ՆԱ ՔԱՀԱՆԱ Է - ՏԵՐ ՇԱՎԱՐՇ ՔՀՆ. ՍԻՄՈՆՅԱՆ

Տեր Շավարշն արդեն 3 տարուց ավել է ինչ Դիլիջանում է: Դիլիջանում չկա եկեղեցի, բոլոր եկեղեցիները խորհրդային տարիներին քանդվել են հենց դիլիջանցիների կողմից:
Տեր Շավարշն Աստծու կողմից մեծ շնորհ է ստացել. նա ստեղծել է համայնք, որն իրոք համայնք է, որն ամեն կիրակի Պատարագի է մասնակցում և հաղորդվում Քրիստոսին, շաբաթ օրերին ուխտագնացության է մեկնում Հայաստանի և Վրաստանի հայկական Եկեղեցիներ ու Վանական համալիրներ Պատարագի մասնակցելու:

ԱՆԱԿՆԿԱԼ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ ՄԱՐՍԵԼՈՒՄ

Կայարանում մարդկանց բազմությունը հրմշտելով առաջ էինք շարժվում: Շտապել էր պետք: Գնացքը (կամ TGV-ն,  ինչպես այստեղ են ասում արագընթաց գնացքին) շուտով շարժվելու էր… Լավ է, ժամանակին հասանք: Ճանապարհորդում էինք Փարիզի Մայր եկեղեցու մի քանի երտասարդներով: Գնացքում երեք ժամը ակնթարթի պես անցավ (երբ մտերիմ մարդկանց հետ ես ճամփորթում, անցնող ժամերը վարկյաններ են թվում): Գնացքը կանգ առավ: Արդեն Մարսելում էինք, օրը պայծառ էր, փարիզյան անձրևներից հետո Մարսելի արևը մեզ դիմավորեց ժպիտով ու ջերմությամբ: Ամեն ինչ դեռ առջևում էր: Այս ճամփորդության նպատակը Մարսելի Մայր եկեղեցու հոգևոր հովիվ Տեր Արամ քահանա Ղազարյանին անակնկալ մատուցելն էր՝ իր տարեդարձի կապակցությամբ: Գիտեինք, որ երեկոյան ժամը ութին հերթական հոգևոր զրույցն էր լինելու համայնքի հավատացյալների հետ: Որոշեցինք լսարան գնալ նախատեսված ժամից մի փոքր շուտ:

ԿԵՆԴԱՆԻ ԼՈՒՅՍԸ ՏԱԹԵՎՈՒՄ - ՏԵՐ ՄԻՔԱՅԵԼ ՎՐԴ. ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ

Սովորության համաձայն` Երևան վերադառնալուց առաջ այցելեցի Տաթևի վանք: Քանի որ օրը դեռ նոր էր բացվում, կարծում էի վանքի սուրբ պատերի ներսում կաղոթեմ Տիրոջը և դուրս կգամ: Սակայն վանքի Սուրբ Պողոս-Պետրոս եկեղեցին մտնելուց քարացա: Խունկի անուշ բույրը տարածվել էր ամենուրեք և կարծես պար բռնել արևի առաջին շողերի հետ: Շունչս պահած առաջացա և Սուրբ Գրիգոր Տաթևացու տապանաքարի մոտ ծնկած տեսա հոգևորականի: Հայր Միքայելն էր: Կարծես ականատեսն էի մարդու և Աստծո կենդանի զրույցի: Չկարողացա աղոթել, քանի որ իմ առջև մարմնացած աղոթքն էր: Երկար նայելուց հետո լուռ դուրս եկա և վերադարձա Երևան: Օրեր անց միայն ծանոթացա Հայր Սուրբի հետ: «Լույս է»,- ամբողջ օրը կրկնում էի ես` տպավորված հանդիպումից:

ԻՄ ԼՈՒՍԱՎՈՐԻՉԸ

«Բարձրյալին քեզ ապավեն դարձրիր. 

չարիքը չի հասնի քեզ, եւ տանջանքները 

չեն մոտենա քո տան հարկին» (Սաղմ. Ղ 9-10):

Արդեն բավականին ժամանակ էր, ինչ մեր ընտանիքում կարծես ամեն ինչ խառնված լիներ՝ տարատեսակ փորձանքներ ու փորձություններ, օրեցօր ի հայտ եկող նորանոր խնդիրներ, դժվարություններ, ընդհանուր լարվածություն... Այնպիսի տպավորություն էր, որ ինչ-որ դիվային ուժեր խաթարում էին մեր անդորրն ու առօրյան: Օրհասական էր դարձել մեր ընտանիքում ու բնակարանում հոգևոր խաղաղությունը վերականգնելը, և ես մեր տուն հրավիրեցի Արժանապատիվ Տեր Դանիել Քահանա Բաղումյանին՝ Սուրբ Հովհաննես եկեղեցուց, որպեսզի մեր տանը տնօրհնեքի կարգ կատարի: Տեր Դանիելի մուտքը մեր օջախ բեկումնային էր բոլորիս համար. նրա շունչն ու հոգին կարծես մտավ մեր ընտանիք, ներթափանցեց ու հոգևոր լույս սփռեց յուրաքանչյուրիս հոգու մեջ: Աննկարագրելի մի զգացում էր՝ Տեր Դանիելի յուրաքանչյուր բառ մոգական ուժով թոթափում էր ուսերիս ծանրացած բեռը, ամոքում ցավերս ու խորհրդավոր խաղաղություն սփռում: Նախկինում երբևէ որևէ քահանայի խոսք այդքան հասու չէր եղել և այդքան հզոր: Տեր Դանիելն անժխտելի դեր ու առաքելություն ունեցավ մեր ընտանիքի հոգևոր կյանքում. նրա շնորհիվ մենք դարձանք հայ առաքելական եկեղեցու նվիրյալ: Տեր Հայրը դստերս ու որդուս ներգրավեց Սուրբ Հովհաննես եկեղեցու երիտասարդաց միություն և սկսեց զբաղվել զավակներիս հոգևոր դաստիարակությամբ: Իսկ ես որոշ ժամանակ անց Տեր Դանիելի և մի շարք ուխտավորների հետ մեկնեցի Երուսաղեմ:

ՄԵՐ ՀՈՎԻՎԸ (տեսագրություն)

Ես Աստղիկն եմ, քրիստոնյա…

Պաշտոնապես այդպիսին եմ դարձել դեռ շատ վաղուց, բայց քրիստոնյա լինելուս իմաստը, կարևորությունը և նշանակությունը հասկացել եմ չորս տարի առաջ… ու մինչ այսօր փառք եմ տալիս Աստծուն այդ լուսավոր, բերկրալի, ամբողջ կյանքս վերաիմաստավորող այդ օրվա համար, խաղաղության, մի մեծ ընտանիքի, խնդության, սիրո և վերջապես Աստծուն ճանաչելու, նրա Լույսը սրտումս ու ճանապարհիս հավերժ ունենալու համար…