Showing posts with label Արևհատիկ. Show all posts
Showing posts with label Արևհատիկ. Show all posts

18.2.14

ՔՈ ԵՏԵՎԻ՛Ց, ՍՐԲԱԶԱՆ...

Ո՜վ Դու Աստված, տուր ինձ ուժ,
որպեսզի Քո օրհնյալ կամքին
ի հաճություն լինի այս գիրը...

Իսկ ես ընդամենը մի քանի ամիս է, ինչ զգում եմ, որ ապրում եմ:

Մեկ տարի առաջ, նեղացած ու վիրավորված բոլորից ու ամեն ինչից, հեռացա Հայաստանից: Միայն Աստծուն է հայտնի, թե ինչ էր կատարվում ինձ հետ. ներսումս ինչ-որ բան էր կոտրվել: Փախչում էի՝ երևի նպատակ ունենալով մոռանալ ամեն ինչ (ինչ անմիտն էի):
Մոռանալու և խաղաղվելու փոխարեն ավելի էի խճճվում. վերակենդանանում էին խլացած ձայները, էլ ավելի էին աղմկում: Հեռանալով ոչինչ էլ չփոխվեց: Ու մի օր ներքին մի ուժ ստիպեց հետ վերադառնալ:

Վերադարձից հետո էլ հեշտ չէր: Անցնում էին օրերը, իսկ ես անորոշությունից խելագարվում էի: Միակ բանը, որ մտքովս անցնում էր, աղոթելն էր: Բայց քրիստոնյա կոչվելուց շա՜տ հեռու էի, տարին մի քանի անգամ էի գնում եկեղեցի երևի պարտքս տալու՝ կեղծ քրիստոնյայի կարգավիճակով (դեռ ժամանակ ունենալու էի հասկանալ՝ ինչ ասել է քրիստոնյա): Հայրս մշտապես հորդորում էր քայլել Աստծո ճանապարհներով, շատ խստապահանջ էր: Երբեմն ինձ թվում էր՝ դաժանության հասնող խստություն ունի: Ծնողներիս հետ ոչ մի կերպ չէի կարողանում ընդհանուր լեզու գտնել: Ինքնագլուխ էի. ինչ մտքովս անցնում էր՝ անում էի ու հետո մեղադրում էի բոլորին, բացի ինձանից: Խոնարհության մասին խոսք անգամ լինել չէր կարող (հետո պետք է ամոթի զգացումը ինձ ներսից խեղդեր, հետո պետք է աչքերս խոնարհեի ու արցունքով փորձեի մաքրել պարտված հպարտությունս):