Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցվածքները երեքն են՝ Ա Թագ. 1:1:23-2:26, Առակներ 2:1-3:10, Երեմ. 1:11-2:3
Մեծ պահքի 9-րդ օրն է այսօր և սուրբգրային ընթերցումներից կուզեմ համառոտակի աչքի անցկացնենք Սամվել մարգարեի մոր՝ Աննայի աղոթքից մի տող՝
«Տէրն է սպանում եւ ապրեցնում, իջեցնում գերեզման եւ դուրս բերում այնտեղից» (Ա Թագ. 2:6):Աշխարհիս կարգն այսպես է. այն ինչ ունի սկիզբ, ունի նաև վերջ՝ վախճան: Ոմանք այն կարծիքին են, որ կյանքը սոսկ կենսաբանական, սկիզբ ունի և նույնպիսի էլ վախճան: Քրիստոնյաներիս համար կյանքի աղբյուրն Աստված է, որ «շունչ փչելով» հոգի է փչում և կենդանություն է պարգևում մեզ: Եւ ինչպես կյանքի սկիզբը, այնպես էլ այս աշխարհի մեջ կյանքի վերջը Աստծո ձեռքերի մեջ է: Ի՞նչ է մահը, սիրելիներ: Մահը մարդու հոգու բաժանումն է մարմնից: Տեսանելիորեն մահը վերջ է և վախճան, այո. մարմինը դրվում է գերեզման՝ «հող դառնալու», սակայն հոգին, որ անմահ է, ապրում է հավիտենապես՝ վերադառնալով իր Արարչի մոտ՝ սպասելով մեռյալների հարության օրվան, երբ պիտի հոգին վերամիավորվի մարմնի հետ և ներկայանա վերջին դատաստանին:
Ուրեմն, սիրելիներ, մահը վերջը չէ, այլ երկարատև մի քուն, հոգու և մարմնի ժամանակավոր բաժանում. «Աստուած մեռելների Աստուածը չէ, այլ՝ ողջերի, որովհետեւ բոլորը նրա համար կենդանի են» (Ղուկ. 20:38),- ասում է Տեր Հիսուս Քրիստոս:
