ԳԵՀԵՆԻՑ ՓՐԿՎԱԾԸ (ԷԼՅԱՅԻ ՎԿԱՅՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ, մաս 6)

Չորրորդ կուրսում սովորում էինք գինեկոլոգիա, իսկ գործնական դասերը անց էինք կացնում ծնարանում: Անչափ հետաքրքիր և անսովոր էր ականատես լինել նորածինների լույս աշխարհ գալուն: Անբացատրելի բերկրանք էինք զգում, երբ լսում էինք մանուկների առաջին ճիչը, տեսնում մայրացած կանանց երջանիկ ժպիտը: Հերթապահելուս առաջին օրը հանդիպեցի մի կնոջ, ում արդեն դուրս էին գրում: Մեր ուշադրությանն արժանացավ, քանի որ անդադար արտասվում էր և դողդղալով մաքրում դեմքը: Մեզ թվաց, թե կորցրել է փոքրիկին և մոտեցանք, որպեսզի հանգստացնենք: Պարզեցինք, որ այդ երիտասարդ կինը հրաշքով է ողջ մնացել: Նա իր աղջկան ունեցել էր կեսարյան հատումով, քանի որ բարդություններ էին եղել և սեփական ուժերով անհնար էր եղել լուս աշխարհ բերել փոքրիկին: Հղիությունը ընթացել էր դժվար: Մի երեկո էլ ինքնազգացողությունը վատացել էր տանը, և նրան շտապ հասցրել էին հիվանդանոց: Նշանակվել էր կեսարյան հատում: Վիճակը այնքան վատ էր եղել, որ բժիշկները դժվարությամբ են կարողացել փրկել մանկան կյանքը: Ամենասարսափելին այն է եղել, որ կնոջ մոտ ներքին արյունահոսություն է սկսվել: Բժիշկները ամեն բան փորձել են անել, որպեսզի կնոջն էլ փրկեն և Աստծո անծայր զորությամբ կինն ապրել է: Կինը մեզ պատմեց նաև, որ անգիտակից ժամանակ տեսել է, թե ինչպես են սևազգեստ, երկարածամ դևեր ներս մտել վիրահատարան և ամուր բռնելով ձեռքերից դուրս հանել: Հետո սկսել են գլորել աստիճաններով ցած`տանելով այնտեղ, որտեղ տառապում են մարդկային հոգիները: Այնտեղ նա ականատաես է եղել բազմաթիվ մեղսավոր հոգիների կտտանքներին: Աղաչել է, որ բաց թողնեն իրեն, որ խղճան և այդ ժամանակ նրան ծաղրել են` հիշեցնելով ժամանակին արհեստականորեն ընդհատած հղիության, աբորտի մասին: Նա այդ լսելով սկսել է կանչել Տիրոջը, որպեսզի գա, փրկի և չթողնի մնալ այդ պատժարանում: Այդ պահին հայտնվել է մեկը, ով ձեռքերը պարզելով առաջ`հետ է հրել այդ դևերին, իսկ հետո լույս է տեսել, լսել բժիշկների ձայնը:

ՍՈՒՐԲ ԳԻՐՔԸ «Ո´Չ» Է ԱՍՈՒՄ ԱԲՈՐՏԻՆ, ԻՍԿ ԴՈ՞ւ

Մի անգամ համայնքի քահանային է մոտենում ամուսնացած մի զույգ.

- Տե´ր Հայր, - ասում է կինը, - գիտե՞ք մենք երեխա ենք սպասում:
- Օ՜, - ուրախանում է քահանան, - Աստված թող օրհնի ձեզ, զավակնե՛րս, ի՜նչ լավ լուր ասացիք...
- Գիտեք, որ մենք արդեն չորս երեխա ունենք,- խոսքը կտրում է ամուսինը,- եթե հինգերորդն էլ ծնվի... ապրելը ծայրահեղորեն կդժվարանա:
- Ե՞վ,- մռայլվում է քահանան,- ի՞նչ ելք եք տեսնում:
- Տե´ր Հայր, տվե´ք ձեր օրհնությունը, խնդրում ենք, որպեսզի արհեստականորեն ընդհատենք հղիությունը...
Քահանան մտահոգվում է.
- Լա´վ, հասկանում եմ, որ յոթ հոգանոց ընտանիք պահելը, շատ դժվար է. տալիս եմ իմ օրհնությունը, որպեսզի սպանեք ձեր երեխային, միայն թե... ավելի լավ է սպանեք ձեր ավագ դստերը, թե չէ անարդար է. փոքրիկը դեռ արևի լույս էլ չի տեսել, իսկ ավագ դուստրը արդեն տասը տարեկան է, կյանքից ինչ-որ բան համտեսել է արդեն, նրա՛ն կսպանեք...

Ամուսինները, գլուխները կախ, դուրս են գալիս եկեղեցուց...

ԽՈՐՀՈՒՐԴ ԱՊԱԳԱ ՄԱՅՐԵՐԻՆ

Կարո՞ղ եք արդյոք երևակայել, որ ամենապարզ, առաջին դասարանցուն անգամ հայտնի մաթեմատիկական գործողությունը՝ 1+1, արդյունքում հավասար լինի մեկի: Թերևս սա անհեթեթություն է գիտակցության համար, սակայն ոչ այն պարագայում, երբ գիտակցության կրողը քրիստոնյա է: Անգլիայում՝ Քեմբրիջի համալսարանում գտնվող մի հին ձեռագրում, պահպանվել են ավետարանական բովանդակությամբ պատառիկներ, որոնք չեն մտել Աստվածաշնչի՝ այսօր մեզ հայտնի տեքստի մեջ: Այդ պատառիկներից մեկում պատմվում է, թե ինչպե՛ս Տիրոջը՝ Հիսուս Քրիստոսին, հարց են ուղղում, թե ե՛րբ կգա Աստծո Արքայությունը, Նա պատասխանում է. «Աստծո Արքայությունն արդեն իսկ եկել է այնտեղ, որտեղ երկուսը այլևս երկուս չեն, այլ՝ մեկ…»: Խոսքը քրիստոնեական ընտանիքի մասին է, ուր Պսակի Սուրբ խորհրդով (խորհուրդները, որոնք Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցում 7-ն են, հոգևոր-ծիսական արարողություններ են, որոնց շնորգիվ մարդ արարածը բացառիկ հնարավորություն է ունենում փոխհարաբերության մեջ է մտնել Աստծո՝ Սուրբ Երրորդության և Նրա շնորհների հետ) 2 առանձին էակներ՝ տղամարդ և կին, միավորվում են աստվածային օրհնությամբ ու շնորհով՝ դառնալով մի (1+1=1). «…երկուսը մեկ մարմին պիտի լինեն» (Մատթ. 19:5):