Showing posts with label Տեր Հուսիկ. Show all posts
Showing posts with label Տեր Հուսիկ. Show all posts

15.11.19

- ԱԴԱՄ - ՈՐՈՇՈՂԸ ԴՈ՛Ւ ԵՍ


«Ինչո՞ւ Ադամ»,- երևի հետաքրքրված կհարցնես դու: Վստահ եմ՝ աշխարհի արարման և առաջին մարդու՝ Ադամի ստեղծման պատմությանը ծանոթ ես. «Տեր Աստված մարդուն ստեղծեց երկրի հողից, նրա դեմքին կենդանության շունչ փչեց, եւ մարդն եղավ կենդանի էակ» (Ծննդ. 2:7),- նկարագրված է Աստվածաշնչում: Իսկ համաձայն Եկեղեցական Ավանդության՝ Աստված Ադամին ստեղծեց 30-ամյա երիտասարդ հասակում, հետեւաբար՝ Ադամը եւս երիտասարդ էր: Աստվածային արարչագործության մեջ մարդը միակ արարածն էր, որը ոչ միայն մարմնավոր եղավ, այլև՝ հոգևոր՝ կենդանացած Աստծո շնչով: Ավելին, Սուրբ Գիրքը վկայում է, որ նախահայր Ադամին Աստված ստեղծեց «իր պատկերով և նմանությամբ» (Ծննդ. 1:27-28): Այս երկու հատկանիշները, ի դեպ, Ադամից սկսյալ յուրաքանչյուր սերունդ «գենետիկորեն» կրում է իր մեջ, ուստի որպես այդ հատկանիշների կրողներ արի՛ մի փոքր աստվածաբանենք ու հասկանանք, թե ինչ ասել է «պատկեր և նմանություն»: 

Իմաստով իրար շատ մոտ այս բառերը կարող են տպավորություն ստեղծել, թե խոսքն այստեղ արտաքին նույնության մասին է, իբր Աստված մեզ պես (ավելի ճիշտ՝ մենք Աստծո նման) ոտքեր, ձեռքեր, քիթ բերան և աչքեր ունի: Անշուշտ, նման ենթադրությունը հեռու է ճշմարտությունից, սակայն, իրապես, կան աստվածային հատկանիշներ, որոնցով Սուրբ Երրորդությունը օժտում է մեզ՝ ադամորդիներիս, երբ կյանքի հետ միասին մեզ է տալիս Իր պատկերը. կարևորագույն այս հատկանիշներից են՝ ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ և ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ: Այս շնորհները իր մեջ կրելով է, որ ամեն մարդ՝ Ադամից մինչև դու և ես, առաջնորդվում, արարում ու գործում է բարին կամ չարը և ապրում է դրանցով: 

Տրամաբանորեն ինչ-որ բանի պատկերն ունենալը, սակայն, համարժեք չէ այդ բանի կատարյալ նմանությունը ունենալուն: Օրինակ՝ որքան էլ որ վիպասանը ջանա թղթին հանձնել իր աչքի առաջ եղած պատկերը, այն կատարյալ նմանության չի կարող հասցնել: Ընթերցողը պատկերագրվածը ակամայից լրացնում է իր բանականությամբ եւ երեւակայության ազատ թռիչքով: Ճիշտ այսպես Ադամին շնորհված Աստծո պատկերը, թեև մոտ, այնուամենայնիվ նույնական չէր Աստծո նմանության հետ: Աստվածաբանորեն ասած՝  նմանությունը առաջին մարդուն շնորհված ԱՆՄԱՀՈՒԹՅՈՒՆՆ էր եւ ԿԱՏԱՐԵԼՈՒԹՅՈՒՆԸ, որոնցից, ցավոք, մարդը զրկվեց...

Այսպիսով, եթե փորձենք բանաձեւել՝
ԱՍՏՎԱԾԱՅԻՆ ՊԱՏԿԵՐ = ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆ + ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ
ԱՍՏՎԱԾԱՅԻՆ ՆՄԱՆՈՒԹՅՈՒՆ = ԿԱՏԱՐԵԼՈՒԹՅՈՒՆ + ԱՆՄԱՀՈՒԹՅՈՒՆ

14.11.19

ՍԿՍԵՆՔ - Աստվածաշնչի երիտասարդները


«Երիտասարդն ի՞նչ միջոցով ուղղի ճանապարհն իր, 
եթե ոչ Աստծո խոսքերը պահելով» (Սաղմ. 118:9)

Աստվածաշունչ մատյանը, որ քրիստոնյա ամեն մարդու կյանքի և փրկության ուղեցույցն է, հարուստ է պատմություններով, առակներով, խրատներով, հրաշքներով և դրանցից բխող օրհնություններով: Քրիստոնյայի համար Սուրբ Գրքի էջերի միջից խոսում է Ինքը՝ Աստված, ինչի համար Աստվածաշունչը նաև անվանվում է «Աստծո Խոսք»: Երբեմն, սակայն, քրիստոնյաներս Աստվածաշունչն ընթերցում ենք պարզապես ընթերցած լինելու համար, որպես վիպական մի ստեղծագործություն կամ պատմական մի նկարագրություն, որ տեղի է ունեցել անցյալում, դարեր առաջ:

Իսկ այսօ՞ր… Ի՞նչ ունի ասելու Աստված մեզ այսօր... Ավելի ճիշտ՝ ի՞նչ կարող ենք մենք այսօր քաղել Աստվածաշնչի սուրբ էջերից: Թերևս մենք մոռանում ենք, որ մարդիկ ու հերոսները այս Գրքի մեջ առասպելաբանական հորինվածքներ չեն: Նրանք իրական միս ու արյունից կազմված մարդիկ են, որ պարզորեն ապրել են իրենց հանապազօրյա կյանքը: Ինչպես մեզ, այնպես էլ նրանց հարազատ են եղել մարդկային բնույթի բոլոր հատկանիշները. մարդիկ էին իրենց թերություններով և առավելություններով, վերելքներով և անկումներով: Ուրեմն, սիրելի՛ երիտասարդ, մենք ևս, օրինակ առնելով Աստվածաշնչի կենդանի հերոսներից, կարող ենք նրանց համաքայլ ապրել մարդկային պարզ կյանքը՝ այն իմաստավորելով Աստվածաշնչի լույսով ու սրբությամբ:

4.6.14

«ԱՍՏԾՈ ՀԵՌԱԴԻՏԱԿԸ» (online)

Շատ սիրելի ընթերցողների խնդրանքով տեղադրում ենք «ԱՍՏԾՈ ՀԵՌԱԴԻՏԱԿԸ» գրքույկի օնլայն տարբերակը: Գիրքը հնարավոր է թե՛ ներբեռնել, թե ընթերցել միանգամից բլոգից: Ովքեր կցանկանան ունենալ գրքույկից, կարող են գրել ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳՐՔԻՆ:
Ուրախալի կլինի լսել քննադատություններ և արձագանքներ: Շնորհակալություն:

18.2.14

ՄԵՐ ՀՈՎԻՎԸ (տեսագրություն)

Ես Աստղիկն եմ, քրիստոնյա…

Պաշտոնապես այդպիսին եմ դարձել դեռ շատ վաղուց, բայց քրիստոնյա լինելուս իմաստը, կարևորությունը և նշանակությունը հասկացել եմ չորս տարի առաջ… ու մինչ այսօր փառք եմ տալիս Աստծուն այդ լուսավոր, բերկրալի, ամբողջ կյանքս վերաիմաստավորող այդ օրվա համար, խաղաղության, մի մեծ ընտանիքի, խնդության, սիրո և վերջապես Աստծուն ճանաչելու, նրա Լույսը սրտումս ու ճանապարհիս հավերժ ունենալու համար…

14.2.14

ԵՍ ՍԿՍԵՑԻ ԻՐԱՊԵՍ ՀԱՎԱՏԱԼ

Դեկտեմբերյան ցուրտ օրերից էր: Մռայլ էր Փարիզը իր ողջ շքեղության մեջ: Փարիզյան տխուր տրամադրությունը պատել էր նաև ինձ: Մեր սիրելի Հայր Սուրբը մեկնում էր, ետ էր վերադառնում Մայր Աթոռ:
Քայլում էի մտազբաղ. ո՞վ պետք է իրեն փոխարինի, ո՞վ պետք է կարողանա գալ և նորից գրավել փարիզաբնակ խստապահանջ հայ հասարակության սրտերը: Այս մտքերի մեջ էի, երբ հասա Մայր եկեղեցի: Օրը շաբաթ էր, եկեղեցում քիչ հավատացյալներ կային: Աղոթեցի և մտա առաջնորդարանի քարտուղարություն: Հայր Սուրբը իր սենյակում էր, իրերն էր հավքում: Երբ հայտնեցի մտավախությունս, նա թեթև ժպտաց և ասաց.
- Անահանգստությունդ անտեղին է, ես ժամանակավորապես էի այստեղ, միևնույն է մի օր գնալու էի, իսկ նա, ով պիտի գա, թերևս ինձնից արժանի պիտի լինի:
Ես ժպտացի: Ինձ թվաց, նա ընդամենը մխիթարում է ինձ . չէ՞ որ նրա շնորհիվ էր, որ ես սկսել էի այցելել եկեղեցի` Պատարագներին:
Բայց այն ինչ լինելու էր, վեր էր իմ սպասածից: