Տեսա պատահաբար սբ. Հովհաննես եկեղեցում, պատարագիչն էր այդ օրվա: Չիմանալով ով լինելը՝ միանգամից հասկացա, որ հավատացյալների սերը վայլող մեկն է: Անհնար է ճանաչել նրան և չսիրել, քանզի սերն ինչքան տալիս ես, այն ավելանում է, իսկ Հայր Սուրբն առատապես է իր սերը բաշխում բոլորին: Բաշխում է անձնուրաց ծառայելով Երուսաղեմի Ժառանգավորաց Վարժարանի և Ընծայարանի տեսուչ, բայց նաև որպես մեր հոգիների լուսավորիչ: Հայր Սուրբը հոգում է ոչ միայն վարժարանի սաների մասին, այլև Երուսաղեմ ժամանող ուխտավորների: Ժամանման պահից մինչև մեկնում անընդհատ է Հայր Սուրբի հոգածությունը խմբի յուրաքանչյուր անդամի համար: Կարճատև է թվում ուխտավորին այն ժամանակը, որ անցնում է Տիրոջ անցած ուղով քայլելիս: Մեկնում ենք Սուրբ Երկրից տանելով անմոռաց հուշեր, որոնք շուտ կխամրեին, եթե մեր սիրելի Հայր Թեոդորոսի մեկնաբանություները լսած չլինեինք: Խումբն մեկնում է, գալիս է մի նոր խումբ, հետո ևս մեկը, և բոլորի մասին հոգ կտանի նա, ով հոժարակամ իր ուսերին է կրում թեև ծանր, բայց նաև քաղցր խաչը…
