Սովորության համաձայն` Երևան վերադառնալուց առաջ այցելեցի Տաթևի վանք: Քանի որ օրը դեռ նոր էր բացվում, կարծում էի վանքի սուրբ պատերի ներսում կաղոթեմ Տիրոջը և դուրս կգամ: Սակայն վանքի Սուրբ Պողոս-Պետրոս եկեղեցին մտնելուց քարացա: Խունկի անուշ բույրը տարածվել էր ամենուրեք և կարծես պար բռնել արևի առաջին շողերի հետ: Շունչս պահած առաջացա և Սուրբ Գրիգոր Տաթևացու տապանաքարի մոտ ծնկած տեսա հոգևորականի: Հայր Միքայելն էր: Կարծես ականատեսն էի մարդու և Աստծո կենդանի զրույցի: Չկարողացա աղոթել, քանի որ իմ առջև մարմնացած աղոթքն էր: Երկար նայելուց հետո լուռ դուրս եկա և վերադարձա Երևան: Օրեր անց միայն ծանոթացա Հայր Սուրբի հետ: «Լույս է»,- ամբողջ օրը կրկնում էի ես` տպավորված հանդիպումից:
