Ես կխոսեմ մի այնպիսի քահանայի մասին, որին շատ սիրել, հարգել և վստահել եմ առաջին հայացքից: Քահանա ով իրոք արժանի է իր
կոչմանը, ո՛վ քաջ գիտակցում
է իր առաքելությունը, և նվիրվել է Աստծուն և մարդկանց անձնվիրաբար:
Հիշում եմ 6-րդ դասարանում էի սովորում, երբ դպրոցի բակ մտավ մի սպիտակ մեքենա և մեջից իջավ մի քահանա: Երեխաները մեկը
մյուսին ասում էր «տերտե՜րը- տերտե՜րը» ու ծիծաղում էին չգիտեմ էլ թե ինչու: Բայց քահանան հստակ քայլերով, ժպիտը դեմքին, բարի հայացքով մտավ դպրոց և քիչ
անց մեր հայ եկեղեցու պատմության ուսուցչուհու հետ մտավ մեր
դասարան: Նա ժպիտով բարևեց, մենք էլ իրեն բարևեցինք, բայց նա մեզ բացատրեց թե ինչպես է պետք ողջունել հոգևորականերին: Հետո
մենք խոսեցինքԱստծո պատվիրանների մասին և այդպես մոտ երկու ժամ նա
խոսում էր քարոզելով Աստծո խոսքը Աստծո մասին, իսկ
մենք մեծ սիրով և հետաքրքրությամբ լսում էինք: Եվ այսպես ես նրա միջոցով փոխեցի կարծիքս քահաների հանդեպ: Տեր հոր այցը մեր
դպրոց դարձավ շարունակական, բացի դպրոց այցելելուց նա
իր երգչախմբի հետ միասին անընդհատ պատարագներ էր անցկացնում
մեր գյուղի՝ Նոր Կյանքի, չգործող եկեղեցում: Պատարագները
անցկացնում էր մեծ ոգևորվածությամբ՝ անկախ եղանակից, անկախ իրեն լսողների թվից, բայց այդ թիվը հետզհետե շատանում էր, որովհետև մարդիկ նրան ճանաչում ու
սիրում էին:
