Անապատը` երախը բաց, սուզվել էր նիրհի մեջ: Այժմ
հանգիստ էր առնում ցերեկվա տանջող շոգից, շնչում էր ծանր ու քամոտ: Ահա բաց
երախում նկատվեց լեզուն` կրակի երկնուղեշ սյուն` կարմիր, ինչպես հրաբուխը:
- Ի զե՛ն,-
հրահանգեց միջին տարիքի ամրակազմ մի տղամարդ` քարավանապետը, և ընդամենը հինգ
ուղտերից բաղկացած քարավանը ուղղություն բռնեց դեպի լույսի օազիսը:
... Հանկարծակի գրոհը շրջափակման մեջ վերցրեց
քարավանին. ելք չկար, զոհեր պետք չէին, անհրաժեշտ էր հանձնվել:
Երբ գերյալներին մոտեցրեցին փոքրիկ ճամբարին` ինը-տասը
վրաններ, ուղտեր, խարույկ, Մելքոնի սիրտը հանգստացավ. հասկացավ, որ ավարառու
բեդվինների ձեռքը չի ընկել, հետևաբար փրկության ելք կար:
Խարույկի շուրջ նստածների թիվը չէր անցնի մեկ
տասնյակը: Բացի երկուսից` ճերմակազարդ ու պատկառելի մի ծերունի և հաբեշական
արտաքինով սևաթույր մի երիտասարդ, մնացյալներն աչքի էին ընկնում ռազմական
սպառազինմամբ:
Մելքոնին` որպես քարավանի առաջնորդի, ներկայացրեցին
ծերունուն:
- Ողջո՛ւյն,
օտարակա՛ն, ի՞նչն է քեզ բերել մեր գիշերային ճամբար,- հարգալից հարցրեց ծերունին:
