ԷՎՈԼՅՈՒՑԻԱ

Ո՛չ, այսօր ի զարմանս շատերիդ, չեմ խոսելու Դարվինի տեսության շուրջ, չեմ հիմավորելու և չեմ քննադատելու այն։ Այսօրվա վերնագիրը այլ բանի է վերաբերում։ Դեռևս մեկ տարի առաջ (տե՛ս ԲԱՐԵՎ, ԸՆԹԵՐՑՈ՛Ղ) օգոստոս ամիսը հայտարարել էի , ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳՐՔԻ մեկամսյակ, և դրա բուն պատճառն այն էր, որ չէի հիշում, թե օգոստոսի ո՛ր օրն էի բացել բլոգը։ Հետագայում պարզեցի, որ դա եղել է հենց այս օրը՝ օգոստոսի 20-ին։ Այնպես որ այսօր Սարկավագի բլոգի երկու ամյակն է, ինչի առթիվ ամեն բանից առաջ շնորհավորում եմ այս բլոգի մշտական (և ոչ այնքան) ընթերցողներին։
Իսկ թե ինչու այս գրառումը անվանեցի ԷՎՈԼՅՈՒՑԻԱ, շատ պարզ է, որովհետև այսօր միասին պիտի աչքի անցկացնենք, թե զարգացման ի՛նչ ճանապարհ է անցել բլոգը։

100.000 ԱՅՑԵԼՈՒԹՅՈՒՆ` 100 ԳՐԱՌՈՒՄ

Թեև մի փոքր ուշացել եմ (պատճառներս միանգամայն օբյեկտիվ են), այնուամենայնիվ ավելորդ չեմ համարում ընթերցողի հետ կիսվել ներբլոգային կարևոր իրադարձությամբ. ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳԻՐՔ բլոգի 100-րդ գրառմանը զուգահեռ բլոգի այցելությունների թիվն էլ հատեց 100.000-ը: Ոմանք կարող են քմծիծաղել, թե` 100.000-ն ի՞նչ է որ, սակայն ինձ համար ցուցանիշն իսկապես որ ոգևորիչ է: Չէ, սխալ մի հասկացեք. ես տրաֆիկի ու թվերի ետևից չեմ վազում, այլ ուղղակի մի հանգամանք ստիպում է ինձ մխիթարվել նաև թվերով: Հոգևոր և նման բնույթի հոդվածները, ինչ խոսք, առատ չեն ինտերնետում, գումարած դրան հոգևոր թեմատիկան հետաքրքրում է համացանցից օգտվողների նվազագույն հատվածին:

ԿԵՐԵՔ ԽՆՁՈՐ և ՄԻ ԿՌՎԵՔ

Միանգամից ասեմ` կռվելու նպատակ չունեմ: Ուղղակի հերթական անգամ հանդիպում եմ լրագրողական աննրբանկատությանը, մասնագիտական լեզվով ասած` ոչ պրոֆեսիոնալիզմին, ինչը, կարծում եմ, համացանցային առօրյայում այսօր շատ է հանդիպում: Այս անգամ վրիպումը կապված էր անմիջապես Սարկավագի բլոգի հետ, ուստի ինձ իրավունք եմ վերապահում բարձրաձայնել` ի լուր «Կռվախնձոր» հաղորդաշարի խբագրական անձնակազմի և առհասարակ լրագրողների:

ԱՆՀԱՄԵՍՏՈՒԹՅՈՒՆ ԱՆԵՄ

Անկեղծ ասեմ` չեմ սիրում, երբ ինձ «գովազդում» եմ, ուստի պատահական չէ, որ այս գրառումս այսօր սկսեցի փոքրիկ ինքնապաշտպանությամբ. ինքնագովազդը համարում եմ անհամեստություն: 
Ինձ համար կարևոր էլ չէ, արդյոք ընթերցողը կիմանա, թե ո՛վ եմ ես, ինչով եմ զբաղվում, կարևորն այն է, որ մարդիկ հոգեսպան այս դարում փոքրիշատե շփվեն հոգևորի հետ, ճանաչեն ճշմարտությունը: Տվյալ պարագայում նպատակի համար որպես արդարացնող միջոց օգտագործում եմ բլոգը:

ԲԱՐԵՎ, ԸՆԹԵՐՑՈ´Ղ

«Բարև, ընթերցող» արտահայտությունը, որը հաճախ օգտագործում են բլոգերները նոր բլոգ ստեղծելիս, ես չկիրառվեցի մեկ տարի առաջ, երբ միանգամայն անսպասելի, անկապ ու անհեռանկար կերպով բլոգ բացեցի ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳԻՐՔ անունով: Այնքան անտարբերությամբ ու առանց որևէ բանից հասկանալու էի գործն անում, որ անգամ չմտապահեցի բլոգի ծննդյան օրը: Երբ զառամյալ տատիկ-պապիկներին հարցնենք իրենց ծննդյան օրը, հաճախ կլսենք նմանատիպ պատասխան. «Փախեփախից 2 տարի հետո, Ծառզարդարի նախորդող շաբաթ օրն եմ ծնվել, բալա´, ցանքսը նոր էր սկսվել»: Այդպես էլ ես, չհիշելով բլոգի ծննդյան օրը, հիշում եմ միայն որ 2010-ի օգոստոսն էր, արձակուրդս նոր էր սկսվել: Ես սրանում անգամ դրական գծեր եմ տեսնում. սա ինձ հնարավորություն է տալիս ողջ օգոստոսը հայտարարել ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳՐՔԻ մեկամսյակ: Այսպես, այս ամիս նշում եմ բլոգի մեկամյակը ու հիմա եմ միայն ասում. «Բա´րև, սիրելի ընթերցո´ղ»: