ՀՈՌԵՏՈՍՈՒԹՅՈՒՆ

Ո՛չ հույս, ո՛չ սեր, ոչ էլ հավատք 

Չեն ամոքում, չեն սփոփում ինձ,

Պակասում է լոկ մի՛ նվագ`

Կարապի երգ մայրամուտիս:

«...ԵՍ...» /Արթուր սրկ. Սարգսյան/

Ո՛չ կյանք, ո՛չ շունչ, ոչ էլ ոգի

Ջերմ չեն այևս ու գոյող.

Վաճառվել է վաղուց հոգիս

Ու վախճանս է մի բուռ հող:

Ո՛չ խինդ-ծիծաղ, ոչ էլ ժպիտ

Շարժ չեն բերում դեմքիս տղմոտ,

Կավակերտ գուղձ-գերեզմանիս

Չի բուսնի անգամ մոլախոտ:

Ո՛չ տուն, ո՛չ սյուն, ո՛չ ընտանիք

Չեն պաշտպանի բքից այնքան,

Որքան փայտե մի սպառնալիք`

Իրար գամված չորս հատ տախտակ:

Ե՛վ ցավ, և՛ մահ, և՛ հուր-դժոխք

Երազում է վաղուց հոգիս,

Զի կորցրել է զղջում-աղոթք,

Ողբ է ձոնում անկյալ կյանքիս.

Կորուստ անդարձ, գայթակղություն

Եվ հուսահատ խո՜ր տառապանք.

Արժան չեմ Քեզ, Անմահությո՛ւն,

Չկա հոգուս զիջում` … փրկանք…

(2008թ.)