2.2.11

ՆԱՄԱԿ ԻՆՔՍ ԻՆՁ (մաս 3)




Կարդա՛ նաև`




Բարև, ների՛ր, քնած էի, այդ պատճառով պատասխան նամակդ ուշացրի: Բայց արի՛ դու ինձ մի՛ մեղադրի. քունս չէր էլ տանում, դու ինքդ ինձ տարար, պառկեցրիր մի կոտրված օրորոցի մեջ ու անգամ մեկ երկու օրորոցային էլ երգեցիր, նոր քնեցի: Ասեմ, որ շատ վատ եմ քնել: Դե իսկ հիմա, քանի որ արթնացել եմ, ավելի ճիշտ, քանի որ ինձ արթնացրիր, քեզ նամակ եմ գրում:
Այս գիշեր անտանելի երազ եմ տեսել: Անկեղծ ասած չգիտեմ պատմե՞մ, թե` ո՛չ: Լավ, կպատմեմ, բայց չվախենաս։

Թանձր մութն իջել էր Գեղամա լեռներին, երկինքն ամբողջովին խամրած դեղինով էր պատված, բայց միևնույն է` շա՜տ մութ էր: Սևանա լիճը եռում էր: Այն ամբողջովին արնագույն էր: Գոլորշիացող արյան անտանելի հոտը բռնել էր երկինքը: Լճի ափի երկայնքով մեկ շարված ճերմակ գառնուկներն իրենց սարսափելի ժանիքները ցցած ոռնում էին: Այդ ոռնոցը երգ էր: Լիճը շարունկում էր եռալ, իսկ լճի միջից մերթընդմերթ երևում էին կիսա... կիսա... չէ՜, էլ չեմ շարունակի: Վերջ: Այսքանն էլ չպիտի գրեի:
Մարդկային սերունդը շարունակում է իր ընթացքը: Մարդիկ շարունակում են ծնվել՝ ոմանք` պատահաբար, ոմանք` ոչ այնքան: Շարունակում են ապրել՝ ոմանք` կյանքի «քաղցրությունները» վայելելով, ոմանք` «դառնությունները»: Շարունակում են նաև մահանալ՝ ոմանք` սատկելով, ոմանք էլ` ուղղակի մահանալով: Գիտե՞ս, դու էլ այդ մարդկանցից մեկն ես, այլմոլորակային չես հաստատ (հիմա կասես .«Ես լավ գիտեմ, թե ո՛վ եմ», բայց...): Դու էլ բոլորի նման ծնվել, առաջացել ես անչափ փոքրիկ մի բջիջից: Բջիջն այդ զարմանալի զարգացա՜վ, կամաց-կամաց մեծացավ ու դարձավ մարդ, այսինքն` դու: Հետո, դե հետո դու գիտես, մեկ էլ վերջն է կարևոր, այն, որ այս ամենի վերջում գալիս է մի պահ, որ բջիջը` մարդը փչանում է. վա՜յ այս ի՞նչ ասացի, մահանալու փոխարեն փչանալ ասացի (դու երևի ինձ չես ների): Չգիտեմ, ուզում ես ներիր, ուզում ես` ոչ: Ես մի բան գիտեմ. մարդիկ չեն մահանում, նրանք փչանում են: Փչանում են, այնինչ նրանք պիտի վախճանվեին, այնինչ նրանք իրենց հոգիները պիտի ավանդեին, նրանք պիտի հանգչեին ի ... է՜հ...: Ձեր մեքենայի շարժիչը, որ փչացավ, մեքենան էլ չի աշխատի չէ՞: Այ, հենց այդպես էլ մարդն է: Մարդիկ էլ գործարաններում են արտադրվում. ամենատարբեր գործարաններ կան: Արտադրվում են ու... ու հետո էլ վաճառվում են: Իսկ գիտե՞ս ում. կյանքին: Պարոն կյանքն ամենամեծ առևտրականն է. մեկին գնում, մյուսին վաճառում, անընդհատ առուծախի մեջ է գիտե՞ս: Իսկ թե ումի՛ց է առնում և ու՛մ ծախում, այդ թող ես իմանամ, բայց դու էլ գիտես: Կյանքը մարդուն առնում է Աստծուց ու ծախում սատանային: Չէ՜, չէ, ես հոռետես չեմ, ես հակաքրիստոս չեմ: Ես այոյի պակասից եմ ոչ բղավում: Չէի ուզում ասել, բայց հարգարժան անաստված պարոն կյանքը նաև աշխարհի մեծագույն ստրկատերն է: Դուք ստրուկներն եք կյանքի: Վիրավորվեցի՞ր, մի՞թե... Է՜, ախր ինչ անում չեք անում, ասում եք «կյանքի պայմաններն են այդպիսին», «կյանքն ստիպում է մարդուն փոխվել», «կենաց խնդիր է», «կյանքն է այսպես պահանջում»: Իսկ լավ, դո՛ւ... դու ի՞նչ ես պահանջում կյանքից: Ի՞նչ է, դու պահանջ չունե՞ս, թե՞ զուտ կատարածու ես, թե՞ ստրուկն ես քո տիրոջ (տեսնո՞ւմ ես, դերերը փոխվել են): Չէ՞ որ դու պիտի լինեիր կյանքի տիրակալը, իշխանն ու թագավորը, կյանքի ընկերը, կյանքի եղբայրն ու հարազատը, բայց...: Դու ստրուկն ես քո կյանքի, իսկ քո կյանքը` մարդկության կյանքի: Լսի՛ր, ախր այդ ինչպե՞ս չեք հասկանում, որ անգամ Աստված` հենց Ինքը Կյանքը, երբ մեզ համար բաժին հանեց իր անվերջ կյանքից, մեզ ազատություն տվեց, մեզ չստրկացրեց, մեզ չնվաստացրեց: Դու որևէ մեկին որևէ լավություն արե՞լ ես առանց փոխադարձի ակնկալիքի... Իսկ գիտե՞ս, որ Աստված արել է. է՜հ, թերևս սրա համար էլ Աստված է: Օ՜, կատարյալ Բարի... Իսկ այսօր մարդն իր կամքով ստրկության է գնում: Շեղվե՜լ ենք եղբայր, շատ ենք հեռացել...
Կարո՞ղ եմ քեզ մի հարց տալ. շնորհակալություն, որ թույլ տվեցիր: Դե ուրեմն լսի՛ր: Դու ծնվել ես այսինչ տարում, այսինչ ամսին, այսինչ օրը, չէ՞: Սրանից հետո ստացել ես քո վերնագիրը (ցավում եմ, բայց ինձ համար ձեր անուններն ուղղակի վերտառություն, սոսկ վերնագրեր են: Շա՜տ հետաքրքիրն եք դո՛ւք` մարդի՛կդ. ի՜նչ անուն ուզես կա ձեր մեջ, բայց մի կարևոր անուն չկա ձեզ մոտ. ՄԱՐԴ անունը): Ապրել ես այսքան տարի ու դեռ չգիտեմ ինչքան էլ կապրես: Հետո կփչանաս` կմահանաս, քեզ կտանեն գերեզմանի մի փոքրիկ անկյունում կթաղեն, վրադ մի գերեզմանաքար էլ կդնեն` քո նկարը պարտադիր երեսին դաջած. կարծեմ, ծննդյանդ ու մահվանդ թվերն էլ վրան կլինեն (ասեմ, որ անգամ բանաստեղծական ոճով երկտողեր էլ են հանդիպում): Եթե բախտդ բերեց, հարուստ մարդ եղար, կարող է անգամ արձանանալու պատվին էլ արժանանաս: Հետաքրքիր է, չէ՞: Պատկերացրու, թե ինչպե՛ս ես քարացած ապուշի պես կանգնած հսկա մի գերեզմանոցում. ի՞նչ է, մեռելների առաջնորդներից ե՞ս, թե՞ հռետորն ես փոշիացած մարդկության: Ամայությա՜ն տիրակալ: Լավ, մի՛ նեղացիր, ես քեզ վիրավորելու ցանկություն չունեի: Հիմա արդեն հարցը. «Դու գիտե՞ս ինչու ես ապրում, ինչո՞ւ ես ձգտում հաջողության, փառքի, պատվի, հարստության... Ինչո՞ւ: Չէ՞ որ այս ամենն իսպառ չքանալու, վերանալու են, չէ՞ որ հենց դու ինքդ իսկ վերանալու ես»:
Վրձի՜ն, նե՜րկ, կտա՜վ... չէ՜, եղբա՛յր...
Քեզ ամեն ինչ տրված է... ճանապարհն էլ:
Էլ ասելու բան չունեմ այս նամակով: Եթե գրես, կպատասխանեմ:
Ավելի լավ է ես մի քիչ էլ քնեմ:

Քո բարեկամ`
ճշմարտություն

8 արտահայտվիր:

Srk. said...
2/2/11, 11:47 AM

Խղճացեք ստրուկին, նա կխղճա ձեզ, որ ստրուկ եք իր պես...

H...... said...
2/2/11, 12:11 PM

Ayd arevtrakan@ umic ee arnum ev um vacharum kaseq???? es chgitem uzum em hakanal

Anonymous said...
2/2/11, 12:21 PM

Inchu enq aprum???? Inchu???? Ardzan darnalu hamar???? es el em harcnum,patasxan kaaa???

Արթուր Ալեքսանյան said...
2/2/11, 1:28 PM

Մենք ապրում ենք, քանի որ այդպես է պետք: Յուրաքանչյուրս ունենմ մի առաքելություն, որը միայն մենք կարող ենք կատարել: Պետք է դա պարզել և իրագործել: Ցավոք երկրային կյանքը այնքան կարճ է այս դարում, որ այս նպատակը շատերի մոտ մնում է չիրագործված: Բայց գիտակցելը արդեն գործի կեսն է, այնպես որ ամնե ինչ այդքան վատ չի: Պետք չէ հուսահատվել, այս կյանքում կան և հիմարներ, և արձաններ և կենդանի մեռելներ և մարդիկ: Շատ ցավով ուզում եմ արձանագրել, որ ժամանակակից մարդը ՄԱՐԴ բառը թարս է հասկացել, այն շրջելով և դարձնելով ԴՐԱՄ: Ես հազար դրամ եմ, բա դու? Չէ ես գրպանումս երկու հարյուր դրամ էլ ունեմ... Սակայն այդ թղթե աշտարակը կվերանա կրակից և վերևից թափվող մոխիրը չի հասնի երկիր: Ոսկե գործերով է պետք աշտարակ կառուցել: Թող ես լինեմ մի առավոտյան ցող, որը թեքվախ տերևից ազատ անկում է կատարում, տխուր և հուսահատ: Այն անգամ չի էլ կասկածում, որ կարող է պատճառ հանդիսանալ մի մեծ ծաղկի կյանիք:

Anonymous said...
2/2/11, 2:32 PM

Մարդիկ չեն մահանում, նրանք փչանում են;
Ես այոյի պակասից եմ ոչ բղավում:
Քո բարեկամ`
ճշմարտություն
)))))))
Ես էսքանով ամեն ինչ արդեն ասած եմ տեսնում:
Nshan

Anonymous said...
3/2/11, 10:48 AM

Մահը մերն է, մենք` մահինը, մարդու ԳՈՐԾՆ է միշտ ԱՆՄԱՀ!!!
Nene

Anonymous said...
1/21/12, 10:59 AM

Բայց արի՛ դու ինձ մի՛ մեղադրի. քունս չէր էլ տանում, դու ինքդ ինձ տարար, պառկեցրիր մի կոտրված օրորոցի մեջ ու անգամ մեկ երկու օրորոցային էլ երգեցիր, նոր քնեցի:

Ter Hayr ays xosker@ Indz hamar amena karevor xratn ein,vor haskanam vor amen jshmartutyan bacakayutyan hamar Es em mexavor.
Sargis Tovmasyan

Anonymous said...
1/23/12, 1:50 PM

Պետք է հավատալ, որ հաջողությունը, հարստությունն ու փառքը տրված են մեզ, ոչ թե մենք` նրանց...

Post a Comment

Շնորհակալություն մեկնաբանության համար: Եթե Ձեր մեկնաբանությունը առնչվում է հոդվածի նյութին, չի պարունակում վիրավորանքներ և կասկածելի չէ բովանդակությամբ, ապա կարճ ժամանակում այն անպայման կհրապարակվի: Աստված օրհնի Ձեզ:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...