ՈՐՔԱՆՈ՞Վ ԵՍ ՔՐԻՍՏՈՆՅԱ: ԹԵՍՏ

Տիմոթեսին ուղղված իր 2-րդ նամակում Պողոս Առաքյալը գրում է. «Ջանա՛ Աստծու առաջ ներկայացնել քեզ փորձված, որպես մի մշակ, որ ամոթով չի մնում» (Բ Տիմ. 2:13): Աստծո առջև երբևիցե ամոթով չմնալու համար մեր` քրիստոնյաներիս (խոսքս առաջնահերթ Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու հավատացյալների մասին է), կյանքում այս «փորձված» լինելը չափազանց կարևոր է, քանի որ հաճախ է պատահում, որ «ոչ զյանձնառականսն կատարեցի եւ ոչ ի հրաժարելեացն հեռացայ: ԶՕրէնս առի եւ յՕրինացն հեղգացայ, ի կարգս քրիստոնէութեան հրաւիրեցայ եւ գործովս անարժան գտայ, գիտելով զչարն՝ կամաւ կորացայ եւ ի բարեաց գործոց ես ինձէն հեռացայ...Վա՜յ ինձ, վա՜յ ինձ, վա՜յ ինձ» (Ժամագիրք): Ահա սեփական անձը, մեր մեջ եղած քրիստոնեական և եկեղեցասիրական սկզբունքները «փորձելու» կամ կշռելու նպատակով որոշեցի մի հարցաշար պատրաստել` թեստ, որի օգնությամբ պիտի փորձենք պարզել, թե ընթերցողն իրականում, որքանո՞վ է համապատասխանում քրիստոնյա պատվանունին:

ՆՄԱՆ ԲԱՆԵՐ ԷԼ ԵՆ ԵՂԵԼ

Վերջերս «Արարատ» ամսագրի էջերում հանդիպեցի «ԺԳ. ԴԱՐԻ ՄԻ ՈՒՂԵՒՈՐԻ ՎԿԱՅՈՒԹԻՒՆԸ ՀԱՅՈՑ ՄԱՍԻՆ» վերտառությամբ մի հոդված, որում ներկայացվում է 1284թ. գարնանը Դոմինիկյան մի վանականի (Burchardus de Monte Sion) ուղեգրությունը, հուշերը Կիլիկյան Հայաստանի հայերի կենցաղի, Հակոբ Ա Կլայեցի կաթողիկաոսի (1268-1286թթ.) և Լևոն Գ թագավորի (1269-1289թթ.) մասին: Ստորև ցանկանում եմ փոքրիկ մեջբերումներ կատարել այս ուղեգրությունից՝ ուշադրություն հրավիրելով հատկապես այն իրողությունների վրա, որոնց այսօր հազվադեպ էլ չես հանդիպի: 

«Եղա նաև Հայաստանի և Կիլիկիայի թագավորի մոտ: Կային նրա մոտ նաև քանի մի թաթարներ: Մյուսները սակայն բոլորը, որ ծառայողների թվին էին պատկանում, քրիստոնյաներ էին, թվով մոտ 200 հոգի: Տեսա սրանց եկեղեցի շտապելիս, պատարագին ներկա գտնվելու, ծնկաչոք և ջերմեռանդությամբ աղոթելու:

ԴԱ ՎԻՆՉԻ` ՄԱՐԴ ՀԱՆՃԱՐ

1452թ. ճիշտ ապրիլի 15-ին ծնվել է աշխարհի ամենահանճարեղ ու խորհրդավոր մարդկանցից մեկը` Լեոնարդո դի սեր Պիերո դա Վինչին (մահացել է 1519թ. մայիսի 2-ին), ով ընթերցողին հայտնի է առավելաբար որպես Վերածննդի դարաշրջանի կարկառուն գեղանկարիչ: Ամենևին չհանդգնելով թերագնահատել դա Վինչի գեղանկարչին` այնուամենայնիվ պիտի նշեմ, որ մեծ վարպետը հանճարեղորեն փայլել է նաև որպես քանդակագործ, ճարտարապետ, գյուտարար, ինժեներ, ֆիզիկոս, քիմիկոս, մաթեմաթիկոս, աստղագետ, անատոմ, բուսաբան, երկրաբան, փիլիսոփա, աշխարհագրագետ, լեզվաբան, երաժիշտ և գրող:

Ահա հատկապես այս վերջին տաղանդը հաշվի առնելով` ցանկանում եմ ներկայացնել դա Վինչիի հետաքրքիր առակներից մեկը` վստահ լինելով, որ այն շատերիդ համար ուսուցողական պիտի լինի:

100.000 ԱՅՑԵԼՈՒԹՅՈՒՆ` 100 ԳՐԱՌՈՒՄ

Թեև մի փոքր ուշացել եմ (պատճառներս միանգամայն օբյեկտիվ են), այնուամենայնիվ ավելորդ չեմ համարում ընթերցողի հետ կիսվել ներբլոգային կարևոր իրադարձությամբ. ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳԻՐՔ բլոգի 100-րդ գրառմանը զուգահեռ բլոգի այցելությունների թիվն էլ հատեց 100.000-ը: Ոմանք կարող են քմծիծաղել, թե` 100.000-ն ի՞նչ է որ, սակայն ինձ համար ցուցանիշն իսկապես որ ոգևորիչ է: Չէ, սխալ մի հասկացեք. ես տրաֆիկի ու թվերի ետևից չեմ վազում, այլ ուղղակի մի հանգամանք ստիպում է ինձ մխիթարվել նաև թվերով: Հոգևոր և նման բնույթի հոդվածները, ինչ խոսք, առատ չեն ինտերնետում, գումարած դրան հոգևոր թեմատիկան հետաքրքրում է համացանցից օգտվողների նվազագույն հատվածին:

ԿԵՐԵՔ ԽՆՁՈՐ և ՄԻ ԿՌՎԵՔ

Միանգամից ասեմ` կռվելու նպատակ չունեմ: Ուղղակի հերթական անգամ հանդիպում եմ լրագրողական աննրբանկատությանը, մասնագիտական լեզվով ասած` ոչ պրոֆեսիոնալիզմին, ինչը, կարծում եմ, համացանցային առօրյայում այսօր շատ է հանդիպում: Այս անգամ վրիպումը կապված էր անմիջապես Սարկավագի բլոգի հետ, ուստի ինձ իրավունք եմ վերապահում բարձրաձայնել` ի լուր «Կռվախնձոր» հաղորդաշարի խբագրական անձնակազմի և առհասարակ լրագրողների:

ԱՆՀԱՄԵՍՏՈՒԹՅՈՒՆ ԱՆԵՄ

Անկեղծ ասեմ` չեմ սիրում, երբ ինձ «գովազդում» եմ, ուստի պատահական չէ, որ այս գրառումս այսօր սկսեցի փոքրիկ ինքնապաշտպանությամբ. ինքնագովազդը համարում եմ անհամեստություն: 
Ինձ համար կարևոր էլ չէ, արդյոք ընթերցողը կիմանա, թե ո՛վ եմ ես, ինչով եմ զբաղվում, կարևորն այն է, որ մարդիկ հոգեսպան այս դարում փոքրիշատե շփվեն հոգևորի հետ, ճանաչեն ճշմարտությունը: Տվյալ պարագայում նպատակի համար որպես արդարացնող միջոց օգտագործում եմ բլոգը:

ՇՈւՆՆ ու ԿԱՏՈւՆ ՄԵՐ ՕՐԵՐՈւՄ

Ականջդ կանչի մե՛ծդ Թումանյան. տեսնես նման բան կպատկերացնեի՞ր, երբ գրում էիր.

Էն օրվանից մինչև օրս էլ 
Շունն էս բանը չի մոռացել,
Մըտքում հըլա դեռ պահում ա,
Որտեղ Կատվին պատահում ա,
Վեր ա թըռչում, վըրա վազում,

Իրեն մորթին ետ ա ուզում.

Իսկ սևերես Կատուն հանկարծ
Ետ ա դառնում ու բարկացած
Փըշտացնում ա. մըթամ նոր եմ
Ցըրցամ տըվել, թե որ կարեմ:

Կից ֆիլմը, որ տեսագրել են Սուրբ Գայանե վանքի միանձնուհիները, ներկայացնում է Ջեք շան և Վանիկ կատվի ընկերութունից մի պատառիկ, որից սակայն, մենք` homo sapiens-ներս, որ նաև Աստծո պատկերը կրողներն ենք, միանշանակ սովորելու շատ բան ունենք` սեր, հանդուրժողականություն, ձերբազատում կարծրատիպերից, թշնամանքից ու մի «գդակի» պատճառով միմյանց ստելուց, իրար միս ուտելուց, մեկմեկու ատելուց...

Հակառակությունն ատելություն է գրգռում, բայց սերը ծածկում է ամեն մի ներհակություն (Առակ. 10:12)։ 

ՁԻԱՀ-ն ու ՄԵՆՔ

ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ի մասին մարդիկ սովորաբար շատ քիչ տեղեկություններ ունեն, ուստի և շատ են վախենում նրանից: Մի շարք պատճառներով ՁԻԱՀ-ը դարձել է մարդկության  պատմության ամենախարանավորված հիվանդություններից մեկը: Սա էլ հանգեցրել է հասարակության մեջ ՁԻԱՀ-ով մարդկանց նկատմամբ տարաբնույթ հերյուրանքների առաջացմանը: Ահա դրանցից մի քանիսը.

«ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ով մարդիկ «դատապարտված» են»

Հակաթեզ: ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ով մարդիկ ի վիճակի են ապրել որակյալ և լիարժեք կյանք, որը դառնում է ավելի ու ավելի երկարատև` շնորհիվ բուժման ժամանակակից մեթոդների: Այդ մարդիկ կարող են աշխատել, սիրել, կազմել ընտանիք, դառնալ ծնող և ապրել հարուստ ստեծագործական կյանքով:

«Սա «սարսափելի» հիվանդություն է»

Հակաթեզ: ՁԻԱՀ-ը լուրջ հիվանդություն է`

ԱՂՈԹՔ - ԱՅԲՈՒԲԵՆ

Արարիչ Բովանդակ Գոյութեանց, 

Դատաւոր Երկնից,

Զօրաւոր Էութիւն Ըստհուն,

Թագաւոր Ժամանակաց, 

Իրաց, Լուսոյ, Խաւարի,Ծովուց, 

Կենսականաց Համայնից,

Ձայն Ղողանջական,

Ճեմարան Մտաց`

Յիսուս Նազովրեցի,

Շնորհ Ոգեշունչ,

Չարից Պաղատիչ,

Ջանադիր Ռաբբի,

Սրբոց Վկայարան,

Տէր մեՐ Ցանկալի

Ւ Փառք Քրիստոսի:

Այս աղոթքը դերասան եւ սցենարիստ Վարդան Պետրոսյանի ընթերցմամբ՝ այստեղ

ԵՐԲ ՍԵՊՏԵՄԲԵՐՆ ԵԿԱՎ...

Գիտելիքը, չնայած ժամանակիս տգիտության ու անուսության զգալի հորձանքներին, մարդկային քաղաքակրթության պատմության մեջ եղել ու մնում է մարդու կյանքի ամենաթանկ ու սպառում չճանաչող «ռեսուրսը»: Պատմում են, որ մի մեծ փիլիսոփա իր աշակերտներին հորդորում էր ամեն օր, ամեն վայրկյան աշխարհից, բնությունից, գրքերից ու իմաստուններից  հնարավորինս շատ գիտելիքներ քաղել, քանզի աղետը կարող է հողին հավասարեցնել աշխարհը, արհավիրքը վերացնել բնությունը, թշնամին ոչնչացնել գրքերն ու իմաստուններին, սակայն այն, ինչ քաղել ես այդ ամենից վերացնելն անհնար է. այն կորստյան է ենթակա սոսկ այն ժամանակ, երբ չես օգտագործում:
Սեպտեմբերի 1-ը, հռչակված որպես Գիտելիքի օր, թող որ իսկապես դպրոցական զանգի նման հնչի ու հիշեցնի մեզ, թե որքան կարևոր է «Ճանաչել իմաստությունն ու խրատը, իմանալ Հանճարի խոսքերը» (Առակ. 1:2):
Շնորհավորում եմ բոլոր նրանց, ովքեր գիտեն գիտելիքի արժեքը, նրանց, ովքեր նոր են ոտք դնում գիտելիքի աշխարհ:

Հ.Գ. Սեպտեմբերի 1-ը ինձ տարավ հիշողությունների գիրկը, հիշեցի իմ դպրոցական տարիները և իմ առաջին շարադրություններից մեկը, որ վերջերս ինձ փոխանցեց ուսուցչուհիս: Ստորև ներկայացնում եմ այդ շարադրությունն հնարավորինս առանց շտկումներ կատարելու` ընթերցողից ակնկալելով միայն ժպիտ :).

ԲԱՐԵՎ, ԸՆԹԵՐՑՈ´Ղ

«Բարև, ընթերցող» արտահայտությունը, որը հաճախ օգտագործում են բլոգերները նոր բլոգ ստեղծելիս, ես չկիրառվեցի մեկ տարի առաջ, երբ միանգամայն անսպասելի, անկապ ու անհեռանկար կերպով բլոգ բացեցի ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳԻՐՔ անունով: Այնքան անտարբերությամբ ու առանց որևէ բանից հասկանալու էի գործն անում, որ անգամ չմտապահեցի բլոգի ծննդյան օրը: Երբ զառամյալ տատիկ-պապիկներին հարցնենք իրենց ծննդյան օրը, հաճախ կլսենք նմանատիպ պատասխան. «Փախեփախից 2 տարի հետո, Ծառզարդարի նախորդող շաբաթ օրն եմ ծնվել, բալա´, ցանքսը նոր էր սկսվել»: Այդպես էլ ես, չհիշելով բլոգի ծննդյան օրը, հիշում եմ միայն որ 2010-ի օգոստոսն էր, արձակուրդս նոր էր սկսվել: Ես սրանում անգամ դրական գծեր եմ տեսնում. սա ինձ հնարավորություն է տալիս ողջ օգոստոսը հայտարարել ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳՐՔԻ մեկամսյակ: Այսպես, այս ամիս նշում եմ բլոգի մեկամյակը ու հիմա եմ միայն ասում. «Բա´րև, սիրելի ընթերցո´ղ»: