ապրողին դժվար է պատկերացնել, որ դեռևս ոչ հեռու անցյալում այս ազատությունն անիրականանալի երազանք էր շատերի համար: Երազանք էր քահանայի դստեր համար Ժամ գնալը, այնքան բաղձալի, որ երեխաներից թաքուն, չորսամյա թոռան ձեռքը բռնած, շտապում էր եկեղեցի: 20-րդ դարի կեսն էր, մանկան համար անհասկանալի էր սիրելի տատի հուզմունքն ու աղոթքը, հասկացավ հետո…
Հասկացավ, պատմեց թոռներին, որ իմանան ինչ ունեն հիմա և առժեքը չեն գիտակցում: Պատմեց մի նահատակ քահանայի պատմություն, ում շունչը կրողն էր ծնունդով: Խորհրդային տարիներին Գեղանուշ գյուղի վերջին քահանայի մասին էր խոսքը: Քահանայի, ում աչքի առաջ ոչնչացվեց եկեղեցու սրբությունը, ում խոշտանգելով ստիպում էին Աստծուն ուրանալ: Երեխաներից մի քանիսին կորցրած Տեր Հայրը, ավելի մեծ ցավ ապրեց հայ զավակների հոգիների կորուստը տեսնելով: Մտքում անդադար կրկնում էր. «Տեր ողորմեա, չգիտեն ինչ են անում»: Նույնն էր կրկնում, երբ անաստվածների հերթական հարձակումից լուրջ վնասված, անկողին ընկավ: