ԸՆԿԵՐՈՋՍ

- Մի հատ «կոֆե» չխմե՞նք,- առավոտ ծեգին հողաթափերս ծուլորեն քստքստացնելով՝ մտնում եմ խոհանոց: Այնտեղ ինձ դիմավորողը օրվա ծանր օրակարգն արդեն իսկ ուսերին առած կինս է: Դիմավորում է ժպիտով: Ինչպես միշտ:

- Քեզ էի սպասում, որ խմենք,- ասում է ու ձեռնամուխ լինում առավոտյան արարողակարգին,- բայց «կոֆե» չէ, այլ՝ սուրճ, կուզե՞ս,- խնդում է:

- Եղավ-եղավ, ընկե՛ր Աղաբեկյան,- ծաղրում եմ աշակերտաբար,- ձեր տանը մսով լիցք էլ կունենաք:

- Դոլման երեկոյան,- պատասխանի հետ սուրճի սթափությունը հասնում է ռունգերիս: Կողքից անպայման ինչ-որ քաղցր բան կա, որպեսզի «մինչև կեսօր դիմանամ»:

...

- Սպիտակ վերնաշապիկս ո՞ւր է,- կանչում եմ ննջասենյակից:

- Արդուկած չէ, ուրիշը հագիր:

- Գտա...

- Չէ, դա մի՛ հագիր. ամոթ է, գործընկերներդ ի՞նչ կասեն:

- Կարևորը, թե դու ինչ կասես, ընկերները՝ հեչ...

- Ես ասում եմ՝ սա մի հագիր, դարակում ուրիշն ունես:

Նայում եմ հոգատարությամբ լեցուն հայացքին, տաքանում ու երկնքում թափահարելով խաղաղության ճերմակ վերնաշապիկը՝ հանձնվում:

...

- Գնացի, - համբույրս դրոշմում եմ ճակատին:

- Աստված հետդ, շո՛ւտ տուն կգաս՝ «տրուդագոլիկ»:

- «Տրուդագոլիկ» չէ, ընկեր Աղաբեկյան, այլ՝ «աշխատամոլ»,- հորինում եմ բառը:

- Եթե այսօր էլ երեխաներդ առանց քեզ տեսնելու անկողին մտնեն, «աշխատամոլի» մեկը, կգնդակահարեմ:

- Եղավ-եղավ, հընգեր Ստալին,- կատակում եմ՝ իրականում վախենալով, թե ինչ կարող է թաքնված լինել կնոջ «գնդակահարության» սպառնալիքի տակ:

- Ձեռք ես առնում հա՞,- խոսակցությունը երկարելով՝ ուզում է ձգձգել մեկնումս:

- Ուրիշներն ասում են՝ «Բյոտ՝ զնաչիտ լյուբիտ», մեզ մոտ էլ՝ «իգռայետ նա նեռվախ՝ զնաչիտ լյուբիտ»:

Ակնոցի տակից համբերատար զննում է վերջնական տեսքս:

 ...

Աշխատանքային թեժության մեջ զանգ է գալիս:

- Բա՛րև ձեզ, մենք ներկայացնում ենք «Սոսեն հանուն սովալլուկ ամուսնու անսահմանափակ հնարավորություններով ընկերությունը»,- առանց շունչ քաշելու այն կողմից խոսում է հաճելի ձայնը,- մեր օրվա ճաշացանկի մեջ կան...- հնչում են ճաշատեսակների անունները: 

Միտքս է գալիս չգիտեմ որտեղից ծնված ասույթը, թե դեպի տղամարդու սիրտ ընկած ճանապարհը անցնում է ստամոքսով:

- Գործերս ավարտեմ, շուտ գամ, ջա՛նս:

- Հիշեցնեմ, որ մեր ընկերությունը աշխատում է շուրջօրյա, և անգամ այս պահին դուք կարող եք վայելել ձեր անզուգական հանգիստը ընտանեկան հարկի տակ,- գործնականորեն ավարտելով՝ դնում է լսափողը:

...

Երեկոյան, այնուամենայնիվ, մի քիչ ուշանում եմ. ժողովս երկար ձգվեց: Ներողամիտ հայացքը ստիպում է ինձ ավելի մեղավոր զգալ, բայց վրա են հասնում դեռևս արթուն երեխաների ուրախության ճիչերը. տունը մի իսկական ուրախ «գժանոց» է: Եվաս, որ արդեն կես հասակիս է, կախվում է պարանոցիցս, Արամը ծուռ ծուռ քայլելով պարում է առանց երաժշտության. հայրիկն է եկել, այն երրորդը դեռ անուն էլ չունի: Իսկ նա, որ ամբողջ օրը անցկացրել է մանկական քաոսի մեջ, դեռ ոտքի վրա. սեղան է դնում ամուսնու համար:

- Դուք կերե՞լ եք,- մեղավորության զգացումով հարցնում եմ:

- Երեխեքը՝ հա, ես սպասեցի՝ միասին ուտենք:

«Իսկական ընկեր,-մտածում եմ ես,- «ընդ կեր»՝ միասին ուտող,- ու ժպտալով գրկում եմ»:

- Շնորհակալ եմ,- ասում եմ ամենաթանկ վարձատրության նման:

...

- Ժողովդ ինչպե՞ս անցավ:

- Ո՜ւֆ... Չխոսենք այդ մասին: Ինձ թվում է, ես որ մեռնեմ, ինձ դժոխքում ժողովներով են տանջելու:

- Մեկ էլ ատամնաբուժարանով,- խնդում է վրաս ու սիրելի բազկաթոռիս վրա ազատում է իմ տեղը: Ծիծաղում ու լռում ենք... Հանգստի ժամ է. երեխաները քնեցին:

Նայում եմ գեղեցկագույն դեմքին ու զարմանում, թե ինչպես կարող է մեկ մարդու մեջ այսքան նվիրում, զոհաբերում, նրբանկատություն ու դիմացինին հասկանալու կարողություն լինել: Երանի՜ իմ մեջ էլ նա դրանք տեսներ:

- Հո՛ւս,- ասես մտորումներիս ի պատասխան խոսում է,- տարեդարձիդ ի՞նչ կուզես անենք. օրը մոտ է:

- Ոչինչ էլ չանենք, երեխաներին տանենք խաղահրապարակ, թող մի լավ ուրախանան:

- Չէ՛, էլ մի սկսիր,- դու գիտես, որ ամբողջ տարին քո ծննդյան օրվան եմ սպասում...

Նորից ալեկոծվում եմ ներսումս ու այլևս առարկության փորձ անելն էլ անհնար է. երջանիկ մարդու զգացումը չի լքում ինձ, և վերստին փառք եմ տալիս Աստծուն:

...

Քնելուց առաջ միասին աղոթում ենք:

«Պիտի սիրես քո ընկերոջը ինչպես քո անձը»,- Աստվածաշնչից ստանում եմ ողջ օրվա մտորումներիս պատասխանը, և սիրտս անասելի խաղաղությամբ է լցվում:

Գիշերն իր վերմակի տակ է առնում մեզ: Խաղաղ է:

- Հո՛ւս,- ճեղքում է խավարը հաճելի ձայնը :

- Ջա՛ն,- կիսաերազ մրմնջում եմ ես :

- Ես քո ի՞նչն եմ,- հնչում է հազար անգամ տրված հարցը :

- Դու իմ լավագույն ընկերն ես,- անկեղծ բառերով «շոյում» եմ աղջկական ականջները:

- Շնորհակալ եմ քեզ շատ,- չգիտեմ՝ ինչու է ասում ինձ այդ :

- Խնդրեմ, ջա՛նս. բա էլ ո՞ր օրվա ընկերներն ենք:

Զգում եմ՝ ինչպես է թիկունքն ինձ դարձրած անուշիկ ժպտում:

Եվ ես ինձ մի պահապան հրեշտակ եմ երևակայում նրա թիկունքին:

2016

Նյութն առաջին անգամ հրապարակվել է 

Mediamax-ի «Իմ կինն իմ ընկերն է» մրցույթի շրջանակներում