Առավոտյան արթնանում եմ ու շտապ-շտապ պատրաստվում դուրս գալ տանից: Ամուսինս կիսաձայն անհանգստանում է. «Եթե կարող ես, ներսում կանգնիր, որ շատ չմրսես…»: «Լավ, ոնց կստացվի…»,- ասում եմ ու շտապում, որ չուշանամ պատարագից: Փա՜ռք Քեզ Տեր, որ կարող եմ այսօր հաղորդվել: Կանգառից մինչև եկեղեցի քայլում եմ մեկ կանգառի չափ: Ճանապարհին «Նվագախմբի տղաների» նման իրար միանալով դեպի եկեղեցի են ձգվում մեր հոտի հավատացյալները: Ցուրտ է, նույնիսկ շատ… Հավատացյալները մտնում են Կաթողիկե Աստվածածին տաճարը: Դուռը արդեն չի փակվում: Տեր Հայրը ձեռքով ցույց է տալիս, որ առաջ գան: Ավելի վաղ եկածները արդեն իրար կպել, տաքացել են, նորից պետք է տեղաշարժվեն, չեն ուզում: Տեր Հայրը հորդորում է. «Մի քիչ էլ առաջ եկեք, դրսում էլի մարդ կա, գոնե դուռը ծածկվի…»: Գնում են առաջ, բայց դե ուշացողներ էլ կան: Էլ չեմ ասում պատահական մարդիկ, որոնք ուզում են տեսնել, թե ինչ է կատարվում այդ փոքրիկ տաճարում, որ այս ցրտին այսքան մարդ կա, էն էլ դրսում կանգնած: Վերջիվերջո դուռը բաց է մնում: Թե՛ ներսում, թե՛ դրսում և թե՛ սուրբ սեղանի վրա գտնվողները` բոլորը սառում են… Այն մութ ու ցուրտ տարիները, երբ Տեր Հայրը սիրով ծառայում էր և անշահախնդրորեն ոչ ոքի չէր մերժում ոչ մի հարցում, չնայած պայմաններին, կարծես ձգվել են մինչ հիմա: Հնչում է. «Քրիստոս ի մեջ մեր հայտնեցավ…» և Տեր Հայրը խաչակնքում է հավատացյալներին: Նրա սերը փոխանցվում է դիմացի կանգնածներին և սփռվում շարքերով` մինչև դրսում կանգնած վերջին մարդը:
