ՈՐՔԱՆՈ՞Վ ԵՍ ՔՐԻՍՏՈՆՅԱ: ԹԵՍՏ

Տիմոթեսին ուղղված իր 2-րդ նամակում Պողոս Առաքյալը գրում է. «Ջանա՛ Աստծու առաջ ներկայացնել քեզ փորձված, որպես մի մշակ, որ ամոթով չի մնում» (Բ Տիմ. 2:13): Աստծո առջև երբևիցե ամոթով չմնալու համար մեր` քրիստոնյաներիս (խոսքս առաջնահերթ Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու հավատացյալների մասին է), կյանքում այս «փորձված» լինելը չափազանց կարևոր է, քանի որ հաճախ է պատահում, որ «ոչ զյանձնառականսն կատարեցի եւ ոչ ի հրաժարելեացն հեռացայ: ԶՕրէնս առի եւ յՕրինացն հեղգացայ, ի կարգս քրիստոնէութեան հրաւիրեցայ եւ գործովս անարժան գտայ, գիտելով զչարն՝ կամաւ կորացայ եւ ի բարեաց գործոց ես ինձէն հեռացայ...Վա՜յ ինձ, վա՜յ ինձ, վա՜յ ինձ» (Ժամագիրք): Ահա սեփական անձը, մեր մեջ եղած քրիստոնեական և եկեղեցասիրական սկզբունքները «փորձելու» կամ կշռելու նպատակով որոշեցի մի հարցաշար պատրաստել` թեստ, որի օգնությամբ պիտի փորձենք պարզել, թե ընթերցողն իրականում, որքանո՞վ է համապատասխանում քրիստոնյա պատվանունին:

ՆՄԱՆ ԲԱՆԵՐ ԷԼ ԵՆ ԵՂԵԼ

Վերջերս «Արարատ» ամսագրի էջերում հանդիպեցի «ԺԳ. ԴԱՐԻ ՄԻ ՈՒՂԵՒՈՐԻ ՎԿԱՅՈՒԹԻՒՆԸ ՀԱՅՈՑ ՄԱՍԻՆ» վերտառությամբ մի հոդված, որում ներկայացվում է 1284թ. գարնանը Դոմինիկյան մի վանականի (Burchardus de Monte Sion) ուղեգրությունը, հուշերը Կիլիկյան Հայաստանի հայերի կենցաղի, Հակոբ Ա Կլայեցի կաթողիկաոսի (1268-1286թթ.) և Լևոն Գ թագավորի (1269-1289թթ.) մասին: Ստորև ցանկանում եմ փոքրիկ մեջբերումներ կատարել այս ուղեգրությունից՝ ուշադրություն հրավիրելով հատկապես այն իրողությունների վրա, որոնց այսօր հազվադեպ էլ չես հանդիպի: 

«Եղա նաև Հայաստանի և Կիլիկիայի թագավորի մոտ: Կային նրա մոտ նաև քանի մի թաթարներ: Մյուսները սակայն բոլորը, որ ծառայողների թվին էին պատկանում, քրիստոնյաներ էին, թվով մոտ 200 հոգի: Տեսա սրանց եկեղեցի շտապելիս, պատարագին ներկա գտնվելու, ծնկաչոք և ջերմեռանդությամբ աղոթելու:

ԴԱ ՎԻՆՉԻ` ՄԱՐԴ ՀԱՆՃԱՐ

1452թ. ճիշտ ապրիլի 15-ին ծնվել է աշխարհի ամենահանճարեղ ու խորհրդավոր մարդկանցից մեկը` Լեոնարդո դի սեր Պիերո դա Վինչին (մահացել է 1519թ. մայիսի 2-ին), ով ընթերցողին հայտնի է առավելաբար որպես Վերածննդի դարաշրջանի կարկառուն գեղանկարիչ: Ամենևին չհանդգնելով թերագնահատել դա Վինչի գեղանկարչին` այնուամենայնիվ պիտի նշեմ, որ մեծ վարպետը հանճարեղորեն փայլել է նաև որպես քանդակագործ, ճարտարապետ, գյուտարար, ինժեներ, ֆիզիկոս, քիմիկոս, մաթեմաթիկոս, աստղագետ, անատոմ, բուսաբան, երկրաբան, փիլիսոփա, աշխարհագրագետ, լեզվաբան, երաժիշտ և գրող:

Ահա հատկապես այս վերջին տաղանդը հաշվի առնելով` ցանկանում եմ ներկայացնել դա Վինչիի հետաքրքիր առակներից մեկը` վստահ լինելով, որ այն շատերիդ համար ուսուցողական պիտի լինի:

100.000 ԱՅՑԵԼՈՒԹՅՈՒՆ` 100 ԳՐԱՌՈՒՄ

Թեև մի փոքր ուշացել եմ (պատճառներս միանգամայն օբյեկտիվ են), այնուամենայնիվ ավելորդ չեմ համարում ընթերցողի հետ կիսվել ներբլոգային կարևոր իրադարձությամբ. ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳԻՐՔ բլոգի 100-րդ գրառմանը զուգահեռ բլոգի այցելությունների թիվն էլ հատեց 100.000-ը: Ոմանք կարող են քմծիծաղել, թե` 100.000-ն ի՞նչ է որ, սակայն ինձ համար ցուցանիշն իսկապես որ ոգևորիչ է: Չէ, սխալ մի հասկացեք. ես տրաֆիկի ու թվերի ետևից չեմ վազում, այլ ուղղակի մի հանգամանք ստիպում է ինձ մխիթարվել նաև թվերով: Հոգևոր և նման բնույթի հոդվածները, ինչ խոսք, առատ չեն ինտերնետում, գումարած դրան հոգևոր թեմատիկան հետաքրքրում է համացանցից օգտվողների նվազագույն հատվածին:

ԿԵՐԵՔ ԽՆՁՈՐ և ՄԻ ԿՌՎԵՔ

Միանգամից ասեմ` կռվելու նպատակ չունեմ: Ուղղակի հերթական անգամ հանդիպում եմ լրագրողական աննրբանկատությանը, մասնագիտական լեզվով ասած` ոչ պրոֆեսիոնալիզմին, ինչը, կարծում եմ, համացանցային առօրյայում այսօր շատ է հանդիպում: Այս անգամ վրիպումը կապված էր անմիջապես Սարկավագի բլոգի հետ, ուստի ինձ իրավունք եմ վերապահում բարձրաձայնել` ի լուր «Կռվախնձոր» հաղորդաշարի խբագրական անձնակազմի և առհասարակ լրագրողների: