 |
| Սաթի ( Սաթենիկ Բաղդասարյան ) |
Բառիդ զորությամբ նորից սերմանում,
Օրորներ հյուսում ամռան գետերից.
«Քուն եղիր, բալաս...», - անուշ աղոթում:
Մով, երկնածրար սար ու ձորերի
Խենթերգության մեջ սկիզբ էիր փնտրում.
Այն խճճել էին վաղո՜ ւց, անհոգի...
Գտա՛ր, գյուղեգյուղ կծկում էիր, ցնծում:
Գույներ էիր մաղում աշնան ցելերից,
Հուշի՜կ, գորովով տաղեր նորածնում,
Հառաչանքները քարից, ավազից
Պոկում, թանաքով ճերմակին հյուսում:
Բայց վաղանց հույսդ, բա՛ռդ մորթեցին,
Համրություն հագար սքեմիդ վրա,
Խռովքիդ նուռը անճաք թողեցիր՝
Ժայռուտների ծեր ծառերից կախված:
