ՔՐԻՍՏՈՍԻ ԳԱԼՈՒՍՏՆ ու ԱՇԽԱՐՀԻ ՎԱԽՃԱՆԻ ՆՇԱՆԸ

Hovhannes ընթերցողի կողմից մի հետաքրքիր հարց է տրվել՝ կապված Մատթեոսի Ավետարանի 24-րդ գլխի 29 համարի հետ.

«Այդ օրերի նեղությունից անմիջապես հետո, արեգակը պիտի խավարի, և լուսինը իր լույսը չպիտի տա, և աստղերը երկնքից պիտի ընկնեն, ու երկնքի զորություններ պիտի շարժվեն»։

«Մեզ համար շատ անհասկանալի են «Արեգակի խավարման և լուսինը իր լույսը չտալու» խոսքերը, ըստ գիտության մենք գիտենք որ խավարումը տեղի է ունենում, երբ լուսինը ծածկում է արևի ճառագայթները և գիտենք, որ խավարման ժամանակ լուսինը իր լույսը չի տալիս բայց ինչո՞ւ հենց արեգակը պետք է խավարի»։

Մատթեոսի Ավետարանի 24-րդ գլուխը, ընդհանուր առմամբ, պատասխանն է առաքյալների՝ Հիսուսին ուղղված հարցին՝ «Ասա՛ մեզ, այդ ե՞րբ կլինի, և կամ քո գալստյան ու այս աշխարհի վախճանի նշանն ի՞նչ կլինի» (Մատթ. 24։3): Վարդապետն ի թիվս մի շարք վախճանաբանական (էսխատոլոգիկ) մանրամասների, 29-րդ տողում խոսում է արեգակի խավարելու, լուսնի՝ լույսից զրկվելու, աստղերի ընկնելու և երկնքի զորությունների շարժվելու մասին։ Ի՞նչ են սրանք նշանակում և ի՞նչպես պետք է դրանք հասկանալ։

ԱՀԱ ԹԵ ԵՐԲ Է ԾՆՎԵԼ ՀԻՍՈՒՍԸ

Konstantin ընթերցողի առաջարկով այսօր պիտի փորձենք անդրադառնալ մի ծավալուն հարցի, որը շոշափելու համար հիմք հանդիասացավ ԲլոգՆյուզի օգտատերերից Ampiki հրապարակած մի նյութը, որի համաձայն կասկածելի «հայտնագործություն» էին արել Գերմանացի երկրաբանները՝ նշելով, որ Հիսուս Քրիստոսը խաչվել է 26-36թթ-ի միջև։ Այս «հայտանգործությունը» ընդդիմության չէր հանդիպի, եթե երկրաբանները ավելի չհստակեցնեին թվականը՝ որպես խաչելության օր նշելով Ք.հ. 33թ., որբաթ, ապրիլի 3-ը։ Այսպես, այսօր պիտի փորձենք համաձայն Աստվածաշնչի և պատմական փաստերի ցույց տալ իրական թվականը, որն ի դեպ, գիտական աշխարհում վաղուց հաստատված փաստ է։

Բոլորը գիտեն, որ Փրկիչը երկրի վրա ապրեց 33 տարի։ Այդ է հուշում նաև Ավետարանը՝ ասելով, որ «Եվ ինքը Հիսուս շուրջ երեսուն տարեկան էր, երբ սկսեց իր գործունեությունը» (Ղուկ. 3։21)։ Հայտնի է նաև որ Հիսուսի քարոզչությունն ու գործունեությունը տևել է մոտ 3 տարի։ Հասարակ մաթեմատիկան իսկ պիտի ապացուցի, որ 30 + 3 = 33, ուստիև, կենթադրեք դուք, երկրաբանները ճիշտ էին, որ Հիսուսի Խաչելությունն ու Մահը եղել է Քրիստոսի ծնունդից հետո 33 թվականին։ Բայց արի ու տես, որ թեև թվերը ճիշտ են, տրամաբանությունը ճիշտ է, սակայն եզրակացությունը սխալ է։ Այս հստակեցնելու համար անհրաժեշտ է նախ ճշտել, թե ո՛ր թվականին է ծնվել Հիսուս Քրիստոսը։

ԿՈՐԲԱՆ

Yerem ընթերցողի կողմից մեկնության է առաջադրվել Մատթեոսի Ավետարանի 15-րդ գլխի 6-րդ համարը՝

Իսկ դուք ասում եք. ով իր հորը կամ մորը ասի, թե՝ այն, ինչ ինձնից օգտվելու ես, Աստծուն ընծա է, այլևս չի մեծարի իր հորը կամ իր մորը. ուրեմն՝ Աստծու խոսքը արհամարհում էք ձեր ավանդության պատճառով։

Տիրոջ շուրթերից հնչած այս դատապարտիչ խոսքը՝ ուղղված Երուսաղեմից Գալիլիա եկած փարիսեցիներին և օրենսգետներին, ունի իր նախապատմությունը։ Հրեա կրոնական ներկայացուցիչները՝ սովորության համաձայն փորձելով Հիսուսին «բռնացնել» որևէ զանցարարության մեջ, մոտենում են նրան ու ասում.

ՄԵՂՔ ԿԱ` ՄԱՀԱՑՈՒ Է

Տևական ուշացումով (ինչի համար ներողություն եմ խնդրում) այսօր կանդրադառնամ Beniamin ընթերցողի կողմից մեկնության առաջադրված հատվածին Հովհաննես առաքյալի ընդհանրական առաջին նամակից (Ա Հովհ. 5:16-17)`

Եթե մեկը տեսնի, որ իր եղբայրը գործել է մի մեղք, որ մահացու չէ, թող խնդրի, և Աստված մահացու մեղք չգործողին կյանք կշնորհի. մեղք կա, որ մահացու է. դրա՛ մասին չեմ ասում, որ խնդրես։ Ամենայն անիրաւութիւն մեղք է. բայց մեղք կայ, որ մահացու է։

Վերոբերյալ հատվածից առաջ (14-15) Սուրբ առաքյալը խոսում է աղոթքի և Բարձրյալին վստահելու մասին ասելով` «Եվ ա՛յս է այն վստահությունը, որն ունենք մենք նրա հանդեպ. այն, որ ի՛նչ էլ խնդրենք ըստ նրա կամքի, նա մեզ կլսի. և քանի որ գիտենք, թե նա լսում է մեր խնդրանքները, ապա գիտենք նաև, որ կստանանք այն խնդրանքները, որ հայցեցինք նրանից»:

ԵՐԱՆԻ՜ ՀՈԳՈՎ ԱՂՔԱՏՆԵՐԻՆ

Elmira Harutyunyan ընթերցողի կողմից մեկնության է առաջարկվել Հիսուսի Լեռան քարոզի առաջին խոսքը, որի մեկնությունը, կարծում եմ, շատերին պիտի հետաքրքրի: Արդ փորձենք հասկանալ, թե ի՛նչ է նշանակում.

Երանի՜ հոգով աղքատներին, որովհետև նրանցն է երկնքի արքայությունը (Մատթ. 5:3):

Ակնհայտ է, որ Տիրոջ այս խոսքում «երկնքի արքայությունը» հանդես է գալիս որպես նպատակ, իսկ «հոգով աղքատ» լինելը այդ նպատակին հասնելու անխափան միջոց: Ուստի խոսքը ճիշտ ըմբռնելու համար, կարծում եմ անհրաժեշտ է պարզել 2 հարց՝

1. Ի՞նչ է նշանակում «հոգով աղքատ»,
2. Ի՞նչ է նշանակում «երկնքի արքայություն»:

Առաջարկում եմ սկսել վերջինից:

ՕՁ և ԱՂԱՎՆԻ

Այսօր Հովհաննես ընթերցողի առաջարկով կծանոթանանաք ավետարանական` 

«Այսուհետև խորագե՛տ եղեք օձերի պես և միամիտ՝ աղավնիների նման» 

խոսքի մեկնությանը: Հատվածը, որ գտնվում է Մատթեոսի Ավետարանի 10-րդ գլխում, ներկայացնում է Տիրոջ խորհուրդները և հրահանգները առաքյալներին` Բարի Լուրը քարոզելու գործում: Ուրեմն եկեք հորդորը նախ դիտենք այս համատեքստում: Պարզ է, որ առաջին դարում հասարակ հրեա առքյալների կողմից նոր ուսմունքի քարոզչությունը հսկայական խոչընդոտների ու խութերի պիտի հանդիպեր: Թերևս սրա լավագույն ապացույցներն են բոլոր առաքյալների (բացառությամբ Հովհաննես Աստվածաբան Ավետարանչի) նահատակությունը և մինչև 4-րդ դար քրիստոնեության հանդեպ ընդլայնված ու գազանաբարո հալածանքները Հռոմեական Կայսրությունում և դրա տարածքից դուրս: Ուստի ամենևին պատահական չէր, որ Փրկիչը աշակերտներին զգուշացնում էր` «Ահա ես ձեզ ուղարկում եմ որպես ոչխարներ՝ գայլերի մեջ» (Մատթ. 10:16), ինչից հետո առաջադրում  «գայլերի» միջավայրում գործելու լավագույն լուծումը` քարոզչության մեջ այնքան կարևոր 2 կետ`

ԶՈՐՈՒԹՅՈՒՆ ↔ ՏԿԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

Jhon Doe ընթերցողի առաջարկով այսօր ծանոթանանք Սուրբ Պողոս առաքյալի` Կորնթացիներին ուղղաված 2-րդ (Բ) նամակի 12-րդ գլխի 9-10 տողերին`

«Իմ շնորհը քեզ բավ է, որովհետև Իմ զորությունը տկարության մեջ է ամբողջական դառնում»։ Եվ արդ, լավ էլ է, որ ես պարծենամ իմ տկարություններով, որպեսզի իմ մեջ բնակվի Քրիստոսի զորությունը։ Դրա համար գոհունակությամբ համակերպվում եմ տկարություններին, նախատինքներին, վշտերին, հալածանքներին և նեղություններին՝ Քրիստոսի համար. որովհետև, երբ տկար եմ, այն ժամանակ եմ զորավոր»։

ԵՐԲ ԱՊՏԱԿՈՒՄ ԵՆ ԱՋ ԱՅՏԻԴ...

Հովհաննես ընթերցողի առաջարկով այսօր կմեկնենք մի փոքրիկ տող Աստվածաշնչից, որը թեև գիտեն գրեթե բոլորը, սակայն ոչ բոլորն են ճիշտ հասկանում ու մեկնաբանում:

Եթե մեկը քո աջ ծնոտին ապտակ տա, նրան մյո՛ւսն էլ դարձրու (Մատթ. 5:39):

Սուրբգրային այս տեղիի նախապատմության մասին մանրամասներ կարող եք ընթերցել Notatetr-ի` ԹԱԼԻՈՆԻ ՕՐԵՆՔ-ը հոդվածում, իսկ ես այսօր կբավարարվեմ ներկայացնելով 2 միմյանց փոխլրացնող մեկնություն:

ՇԱԲԱԹ ՕՐԸ ՍՈՒՐԲ ՊԱՀԻՐ

Սոսե և Հովհաննես ընթերցողները առաջարկել են անդրադառնալ Տասնաբանյայի` «Շաբաթ օրը սուրբ պահիր» պատվիրանին:

Այս թեմայի շրջանակում եկեք անդրադառնանք 3 կարևոր կետի`

1. Ինչո՞ւ և ինչպե՞ս Աստված տվեց այս պատվիրանը հրեաներին:
2. Ինչպիսի՞ն էր Քրիստոսի մոտեցումն այս պատվիրանին:
3. Ինչո՞ւ ենք քրիստոնյաներս «անտեսում» այս պատվիրանը:

Ո՞Վ Է ԵՀՈՎԱՆ

«Ո՞վ է Եհովան», - այս հարցը ինձ հաճախ են տալիս, տալիս են ու հավելում, որ Աստվածաշնչի որոշ թարգմանություններում այդ բառը կամ անունը հանդիպում է բոլոր այն տեղերում, որտեղ Սուրբ Գրքի թարգմանության մյուս օրինակներն օգտագործում են «Աստված» բառը: Թեև այս հարցին բացատրություն տալը և այն լիովին հասկանալը եբրայերենի գոնե միջին մակարդկի գիտելիքներ է պահանջում, այնուամենայնիվ, հնարավորինս կարճ ու մատչելի կջանամ բավարարել հարցը:

ՄՈՎՍԵՍԻ ՄԱՀՎԱՆ ԱՎԱՆԴՈՒԹՅՈՒՆԸ (Հուդա 9-10)

Jhon ընթերցողի առաջարկով այսօր կծանոթանանք Հուդա առաքյալի նամակի 9-10 համարների մեկնաբանությունը: Եկեք ընթերցենք հատվածը` այն սկսելով մի քիչ ավելի վերևից. 

«Նոյն ձևով էլ, սրանք ևս, քնի մեջ զառանցելով, մարմին են պղծում, Աստծու իշխանությունն արհամարհում, երկնային փառավոր էակներին հայհոյում, այն դեպքում, երբ Միքայէլ հրեշտակապետը, բանսարկու Սատանայի հետ, Մովսեսի մարմնի մասին վիճելիս, չհամարձակվեց հայհոյալից խոսքերով դատապարտել նրան, այլ ասաց. «Թող Տերը քեզ սաստի»։ Իսկ սրանք հայհոյում են այն բանի դեմ, որ չգիտեն. և ինչ բաներ, որ բնազդով գիտեն, ինչպես անբան անասունը, նրանցով էլ ապականվում են» (Հուդա 8-10)։