Ես Աստղիկն եմ, քրիստոնյա…
Պաշտոնապես այդպիսին եմ դարձել դեռ շատ վաղուց, բայց քրիստոնյա լինելուս իմաստը, կարևորությունը և նշանակությունը հասկացել եմ չորս տարի առաջ… ու մինչ այսօր փառք եմ տալիս Աստծուն այդ լուսավոր, բերկրալի, ամբողջ կյանքս վերաիմաստավորող այդ օրվա համար, խաղաղության, մի մեծ ընտանիքի, խնդության, սիրո և վերջապես Աստծուն ճանաչելու, նրա Լույսը սրտումս ու ճանապարհիս հավերժ ունենալու համար…
Դեկտեմբերյան ցուրտ օրերից էր: Մռայլ էր Փարիզը իր ողջ շքեղության մեջ: Փարիզյան տխուր տրամադրությունը պատել էր նաև ինձ: Մեր սիրելի Հայր Սուրբը մեկնում էր, ետ էր վերադառնում Մայր Աթոռ:
Քայլում էի մտազբաղ. ո՞վ պետք է իրեն փոխարինի, ո՞վ պետք է կարողանա գալ և նորից գրավել փարիզաբնակ խստապահանջ հայ հասարակության սրտերը: Այս մտքերի մեջ էի, երբ հասա Մայր եկեղեցի: Օրը շաբաթ էր, եկեղեցում քիչ հավատացյալներ կային: Աղոթեցի և մտա առաջնորդարանի քարտուղարություն: Հայր Սուրբը իր սենյակում էր, իրերն էր հավքում: Երբ հայտնեցի մտավախությունս, նա թեթև ժպտաց և ասաց.
- Անահանգստությունդ անտեղին է, ես ժամանակավորապես էի այստեղ, միևնույն է մի օր գնալու էի, իսկ նա, ով պիտի գա, թերևս ինձնից արժանի պիտի լինի:
Ես ժպտացի: Ինձ թվաց, նա ընդամենը մխիթարում է ինձ . չէ՞ որ նրա շնորհիվ էր, որ ես սկսել էի այցելել եկեղեցի` Պատարագներին:
Բայց այն ինչ լինելու էր, վեր էր իմ սպասածից:
«Նա քահանա՜ է»-ն կարծես մեծ ավետիս լինի, որը ուղեկցվում է շեփորների ձայնով և խառնվում մարդկանց ուրախության ձայներին, որոնք րոպե առաջ ուզում են բոլորին պատմել բարի լուրը: Այդ մեծ ավետիսը, ցնծությունն ու երջանկությունը զգացի ես իմ ընկերների հետ, երբ Սուրբ Խորանից հնչեց նորօծյալ քահանայի` Տեր Հուսիկի անունը: Արթուր սարկավագը, որին ես ճանաչեցի խոկման ժամանակ իր ապագա կնոջ`տաղանդաշատ Սոսեի հետ «Տեր ողորմեան» երգելիս, արդեն քահանա է: Չեմ կարող մոռանալ Տեր Հուսիկից հորդող լուսավորությունը, բարությունը և մաքրությունը, որ տեսա իր Անդրանիկ պատարագի ժամանակ, ինչպես նաև չեմ կարող մոռանալ բոլորիս արցունքախառը շողացող դեմքերը և ուրախությունը, որ ապրեցինք այդ կիրակի:
«Նա քահանա՜ է»-ն կարծես խրատ լինի` պապիկների հավասարակշռված, փոքր-ինչ խիստ և ամեն ինչ հստակ, առանց «եթեների», բարի ու պսպղուն աչքերով ասվող խրատ, որը միշտ տեղին է և ճիշտ ժամանակին, ինչպիսին որ Հուսիկ քահանայի քարոզներն են` այնքան հզոր և այնքան Սուրբ Հոգով լի, որ քայքայում են թերահավատությունդ ու վախերդ և քաջություն տալիս քրիստոնյա լինելու, Աստծուն ավելի մոտ լինելու և դիմակայելու աշխարհիկ թվացյալ դժվարություններին: Հուսիկ քահանայի քարոզները միշտ կոչեր են չվախենալու, այլ հավատալու, չծուլանալու, աղոթելու, գործելու, սիրելու, լինելու այնպիսին, ինչպիսին մեր Տեր Աստված է մեզ ստեղծել:
Ամեն առավոտ արթնանում եմ ուժերի գերլարումով, ամեն երեկո պատճառներ փնտրում` առավոտյան արթնանալու համար: Անհամբեր սպասում եմ` շաբաթն ավարտվի` մտածելով` եթե շաբաթ-կիրակի հանգստանամ, կանցնի:
Մտերիմներիցս մեկը վաղուց առաջարկում էր միասին գնալ Էջմիածին: Մտածում էի հոդվածների շարք գրել անապահով ընտանիքների մասին, նա էլ թե` Էջմիածնի գյուղերում նման ընտանիքներ շատ կան, և Տեր Հուսիկ քահանան էլ ամեն շաբաթ այցելում է գյուղեր, կարելի է նրա հետ գնալ:
Ուրբաթ օրը հերթապահ եմ. ծանր օր, 12 ժամ աշխատել եմ ու րոպեներն եմ հաշվում` երբ եմ տուն հասնելու: Արդեն պատրաստվում էի անջատել համակարգիչն ու դուրս գալ, հանկարծ Ֆեյսբուքում աչքովս ընկան «Ժպտացող զինվորների» պատռված լուսանկարները:
Լուսանկարիչներից մեկը ժպտացող զինվորների էր նկարել ու նկարները փակցրել Երևանի Կենտրոնական փողոցներում, մի քանի օր բոլորը այդ նկարներից էին խոսում, դնում իրենց ֆեյսբուքյան էջերում: Երբ տեսա պատռված լուսանկարները, մոռացա, որ ուշանում եմ ու քարացած մնացի նստած: Տեսնես ինչից կարող է մարդ էսքան չարանալ ու էսքան ատելությամբ լցվել: Նստեցի, մի երկու բան գրեցի էդ անհայտ «քաջագործների» հասցեին, հետո դուրս եկա: Ամբողջ ճանապարհին մի բան էի մտածում` որտեղ, երբ մեծացավ էս անսեր սերունդը, ոնց կարելի է ատել զինվորին, ոնց կարելի է պատռել նրա ժպիտը: Սեր չկա: Անհետացել է մի տեղ: