2013թ. հունվարն էր, հրավիրեցին սբ.Սարգսի տոնին մասնակցեմ ուխտագնացության Թեղենիկի Սրբոց Նահատակաց եկեղեցի, կմտածեք ինչու էին հենց Թեղենիկ մեկնելու ուխտավորները, մի պարզ պատժառով՝ այնտեղ էր ծառայում Տեր Սարգիս աբեղա Այվազյանը: Սբ. Սարգսի տոնը Հայր Սարգսի համար առիթ էր մեկ անգամ ևս իր սերն ու նվիրումը փաստելու մեզ երկրավորներիս, քանզի Աստված գիտեր իր խոնարհ ծառայի սիրտը: Ցավում եմ, որ այդ պատարագին ներկա չէի:
Հայր Սարգսին բախտ եմ ունեցել տեսնել Արինջ գյուղի սբ. Հովհաննես եկեղեցում պատարագելիս: Անհնար էր, որ նրա հետ շփումը հետք չթողներ մեկի կյանքում: Իմ կյանքում որոշիչ էին Հայր Սուրբի տված խորհուրդները Սրբոց Նահատակաց եկեղեցու բակում:
Հոգևոր ընթացքի առաջին քայլերս եղել են սբ. Զորավոր Աստվածածին եկեղեցում: Այնտեղ ծառայող հոգեվորականներից ոչ մեկին անձամբ չէի ճանաչում: Ամեն կիրակի մասնակցում էի Սուրբ Պատարագին չենթադրելով անգամ, որ եթե բացակայում էի, բացակայությունս աննկատ չէր մնում:
Օրերից մի օր ընկերուհուս տանն էի, բոլորս հուզված սպասում էինք կարեվոր հյուրի՝ քահանայի, ում հրավիրել էին տնօրհնեքի կարգ կատարելու: Քահանան եկավ և ինձ տեսնելով ժպտադեմ հարցրեց արդյոք մեր տուն է եկել: Եկողը Տեր Մյուռոն ավագ քահանա Ադամյանն էր, ով ծառայում էր սբ. Զորավոր Աստվածածին եկեղեցում: Տնօրհնեքի արարողության երբեք ներկա չէի եղել, աննկարագրելի ապրում էր, Աստծո ներկայության և ապահովության կատարյալ զգացում, ինչը ստիպեց չուշացնել մեր տան տնօրհնեքի կարգը:
Առանց եկեղեցական հանդերձի Տեր Անուշավան քահանա Կոշեցյանին սովորական անցորդի տեղ կդնես: Ներկայումս սբ. Երրորդություն եկեղեցում ծառայող Տեր Անուշավանին ճանաչել եմ սբ. Զորավոր Աստվածածին եկեղեցում նրա սպասավորության տարիներին: Եկեղեցի գնալիս միշտ տեսնում էի իրեն, տեսնում էի զբաղված այգու բարեկարգմամբ՝ կամ ծառերն էր ջրում, կամ հողն էր փխրեցնում, ձմռան ցուրտ ամիսներին սբ. Զորավոր Աստվածածնի բակը միշտ մաքուր էր, մարդկանց կթվար հրաշքով այդտեղ ձյուն չի տեղացել, այնինչ մի անցորդ էր ձյան շերտը սիրով մաքրել:
Տեր Հարություն քահանա Ավագյանին կարող եք հանդիպել տարածքով փոքր, բայց գործնականում անսահման Աստծո տանը՝ Ավան համայնքի սբ. Աստվածածին եկեղեցում: Բոլորի կողմից սիրված Տեր Հարությունն աշխարհի սուգն ու տրտմությունը կրում է ոչ միայն այդ խորհրդանշող հագուստ՝ սքեմ հագնելով, այլ ամեն մեկիս ցավն ու խնդիրը սրտում ապրելով: Շատերից եմ լսել. «Ես Աստծուն հավատում եմ, իսկ հոգեվորականին՝ ոչ, առանց եկեղեցու ծեսի էլ կարող եմ ապրել»: Ապրել կարող են, բայց առանց սիրո կյանք չի լինում և իրական կյանքի ապրում չի լինում: Աստված է այն կատարյալ սերը, որն բոլորս ենք երազում, երազում ենք, փնտրում, կարծում, որ գտանք, բայց կրկին հիասթափվում: Այստեղ է պետք գալիս Աստծո օծյալ ծառան, որն ինչքան էլ վատ խողովակ լինի այգին ջրելու համար, միևնույն է ջրի մաքրությունը չի պղծում: Քահանայի ձեռքից միայն կարող ենք ստանալ մեր Տիրոջ կենարար մարմինն ու արյունը խորհրդանշական հացի և գինու տեսանելի կերպով: Եկեղեցու այս խորհրդին ներկա լինելով՝ կյանք կունենանք մեր մեջ և մահ չենք ճաշակի երբեք:
Տեր Տիրայր ավագ քահանա Սահրադյանի հետ առաջի հանդիպումս երբեք չեմ մոռանա, 2011թ. հոկտեմբերի վերջն էր, հավաքվել էինք սբ. Հովհաննես եկեղեցու բակում՝ անհամբեր սպասելով մեկնելու հրահանգին: Ուղևորվեցինք Արցախ, որտեղ չորս օր վայլեցինք աշնան գույներով գեղեցիկ բնությունն ու մեր այցելած սրբավայրերում զգացած Աստծո զորությունը: Աննկարագրելի են այն ուխտատեղիներն, ուր եղել եմ Տեր Հոր առաջնորդությամբ, ամեն անգամ դժվար ճանապարհներ անցնելիս հոգատար հայր է մեզ համար Տեր Տիրայրը, առջևից քայլելով, միշտ հոգում է, որ բոլորն ապահով տեղ հասնեն: Այս անցած երկուսուկես տարվա մեջ կդժվարանամ թվել այն սրբավայրերն ուր եղել եմ Տեր Հոր հետ, կնշեմ միայն մեկն՝ Արցախի Ավետարանոց գյուղից ոչ հեռու գտնվող, Սրբոց Ղևոնդյանց վանքը: Կարող եմ ասել, որ ամեն մի ուխտ աչքի է ընկնում մասնակիցների կազմակերպվածությամբ և առավել աղոթական մթնոլորտով:
